پیشنهاداتی برای سازمان دهی نیروهای سکولار

مجنون ايرانی

پیرامون دو مطلبی (یک و دو ) که از آقای سامان سروش نیا در سکولاریسم نو درج شده است می خواستم به سهم خودم مطلبی پیشنهادی داده باشم. در وقایع اخیر به وضوح دیده شده است که نیروهای سکولار هرچند شاید به تعداد بسیار باشند ولی به دلیل عدم سازمان دهی و انسجام حتا قادر نیستند که سیاست و روش مشخص و واحد (حداقل تدافعی) را در پیش بگیرند چه برسد به اینکه بخواهند به صورت جریانی وارد قضایا شوند و پیش برنده باشند. در مورد این نکات با آقای سروش نیا موافقم و با توجه به نکاتی که آقای دکتر نوری علا گفته اند می خواهم به آقای سروش نیا این نکته را متذکر شوم که درست است که سکولار های داخل نمی توانند راه حل برای خارج از کشور بدهند ولی راه حل پیشنهادی ایشان برای داخل کشوری ها هم خالی است. قابل توجه هم این است که در محاق قرار گرفتن سکولاریسم در این جریانات اخیر هم اصولن از داخل ایران و با شعارهای مذهبی آغاز شد و شدت گرفت.

در این نوشته پیشنهاداتی را ارایه می کنم به امید آنکه گفتگو بر سر سازماندهی و هماهنگی سکولار ها باز شود و به یک راه حل عملی منتهی شود.

از آنجا که شرایط داخل کشور با شرایط خارج از کشور متفاوت است, طبیعتن نمی شود که راه حل های یکسانی داد.  ابتدا از خارج از کشور آغاز می کنم.

خارج از کشور

 هر راه حل یا سازمانی دهی که بخواهد شکل بگیرد باید قبل از هر چیز عناصر سازنده خود را بشناسد یعنی تعداد, ظرفیتها, منابع (resources) خود را مشخص کند. ساختار خود را مشخص کند و بعد از آن می تواند استراتژی حرکت خود را تعیین کند, ظرفیتها و منابع خود را تخصیص دهی کند.  بر اساس منابع موجود بین ایده آل های خود و شرایط محیطی توازن برقرار کند و گام به گام حرکت کند.

آنچه که به عنوان منابع نام می برم شامل همه آن چیزهایی می شود که عناصر سازنده در اختیار مجموعه می توانند قرار دهند مانند توانهای فکری, تخصصی, مالی , زمانی , یدی ...

جمع کردن این عناصر در یک جا چه در خارج و چه در داخل ایران با مشکلات روبرو است. در ایران به دلایل گوناگون از جمله امنیتی چنین نگاهی به مساله راه گشا نخواهد بود اما در خارج از کشور مساله ای که در تقابل با چنین شیوه ای قرار می گیرد پراکندگی جغرافیایی است. امروزه با کمک اینترنت می توان بر این پراکندگی غلبه نمود و خانه ای داشت که در آن نیروهای لاییک یا سکولار بتوانند با هم به گفتگو بنشینند و تبادل نظر و اطلاعات کنند و برای هر نوع مساله ای که فکر می کنند مهم است از جمله سازماندهی راه حل بیابند. برای هماهنگی باید جایی باشد که بتوان با هم سخن گفت.

 در آنجا می توانند با هم فکری ساختاری را برای خود در نظر بگیرند که مثلن هرمی یا دوار یا ماتریسی شامل واحدهای خودگردان با کنشهای متقابل باشند یا خیر. آنها در همچین فضایی بخاطر گفت گویی که بین آنها جریان دارد مواضع هماهنگ تری داشته باشند یا اصلن یک موضع مشترک گرفته و صدای مشترکی در کنار همه بگو مگو هایی که در داخل با هم دارند به گوش بقیه برسانند.  این دور هم جمع شدن این قابلیت را می دهد که این جمع سکولار با آزمون و خطاهای خود در کار جمعی , پخته شود و خود را تصحیح کند. همچین فضایی این امکان را می دهد که تجربیات از نسل های قبل به نسل جدید منتقل شود و چراغ راه آنان شود.

