آن دستبوسی با اين دستبوشی فرق داشت!

مهدی ميرجمالی

در زمان مرحوم امام جلسات دستبوسی خاصی بود که تعداد محدودی با گرفتن وقت قبلی، به محضر امام میومدند و دستبوسی می کردند. سبک برگزاری این جلسه هم اینجوری بود که امام روی یه صندلی توی ایوان خونه می نشستند و افراد حاضر توی یه صف به ردیف به حضور امام میرسیدند و دست ایشون رو می بوسیدند و احیانا عرض سلام و ادبی می کردند و جاشون رو به نفر بعدی می دادند. البته روی دست امام یه پارچه نازکی بود که احتمالا بخاطر رعایت مسائل بهداشتی و اینکه تماس کمتر یا محدودتری ایجاد بشه، قرار داشت. البته برای خانمها هم همین روال بود، ولی بجای (یا علاوه بر) اون پارچه نازک، پارچه ضخیم تری (مثل عبا) روی دست امام بود تا وجه شرعی مسئله هم رعایت بشه. حقیر سراپا تقصیر در سنین بین کودکی و نوجوانی توفیق این شرفیابی رو داشتم و بهمراه برادر بزرگترم در جمع محدودی از علاقمندان و دوستداران امام به محضر ایشون رسیدیم و طبق همین روالی که عرض شد، به خدمتشون رسیده و دستبوسی کردم. استحضار دارید که این دستبوسی ها نه به سودای آب و نان و نه به هوای پست و مقام بوده. یقینا امام هم نیازی به این دستبوسی ها نداشتند. اما شرایط اجتماعی روزگار امام و علاقه و ارادات وصف ناشدنی عامه مردم نسبت به امام، این رفتار رو توجیه می کرد و شاید (به نظر من) دفتر امام با توجه به این علاقه و اصرار مردم، امام رو توجیه و ترتیب این برنامه رو داده بودند. اما در زمان حاضر، معمولا باید این دستبوسی ها رو با دیده تردید نگاه کرد. بهتر که نه قطعا باید نه دست ببوسیم و نه اجازه دستبوسی بدیم. البته این جور عکسها و خبرها معمولا به قصد قربت کار نمیشه و ممکنه خدای نکرده قصدی در کار باشه. مخصوصا در این ایام که همه دوست دارن یه جوری از نامزد رقیب آتو بگیرن. همونجور که عکس مشابهی هم از قالیباف کار شد. شنونده و بیننده باید عاقل باشه و اینجور عکسها رو وقعی نگذاره. چون مطمئنا هیچکدوم از نامزدها دلشون نمیخواد کسی دستشونو ببوسه و اتو دست رقیب بده. التماس دعا. ◄