|
|||||||||||||
|
فهرست مقالات | صفحات اول | دربارهء سکولاريسم نو | دربارهء نشريهء ما |
|||||||||||||
|
گفتگوهای اختصاصی | آرشيو عکس و کاريکاتور | آرشيو عکس و مکث | آرشيو کوتاه و گويا | آرشيو جمعه گردی ها |
|||||||||||||
|
|||||||||||||
|
|||||||||||||
|
از ميان آرشيو مجموعهء
احترام دموکراتيک به باورهای مردم
سايت شبکهء سکولارهای سبز>>>
پيوند به نسخهء رايگان اينترنتی>>>
اعلاميهء جهانی حقوق بشر>>> و پيوند به يک ويدئو>>>
========== ========== =========== =========== ========== =========== ============= =========== ============ =========== انسکوپ
|
اسلام‌گرایی؛ توتالیتاریسم دینی
معنای عملی پيش شرط های انتخابات آزاد جمعه گردی های اسماعيل نوری علا
سال 57 هم بوی کباب می‌آمد ولی...
همان «مستضعفان و پابرهنگانِ سابق» اند!
در بارهء انتشار «روایت های شاهد جنایت های حکومت اسلامی»
و اتحاد برای پيشبرد سکولار دموکراسی مناظرء راديوئی اسماعيل نوری علا
جريان چپ در جامعه ايران قوی و پر طرفدار است و بايد آلترناتيو خود را داشته باشد در برنامهء تلويزيونی «برای دنيائی بهتر»>>>
خامنه‌ای فرمان تصویب سیاست‌های کلی انتخابات را صادر کرد
اصلاح طلبان و شکيبائی ِ مخالفان
پيرامون مناظره با عوامل «استبداد سابق»
چرا نبايد يک آلترناتيو سياسی شکل گيرد؟ ملاحظاتی پيرامون کنفرانس بروکسل
ارکستر سيمفونی اپوزيسيون ایران
بنيادگرائی اسلامی در چند چهره
بازگشت به اصلاح طلبی ِ پیش از جنبش سبز؛
و رؤیاهای دوباره «اصلاح طلبان» سازمان چريک های فدائی خلق ايران
تشدید سرکوب زنان، رشد آسیب های اجتماعی و وضعیت دلخراش زنان کارگر و خانه دار!
فقط يك درصد دانشجويان مانكن هستند گفتگو با دكتر سيف، معاون فرهنگي دانشگاه از گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»
اشتغال و ازدواج مهمترین دغدغه جوانان
از بلوچستان تا بروکسل دو گفتگو با رضا حسين بر رئيس شورای هماهنگی شبکهء سکولارهای سبز ايران و سخنگوی جبههء مردم بلوچستان 1. گفتگو با حسين حجازی از راديو پرشين >>>2. گفتگو با سعيد بهبهانی از تلويزيون ميهن >>>
میزگرد و مناظرهای در رادیو فردابا شرکت: شهریار آهی از سوئد،محمد امینی از آمریکاو جوادی حصار، مشاور کروبی از ایران
پاسخ نوری علا به خانم حقيقت جو
معاملهء پاياپای رضا پهلوی و نوری علا
|
نه می توان فراموش کرد / نه می توان قصه زندگی شان را نگفت / نه می توان چشمانت را ببندی و از کنارشان بگذری / نه می توان بگویی گذشته ها گذشت...>>>
ترکیه تنها کشوری است که بین کشورهای مسلمان، که رشد اقتصادی قابل توجه و پیشرفتی اساسی در استاندارد زندگی را کسب کرده است. باید گفت که ترکیه این همه را با تلاش خودش صورت داده است نه با برخی خوش شانسی ها مانند حضور نفت زیر خاک. رشد اقتصادی ترکیه به خاطر منابعی نبود که به وسیلهء دیگران کشف شده باشد و توسط دیگران برای اهدافی که دیگران ابداع کرده اند استفاده شود. بلکه به دلیل ظهور نگرش های نو به فعالیت اقتصادی، سیاست های جدید برای توسعه اقتصادی و عناصر اجتماعی جدید که بتوانند به این سیاست های جدید ترتیب اثر بدهند، بود.>>>
دغدغه اصلی مثلث رفسنجانی، خاتمی و نوری البته حفظ نظام است. نظام جمهوری اسلامی که به دنبال سرکوب جنبش سبز در دو سه سال گذشته به بزرگ‌‌ترین ریزش نیروهای خود در طول حیاتش دچار شد، و اکنون با تحریم‌‌های کمر شکن بین‌‌المللی و انزوای سیاسی در جهان و اثرات خانمانسوز آن بر زندگی روزمره مردم به شدیدترین بحران‌‌های اقتصادی و اجتماعی خود گرفتار شده در موقعیت خطرناکی قرار گرفته است. در این شرایط، حفظ نظام هم برای جناح حاکم از اولویت برخوردار است و هم دغدغه اصلی کسانی است که موجودیت سیاسی خود را مرهون آن هستند و از زوال آن زیان می‌‌بینند. دستگاه ولی فقیه با علم به این وضعیت خطیر نیاز پیدا کرده است که فضا را برای فعال کردن افرادی مانند رفسنجانی و خاتمی و نوری باز کند و آنان نیز فضا را برای فعالیت خود مناسب یافته‌‌اند. >>>
در بارهء اتحادها، کنگره و شورای ملی و کنفرانس بروکسل مسئول هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
آرزوی رام کردن آن اسب راهوار قدرت که زین آن اسلام و مسلمانی است هنوز دست از سر روشنفکران یا نواندیشان دینی بر نداشته است. کسب قدرت اگر به طور شفاف و دمکراتیک صورت گیرد یک عمل مشروع است اما مشکل روشنفکران دینی این است که اولاً بر تمایلات و اراده‌ی قدرت خویش لباس اسلام و دین می پوشانند و ثانیا نمی شود هم به دنبال قدرت بود و هم لباس دوری از دنیا و زهد و عرفان پوشید. روشنفکران دینی هم به دنبال قدرت بودند و هم هنوز می خواهند چنین کنند... آنها خود از قدرت فاصله نگرفتند بلکه پس از مرگ خمینی به تدریج از قدرت بیرون رانده شدند. اگر همین امروز علی خامنه‌ای آنها را از صافی شورای نگهبان بگذارند یا در نهادهای انتصابی منصوب کند اندک خواهند بود کسانی که آن را رد کنند.>>>
مردم و رژیم، هر دو در تبِ انتظار! شرایط امروز ایران تمامی مختصات و پیش شرط های ماقبل تحول و انفجاری بزرگ و سرنوشت ساز را دارد که تنها منتظر تلنگری- به احتمال زیاد از خارج- است تا بن بست و تعادل لرزان موجود را برهم زند! تا آنجا که به رژیم مربوط است آخوندها منتظرند تا ببینند قدرت های خارجی تا کجا به سیاست کج دار و مریز خود ادامه و به رژیم اجازه می دهند تا به امید یافتن راه خلاص از انبوه مشکلات لاینحل، به سیاست از این ستون به آن ستون پریدنِ خود ادامه دهد. مردم نیز با درس گیری از تجارب تلخِ اعتراضاتِ سال 88 منتظرند تا در اوّلین و آخرین فرصت این بار کار رژیم را یکسره کنند! در این معادله، مردم و رژیم کوچکترین توهمی نسبت به روابط فی ما بین ندارند و هر دو میدانند که وضعیت فعلی موقتّی و ناپایدار می باشد!>>>
زمانی که رژیم جمهوری اسلامی هر گونه راه حلی برای تغییر در جامعه را، به نحوی سرکوب کرده و اجازه هر گونه فعالیت سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، را سلب نموده و در نتیجه هیچ روزنه امیدی باقی‌نمانده است، هیچ گونه «طریق» و گزینش و چشم انداز دیگری به جز مقابله رویاروی با این هیولای ماقبل تاریخی‌موجود نمانده، حتی اگر به ناچار به خشونت متمایل گردد. ادامهء وضع موجود خود خالی‌از خشونت بی‌امان رژیم نبوده، چه بسا این سکوت مرگبار باعث ویرانی و سقوط بی‌برگشت موجودیت کشور ایران به عنوانه یک سرزمین ملی و یک پارچه گردد.>>>
«تدارک» و چند نظارهء ديگر ملت ما، همواره به مقام عظمای ولایت، متع الله المسلمین بطول بقائه دولته، عشق می ورزد. این ابراز عشق، گاه حتا غیرمستقیم است که البته ناشی از خویشتنداری ست. یعنی، ملت با غمزه و کرشمه، به در می گوید،که دیوار ُمدّ ظله العالی بشنود!... در توضیح بیشتر می افزاید که خبرهای واصله از شاهدان عینی در وطن اسلامی حاکی ست که ملت دارد خود را برای برگزاری جشن سقوط بشار اسد آماده می کند. بیت دستت که نمی رسد به آقا دریاب معــاونـش اسد را!>>>
آماده‌ء انفجار؛ پر از خشم و انزجار توی تاریکی؛ ناگهان مرد میان‌سالی را دیدم که روی زمین افتاده، پیراهنش پاره‌پاره است، و دو سه فر مرد و زن، دور و برش را گرفته‌اند و تلاش دارند با دست، مانع حرف‌زدن یا فریاد‌زدنش شوند. اولش وحشت کردم و جا خوردم. فکر کردم دارند آن بنده‌ی خدا را خفه می‌کنند و او با تقلا، سعی دارد از دست‌شان نجات پیدا کند. این بود که ماندم که بروم جلو کمکش کنم یا برگردم سمت خیابان که روشن‌تر بود. که در این فاصله؛ مرد توانست دست‌ها را از روی دهانش کمی کنار بزند و فریاد بکشد. «مقام»ی را گرفته بود به فحاشی و هرچه به دهانش می‌آمد، با عصبیت و خشم فراوانی فریاد می‌زد. که آن دو سه نفر زن و مرد (که احتمالاً اعضای خانواده‌اش بودند و نگران این بودند که مبادا کسی حرف‌های مرد را بشنود) تنگ‌تر دورش را گرفتند و محکم‌تر دهانش را فشردند.
|
|||||||||||
|
© 2007 ـ New Secularism - Admin@newsecularism.com - Fax: 509-352-9630 |
|||||||||||||
چرا
ترکیه تنها دموکراسی مسلمان است؟
تفرقه
