ديدگاه سياسی فقاهت شيعهء امامی و چالش سکولاريسم

به دست گرفتن قدرت سياسی به وسیلهء دینکاران ِ شيعهء ايرانی، تأسيس «حکومت اسلامی» در نقاب «جمهوری اسلامی»، و نيز ظهور منصب بی پیشينهء «ولايت فقيه»، همگی، نه تنها چرخشی حيرت‌انگيز را در زندگی سياسی ایران موجب شده و معادلات تازه و عمده‌ای را در عرصهء تاريخ سياسی آن مطرح ساخته‌اند بلکه، به گونه‌ای درونی، دگرگونی‌های بی‌سابقه‌ای را برای قشر دينکار و موقعيت آن در جامعهء ايرانی به همراه آورده‌اند. از همین رو، می‌توان گفت اکنون هم ايران و هم قشر دينکارانی که «مذهب رسمی» اين کشور را نمايندگی می‌کنند، ديگر همانی نيستند که پيش از انقلاب پنجاه و هفت اين کشور بودند. مطلب نسبتاً بلند حاضر، به اختصار به چگونگی این دگرگونی‌ها اختصاص دارد.>>>

 اطلاعیه کمپین سفارت سبز

در واکنش به اظهارات بی پایهء حسن نصرالله

در حالی که جمهوری اسلامی اینک واجد کمترین متحد استراتژیک در عرصهء بین المللی است تا آنجا که اگر بتوان متحدی برای او نامبرد، شاید بتوان  سوریه و حزب الله لبنان را آن هم به یمن دریافت پول های گزاف به عنوان تنها متحدان استراتژیک حکومت فعلی برشمرد، سخنان بی پایه اخیر سید حسن نصرااله دبیر کل حزب الله لبنان جنجالی را به راه انداخته است که بر همگان نمایان می سازد ماهیت  متحدان استراتژیک جمهوری اسلامی چیست... این اظهارات از زبان عالی ترین متحد استراتژیک جمهوری اسلامی، گویاترین دلیل برای نگرانی هایی است که میهمن پرستان ایرانی تا کنون عنوان داشته اند که جمهوری اسلامی فاقد هویت ملی ایرانی است و با تمسک به اسلام (آن هم اسلام در تعریفی غیر رحمانی از آن) درصدد امحاء تاریخ کهن پارسی این سرزمین است.>>>

میزان رای دشمن است؟!

مسعود شریف

کارکرد اصلی «دشمن» فرافکنی است. دشمن ما را قادر می‌سازد مشکلات و ناکارآمدی خود را به گردن او بیندازیم. اگر بخواهیم از اصطلاحات معنا‌شناختی کمک بگیریم، یک دال تهی است که مدلول ندارد. به زبان ساده‌تر، فضایی خالی است که محتوایی ندارد. به همین دلیل به ما اجازه می‌دهد آن را با انواع و اقسام چیزها پر کنیم. یک‌روز می‌تواند بارِ کاستی‌های اداری ما را به دوش کشد، روز دیگر ناتوانی و بی‌سامانی اقتصادی‌مان را، فردا روزی ناکامی سیاسی‌مان را، و چه بسا بی‌تدبیری و قلدرمآبی دیپلماسی‌مان را. هر آن‌چه خارج از اختیار و کنترل ماست می‌تواند به او حمل شود. هر آن‌که با ما در افتد در دم وابسته به دشمن و بیگانه است.>>>

راست‌ها، چپ‌ها؛ خوبی‌ها و بدی‌های هرکدام

ناصر کاخساز

راست‌ها محافظه‌کارند؛ سخنگویان سرمایه‌داری‌اند؛ بازار کار را رشد می‌دهند؛ طرفدار امنیت اقتصادی و اجتماعی‌اند؛ تنها زیر فشار به برنامه‌ی عدالت اجتماعی تن می‌دهند؛ مخالف تعمیق دموکراسی هستند و هرجا دستشان برسد آن را قیچی می‌کنند؛ پراگماتیست‌اند، و بسیار بیشتر از چپ‌ها به منافع شخصی خود وابسته‌اند؛ طرفدار تمامیت ارضی‌اند؛ پختگی سیاسی دارند؛ برنامه‌ی سیاسی و اقتصادی روشنی دارند؛ دچار تغییر و تحول اساسی نمی‌شوند و به همین سبب در انتخابات آزاد سنتا از اعتماد مردم برخوردارند.

چپ‌ها صمیمی و روراست‌ و با شهامت و شجاع‌اند؛ ساده و عاطفی و عدالت‌خواه‌اند؛ طرفدار طبقات محروم‌اند و برای آن‌ها رفاه می‌خواهند؛ معتقدند که آزادی فردی، اگر از حد معینی بیشتر باشد، به سود سرمایه‌داران تمام می‌شود؛ بدبین و اخمو و شتابزده و اهل شعارند؛ و دائم در معرض تغییرات نظری هستند و به همین سبب جهان به آن‌ها بی‌اعتماد است و در انتخابات معمولا به راست‌ها می‌بازند.

خطر عمده‌ی چپ‌ها در طرح نابجا و نابهنگام مسئله‌ی ملی است. این چشم اسفندیار آنان است. آن‌ها در کمال صمیمیت می‌توانند تمامیت ملی کشور را برباد دهند؛ خطری که می‌تواند در روند سوسیال دموکراتیزه شدن آن‌ها منتفی شود. چپ چشم انداز تغییر دارد. اما به سبب سرعت رویدادها در این دوران، این خطر می‌تواند فرصت تحقق آن چشم انداز را از بین ببرد.(بيست و هشتم خرداد 89)

نقش طبقات و حضور در تحولات سیاسی و اجتماعی یکی از بنیادی ترین مباحث جامعه شناسی سیاسی و از مهم ترین تحلیل وقایع و تحولات تاریخی است. اگر به صف بندی های سیاسی و اجتماعی دوران انقلاب پنجاه و هفت و قبل از آن نگاه کنیم بی شک آن نیروی عظیمی که جان فشانی کردند؛ از جان و مال خود مایه گذاشتند تا انقلاب به ثمر برسد نیروی طبقه کارگر و مردم زحمت کش و طبقهء متوسط شهری تحصیل کرده بودند. اما متاسفانه این نیروی عظیم در آن دوره، فاقد تشکل های توده ای و سیاسی خود و فاقد رهبری منسجم و هوشیار و شناخته شده بود. از این رو، این طبقه نتوانست هیچ سهمی از انقلاب ایران ببرد، سی سال است در فقر و فلاکت و سرکوب و اعتراض و اعتصاب به سر می برد.>>>

دولت در تعليق، ملت در انتظار

مجید محمدی

انعکاس اين احساس تعليق در سمت دولت در جامعه به صورت انتظار عمومی برای سقوط جلوه گر شده است. بيش از سه دهه است که کارشناسان علوم اجتماعی و فعالان سياسی ايرانی در مذاکرات خصوصی و پشت درهای بسته و مهمانی‌های خانوادگی با اين سوال مواجه شده‌اند که "اينا کی می رن؟" در ابتدای تاسيس جمهوری سلامی اين پرسش از سوی گروه معدودی مطرح می شد اما با گذشت زمان و با تصفيه‌‌های دائمی و ناراضی تراشی‌های هميشگی بر تعداد پرسش کنندگان همواره افزوده شده است. اين پرسش اکنون همه گير شده است. اين پرسش هيچگاه در جوامع دمکراتيک از سوی سر سخت ترين مخالفان حکومت مطرح نمی شود چون "اينا" يا گروه حاکم مستقر پس از يک دوره‌ی کوتاه خود به خود می روند و جای خود را به گروهی ديگر می دهند.>>>

بلاتکلیفی های اسماعیل نوری علا و سکولاریزم نو!

سعید صالحی نیا، از حزب کمونيست کارگری

جامعهء ایران بر سر یک دوراهی بزرگ است. این دو راهی بین حکومت "آخوندی" و مکلاها نیست! این دوراهی بین جامعهء بهره کشی سرمایه داری و نمودهای ایدئولوژیک مذهبی و غیر مذهب ایش از یکسو، و جامعهء سوسیالیستی، آزاد و برابر است. ارائهء سطح و عمق مسئلهء جامعهء معاصر و پاسخ های هر گرایش سیاسی، باید قدرت انتخاب مردم را بالا ببرد. مردم نه از طریق "اتحاد اپوزسیون" بلکه از طریق انتخاب گرایش با پاسخ صحیح تر است که گرایشی را باید بالا بکشند و تبدیلش کنند به "حریف قدر رژیم کنونی ایران". امیدوارم خواننده گرامی با خواندن این مقالهء من و مقایسه اش با مقالهء اسماعیل نوری علا قضاوت کند که کدام پاسخ درست تر است!>>>