برگزیده ‏شدگان برای نمایش «انتخابات آزاد»

بهمن زاهدی

بحث «انتخابات آزاد» آنچنان داغ شده است که حتا رهبر جمهوری ‏اسلامی گُریزی از آن نمی‏تواند داشته باشد. این بحث هنوز در ابتدای راه می‏باشد و احتیاج به روشنگری‏های فراوان دارد. برای روشنگری هر بحثی باید اول به سرچشمه‏هایی که آن بحث را توانسته همه‏گیر کند پرداخته و از هم ‏آنجا شروع به ریشه‏یابی کرد تا به اکنون مان برسیم. بعد از آن است که می‏توانیم از توان اندیشه برای آینده‏ نگری‏های مفید استفاده کنیم.

«انتخابات» سه گروه غیر وابسته به هم را در بر می‏گیرد.

یک: انتخاب ‏شوندگان، افراد و نمایندگان احزابی هستند که می‏خواهند منتخب شوند.

دو: انتخاب‏ کنندگان، تمامی اعضای یک جامعه که به سن قانونی برای شرکت در انتخابات رسیده باشند.

سه: برگذار کنندهء انتخابات: بصورت عرفی می‏توان بخشی از دولت و نمایندگان ناظر را مسئول برگذاری انتخابات دانست.

انتخابات در جمهوری‏اسلامی

در جمهوری ‏اسلامی انتخاب‏ کنندگان آزاد هستند تا منتخبین «شورای نگهبان» را انتخاب کنند. این شورا بعد از برگذاری انتخابات باز می‏تواند اشخاصی را که مردم منتخب کرده‏اند به کناری بگذارند و منتخبین خود را جایگزین آنان کند. برگذار‏ کنندهء انتخابات در جمهوری ‏اسلامی دولت می‏باشد که زیر فرمان رهبرش عمل می‏کند. بطور کلی دو عامل اصلی عدم وجود «انتخابات آزاد» در جمهوری‏اسلامی، موجودیت غیرلازم «شورای نگهبان» و «برگذار‏ کننده» انتخابات می‏باشند.

اصلاح‏ طلبان جمهوری ‏اسلامی این شیوه برگذاری انتخابات را قبول دارند و هیچ‏گاه قدرت این را نداشته‏اند که بر علیه شورای نگهبان قد علم کنند. اگر هم کسی با موجودیت شورای نگهبان مخالف کند او را ساختار ‏شکن نامیده و حذف اش می‏کنند. دغدغهء اصلی آنان جابجایی مُهره هاست و نه اصلاح ساختار غیر دموکراتیک جمهوری‏ اسلامی، به همین دلیل واژهء «اصلاح ‏طلبی» برازنده آنان نیست. اما در جامعهء بین‏المللی این واژهء فریبنده، خریدار زیاد و کاسب‏کاران سیاسی فراوان پیدا کرده است.

انتخابات در شورای ملی

در انتخابات «شورای ملی» که در آینده نزدیک برگذار خواهد شد، شکی ندارم که شیوهء برگزاری آن انتخابات دموکرات‏ ترین شیوه خواهد بود. ولی زمانی که «شورای ملی» حرکت خود را فراحزبی اعلام می‏کند و می‏خواهد که برای تمامی مردم ساکن ایران تصمیم‏گیری کند، دلیلی ندارد که فقط افرادی در انتخابات این شورا حق شرکت کردن داشته باشند که منشور ناکامل آنان را با امضای دیجیتالی (مجازی) خود قبول کرده‏اند. در این همایش فراحزبی (کُنگره شورای ملی) هر ایرانی باید حق «رای» برای تشکیل شورای ملی را داشته باشد. اگر برگذار کنندگان کُنگره «شورای ملی» می‏خواهند یک سازمان یا حزب سیاسی بوجود آورند، دیگر گفتن اینکه فراحزبی می‏خواهند عمل می‏کنند بر چه مبنای می‏باشد؟

حالا زمانی که که انتخاب ‏کننده‏گان خود از برگزیدگان (منتخب شده‏گان) باشند و انتخاب‏شوندگان فقط افرادی می‏توانند باشند که متن منشور ناهماهنگ شورای ملی را امضا کرده باشند، نمی‏توان از انتخاب آزاد و فراحزبی بودن آن صحبتی کرد. انتخابات آزاد زمانی معنا دارد که سه عامل اصلی یک «انتخابات آزاد» واقعاً آزاد باشند.

سرانجام اینگونه نمایشنامه ‏های سیاسی، بی‏اعتنائی عمومی به اصل مطلب (سرنگونی جمهوری ‏اسلامی) و بی‏اعتباری بحث «انتخابات آزاد» خواهد بود. اینگونه نمایشنامه‏ها را جمهوری ‏اسلامی با کارگرادنی ‏های خود بارها روی پرده آورده و مانند همیشه سرانجامی نداشته‏اند. از هم اکنون (قبل از انتخابات شورای ملی) می‏توان دو عضو شورای ملی را نام برد که با استفاده از موقعیت خود در دفتر شاهزاده سعی بر این دارند که نام و هویتی برای خود کسب کنند! بیشترین ناهماهنگی‏ها را همین دو نفر تاکنون در تشکیل شورای ملی بوجود آورده‏اند. آنگونه که برداشت می‏شود، هنوز کسانی هستند که از بحث «انتخابات آزاد» بگونهء دیگری به نفع شخصی خود می‏خواهند بهره‏ برداری کنند.

نتیجه

با این گفتارها می‏خواهم اکنون به سرچشمهء این بحث انتخابات آزاد (گفتمان «انتخابات آزاد» هنوز نهادینه نشده است) برسم. جنبش رفراندوم اولین بار پس از سی سال انتخابات فرمایشی در جمهوری‏ اسلامی خواسته یا ناخواسته مردم را با بحث «انتخابات آزاد» آشنا کرد. اما گسترش این بحث بعد از انتخابات ریاست جمهوری در جمهوری ‏اسلامی دامن‏گیر همگان شد. زمانی که شورای نگهبان و رهبر جمهوری ‏اسلامی رأی شرکت ‏کننده‏گان در انتخاباتی را که خودشان برگذار کنندهء آن بودند و منتخبین خودشان را برای انتخاب به مردم معرفی کرده بودند، زیر پا گذاشتند، مردم متوجه شدند که انتخابات در جمهوری ‏اسلامی فرمایشی است و مردم حق دخالت در سرنوشت خود را ندارند.

درگیری امروز جامعه در این می‏باشد که هر کسی می‏تواند از انتخابات آزاد بگوید و بنویسد بدون آنکه آن را تعریف کند و به آن اعتقاد داشته باشد، در حال حاضر هیچ ‏کدام از روشنفکران سیاست ‏باز نمی‏ خواهند تعریف مشخص و عامیانه‏ای از «انتخابات آزاد» را به ملت بدهند. هر کسی می‏خواهد بر نردبان «انتخابات آزاد» آویزان شود بدون اینکه بداند هدف اش چیست؟ و در دراز مدت چه اثری کردارشان بر این بحث خواهد ‏گذاشت.

شنبه 28 بهمن 1391  

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه