بی گمان بحث پیرامون نوع حکومتِ ایران (جمهوری و یا پادشاهی) و ساختار نظام سیاسی غیرمتمرکز (فدرالیسم) دو اصلِ موردِ اختلافِ نیروهای جمهوریخواه و پادشاهی خواه میباشند، اگر چه می دانیم این نیروها در رابطه با غیرایدئولوژیک (سکولاریسم) و دمکراتیک بودنِ حکومت آینده ایران، و حفظ تمامیت ارضی کشور دارای اتفاق نظرهای همانندی می باشند. امّا آنچه را که در رابطه با رفع هر گونه سوءتفاهم در این خصوص میشود مطرح کرد این است که با پذیرش اصل «استقرار حاکمیت ملی»، هرگونه سوءظن نسبت به دیگر خواست های سیاسی دو طرف برطرف خواهد شد و گفتمان پیرامون محتوی و ساختار حکومت آینده ایران در فضایی آکنده از اعتمادِ دوجانبه پیش خواهد رفت.>>>

سراسر کارنامهء بنيانگزاران سپاه نشان دهندهء اين حقيقت است که درد اصلی اين دار و دسته، درد اسلام و بويژه، شيعی گری بوده و هست، نه درد وطن هم وطن. هر مبارزه ای هم که اينان تا کنون کرده اند حتا در صادقانه ترين و مردمی ترين وجه خود هم، برای پياده شدن ارزش های شيعی گری در ايران بوده که حتا شامل آن بيش از ده ميليون هم ميهن اهل سنت ما هم نمی شده، چه رسد مبارزه برای سربلندی ايران و رفاه و آسايش و امنيت ملتی که زرتشتی و يهودی و بهايی و کلدانی و آشوری و ارمنی هم دارد!>>>

تلاش برای جانشینی آیت الله العظمی علی سیستانی، در سکوت و به آرامی آغاز شده است، و ایران سعی می کند کاندیدای خود را در این مقام بگذارد – یک روحانی تندرو که می تواند نفوذ مستقیم تهران بر مردم عراق را فراهم کند. اینک این نگرانی شدت گرفته است که هدف دراز مدت ایران پیوند زدن انقلاب اسلامی اش یا عراق است. کاندیدای ایران، آیت الله محمود هاشمی شاهرودی، شصت و سه ساله ساله، متولد عراق است، که قریب ده سال قوه قضائیه ایران را رهبری می کرد، و کماکان یک مقام ارشد دولتی باقی مانده است. نمایندگانش با استفاده از پول ایران ماه هاست که در عراق از طریق ارائه  کمک هزینه های تحصیلی به طلبه ها در بسیاری از حوزه های مذهبی، به ایجاد یک شبکه حمایتی، و پخش اطلاعات در باره او مشغولند.>>>

عجیب نیست که هر گونه نقد و انکار مقدسات، حاکمیت سیاسی و گروه هایی که در فضای انگاره‌های حاکم زندگی‌ می کنند را آشفته و هراسان می کند. استبداد سیاسی و اجتماعی موجود از حیطه‌های مقدس که غیر قابل نقد خوانده می شود، تغذیه می کند و شلیک به سمت مقدسات به مثابه شلیک به قالب استبداد است. حیطه‌های مقدّس با آنکه تعریف پذیر و قابل شناسایی اند، اما  مرز‌های معین و مشخصی ندارند. این چیزهای مقدس تمایلی ذاتی به بسط و گسترش خود دارند. پذیرش هر کدام از حیطه‌های مقدس به تولید و پذیرش اجباری حیطه‌های مقدّس جدید می انجامد. برای جلوگیری از بسط مقدسات و گسترش وسعت و عمق استبداد ناشی‌ از آن، آیا بهتر نیست که همه قلمرو‌های مقدس را از اعتبار انداخت و سرچشمه را کور کرد؟>>>