قضیه این است که اگر کسی کالای خوبی را هم داشته باشد اما شبکه توزیع نداشته باشد در مقابل  آن کسی کالای بنجلی داشته باشد ولی شبکه توزیع کارآمد تر و بهتر,  شانس کمتری برای رقابت با کالای بنجل خواهد داشت. این خانه اینترنتی مانند مخزنی خواهد بود برای جمع آوری نیروهای سکولار تا از آنجا بتوانند قدمهای خود را بردارند. این خانه جای مناسبی هم خواهد بود برای ایرانیان داخل که با نیروهای خارج در یک جا دور هم جمع شوند. این دو گروه می توانند در بسیاری از وجوه به ارتقای کیفیت و کمیت یکدیگر به طور متقابل کمک کنند و با به اشتراک گذاشتن منابع و آگاهی های خود سبب غنای یکدیگر شوند.   

برای اینکه مدلی از آنچه که گفتم داده باشم به یک کار فردی اشاره می کنم. در حدود دو سال قبل تارنمایی با کم و بیش همین اهداف و کارکرد های ذکر شده در بالا  به نام هراز سرهم کردم.که خوب به دلایلی از جمله شاید اینکه نیروهای سکولار جوان در آن زمان به اهمیت سازماندهی توجه نمی کردند موفق نشد و به اهداف خود نرسید. از سوی دیگر به دلیل کمبود منابع تکنیکی جهت توسعه و تحکیم  سایت من هم اصرار چندانی برای تبلیغات آن نکردم. اما جهت نمونه می توانید تارنما را در این آدرس ها (یک و دو) ببینید.

داخل کشور

در داخل کشور به نظر من بهترین راه با نگاه از پایین به بالا است. تشکیل مخزن یا ساختاری منظم احتمال بسیار قوی امکان پذیر نیست. همانطور که بار ها در وبلاگ خودم ذکر کرده ام، در این تجمعات و برنامه ها  نیروهای سکولار می توانند همدیگر را پیدا کنند و هسته های کوچک چند نفره بسازند. با آن کار های گروهی کوچک را تمرین کنند. مانند کتابخوانی , جلسات گفتگو , شرکت در تجمعات , وبلاگ های مشترک , حتا داشتن هر از گاهی برنامه های تفریحی.  بعد از قوام این هسته ها کم کم هسته های دیگر را می شود شناسایی کرد و کار های مشترک انجام داد و  پیوند برقرار کرد و گروه ساخت.

 به عنوان نمونه می توانم تجربه شخصی خود را در سالهای 1374 تا 1377 را ذکر کنم که در جمع دوستان مختلف بودم. مثلن در یکی از این گروههایی که از دور هم جمع شدن بچه هایی مانند خودمان شکل گرفته بود کتابهایی چون مشروطه کسروی یا بخشهایی از جامعه شناسی گیدنز را خواندیم و هفتگی دور هم جمع می شدیم و تبادل نظر می کردیم. اگر در چیزی مانند اقتصاد می خواستیم اطلاعات داشته باشیم و از این رشته در بین خودمان نداشتیم, از کسانی که در این رشته صاحب نظرتر از ما بودند دعوت می کردیم که در جمع ما حضور پیدا کنند برای مشاوره.به دیدن آدمهای ملی نسل قبل می رفتیم و از راهنمایی ها و تجربیاتشان سعی می کردیم استفاده کنیم. در کنار آن کوه و یا آش خوری  هم داشتیم (مادر یکی از بچه ها آش خوشمزه ای درست می کرد). از آن جمع هنوز برخی از ما با هم رابطه داریم و دوستان خوبی هستیم.

 ارتباط این داخل کشوری ها با خارج ازکشوری ها از طریق همان خانه مشترک اینترنتی که برای خارج از کشوری ها عرض کردم می تواند برقرار شود.

بهر حال همانطور که از ابتدا گفتم امیدوارم که سر صحبت باز شود تا بهترین راه حل عملی برای سازماندهی سکولار ها استخراج شود.

یک شنبه 15 شهریور 1388 – 6 سپتامبر 2009

وبلاگ مجنون

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه