بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

دی   1387 ـ ژانويه  2008

پيوند به ديگر نوشته های نويسنده در سکولاريسم نو

نیروهای چپ، نردبام بنیادگرائی مذهبی؟

نويد اخگر

فتوای آیت الله خامنه ای مسلمانان را به جنگ با اسرائیل فرا خواند و آنان را به شهادت و محشور شدن با حضرت محمد پیامبر مسلمین و اولیای مذهب در آن دنیا ترغیب کرد و آنان را در صف شهدای غزوات بدر و اُحد قرار داد.

حسن قشقاوی، سخنگوی وزارت خارجه حکومت اسلامی، این فتوا را "عملیاتی" تفسیر کرد و به سفارتخانه های رژیم در کشورهای مختلف برای به اجرا گذاشتن آن، دستورات لازم را صادر کرد. و در پی عملیاتی شدن فتوای آیت الله خامنه ای، آگاهان سیاسی اعلام کردند که به موج ترور در خارج از مرز های ایران توسط رژیم دینی ایران دامن زده خواهد شد و منابع اطلاعاتی، کشور های جهان را به هشیاری بیشتر توجه دادند.

باید از آیت الله خامنه ای پرسید که در طول سی سال حکومت اسلامی و ساختن و پرداختن حزب الله لبنان و جهاد اسلامی و حماس و مقتدی صدر و دیگر گروه های تروریستی در منطقه خاورمیانه و خارج از آن، و انجام صدها ترور و کشتار و بمب گذاری و انفجار در کشور های مختلف، کی سیاست جمهوری اسلامی «عملیاتی» نبوده که حال تازه می خواهد برای حذف اسرائیل از روی نقشه جهان و کمک به مردم غیور فلسطین «عملیاتی» شود؟

اما نیروهای چپ و معتقدین به مارکسیسم در فعل و انفعالات سیاسی کنونی در سطح بین المللی در کدام تعریف می گنجند؟

برق دلار های نفتی، و بازار گستردۀ مصرفی خاورمیانه، کشورهای اروپائی را به عنوان رقیب اقتصادی امریکا، همیشه بر آن داشته تا با پیاده کردن سیاست های شناخته شده، حرکت های آزادی خواهانه و دمکراتیک این جوامع را نیز از مسیر خود به لطائف الحیل خارج کنند. و در این زمینه از نیروهای به اصطلاح "چپی" در کشورهای اروپائی کمک گرفته می شود که بتوانند بیشترین نفوذ را در داخل گروه های روشنفکری و چپ ایران و کشور های منطقه  داشته باشند.

در دهه های گذشته، خصومت و ستیز ضد اسرائیلی، ساخته و پرداختۀ رهبران عقب مانده و جاه طلب و بی لیاقت کشورهای عربی، در پرتو جنگ سرد توانست رسوخ قابل ملاحظه ای در تفکر روشنفکران و حتی نیروهای سکولار و نیز چپ جوامعی همچون ایران داشته باشد. دهه های 60 و 70 میلادی با شاخصه های رادیکال و ضد سرمایه داری و با تحلیل های بسیار رقیق اقتصادی و سطحی، که هیچ نقدی حتی بر اقتصاد توحیدی! و یا اقتصادی اسلامی! نداشت، سعی می کرد در عرصه تبادلات بین المللی و با سود جستن از احساسات حقوق بشری، در پرتو جنگ سرد خود را تعریف کند.

کفگیر موضع گیری های احزاب به اصطلاح چپ در حمایت از رژیم دینی در شروع روی کار آمدن آیت الله خمینی و نیز موضع گیری تعداد قلیلی از سازمان های به اصطلاح چپ در حمایت از حجت الاسلام خاتمی و دوم خرداد و یا حمایت از حسن نصرالله بعنوان نیروی ضد امپریالیست! چنان امروزه به ته دیگ خورده که از هر گوشه ای صدای نیروهای چپی را می شنویم که به میدان می آیند و فریاد بر می آورند که «مارکسیست های انقلابی نباید از بنیادگرایی اسلامی حمایت کنند.»

در یک تحلیل اصولی، منطقی و واقع گرا باید به این موضوع توجه داشت که چپ به طور عام سهم خویش را از حکومت جمهوری اسلامی جدا کرده است و آنچه برای نیروهای بنیادگرای مذهبی و رژیم جمهوری اسلامی بر جای گذاشته است جز یک ایزولاسیون بین المللی چیز دیگری نیست و نیز به صورت خاص باید به عده ای از سازمان های چپ و یا افرادی اشاره داشت که هنوز در وهم مبارزات ضد امپریالیستی و اسرائیل ستیزی (یا به قول خودشان "ضد صهیونیستی") آثارشان با برق دلار های نفتی توسط وزارت ارشاد در داخل ایران تزئین و منتشر می شود؛ و یا نظیر آن نویسنده مائوئیست حامی فتوای خمینی بر علیه جان سلمان رشدی که سفارت  رژیم و قبای آخوند ها در ایران منزل دومش محسوب می گردد، معتقد هستند که بعد از فرو پاشی شوروی سابق باید در زیر پرچم مبارزات "ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی امام خمینی" برای رسیدن به "جامعۀ سوسیالیستی" از هیچ کوششی فرو گذار نکرد.

البته بهتر بود که این دسته دوم برای رسیدن به جوامع سوسیالیستی مورد نظر خود شال و کلاه می کردند و با "مبارزات مردم غیور فلسطین" در کنار اسماعیل هنیه و حسن نصرالله و القاعده و بن لادن وارد "آکسیون انقلابی" می شدند تا روح و روان حضرت مائو و رهروانش که میلیارد ها انسان را تحت انقیاد خود دارند ولی از "مبارزات ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی" دوری می جویند در پرتو سرمایه های گلوبال اندکی آرام و قرار گیرد و مردم شریف و زجر کشیده ایران نیز از این همه رنج و مشقت "ضد صهیونیستی و ضد امپریالیستی" خلاصی یابند.

چپ ایران و نیروهای معتقد به مارکسیسم  اگر چه بعضا تا مرز حمایت از افراد منتسب به دوم خردادی و حرکات عبادی – رفرمیستی آنان پیش رفته اند و یا با افتادن در چاله های سیاسی بطور مقطعی چند صباحی را دور از توده ها بیتوته کرده اند، ولی به محض روشن شدن فضا و باز شدن افق دید از آن موضع خارج شده و پرچم ستیز با جمهوری اسلامی را بر افراشته اند -- فقط کافی است که در یک مقایسۀ تاریخی موضع گیری بعضی نیروهای چپ در جنگ 33 روزه اسرائیل با رژیم جمهوری اسلامی و عاملینش در لبنان را با موضع گیری امروز این نیروها  در حمله به حماس و برای برچیدن دستگاه  گوش به فرمان ترور اسلامی در غزه مقایسه کرد تا به نتایج کیفی معتقد شد، گذشته از میکروفون هائی که به هر نامی دیروز از مبارزات ضد امپریالیستی حسن نصرالله در مقابل قوم غاصب! یهود حمایت میکردند و امروز به نفع سرشکستگی های گذشته خود سکوت پیشه کرده اند.

امروزه به جد باید ادعا کرد که نیروهای آزاده، ترقی خواه و دمکرات و چپ به افق بازی رسیده اند که در آن نیروی بنیادگرای مذهبی از نوع حماس یا حزب الله لبنان و یا جهاد اسلامی نمی تواند موجودیت داشته باشد. این نیروها دقیقاً به این نتیجۀ تاریخی رسیده اند که تا دستان این اختاپوس مذهبی که در ایران لانه کرده است را از کشور های منطقه قطع نکنند، ایران نیز آزاد نخواهد شد. زیرا رسیدن به تحولات برتر سیاسی و اقتصادی در آینده هر کشوری، نخست مستلزم رسیدن به آزادی و دمکراسی در آن کشور است.

رژیم پلید و بحران زای اسلامی در ایران، به صورت ایدئولوژیک می خواهد تضاد های خود را با قوم یهود و کشور اسرائیل به گونه ای که هیتلر بخشی از آن را  مرتکب گردید، با انواع تهدیدهای اتمی و غیر اتمی تحقق بخشد و با همکاری «حضرت مهدی»، امام دوازدهم شیعیان که به اعتقاد آن بنیادگرایان از چاه جمکران خارج خواهد شد، جهان را مسلمان کنند و خلیفه گری اسلام بنیادگرا را در جهان به منصه ظهور برسانند.

اما، در اين ميان، نیروهای چپ و مارکسیست های اصولی بایستی هر روزه از خود بپرسند که با کدام منطق  و فلسفه مارکسیستی، مارکسیست ها باید نردبام بالا رفتن ارتجاع هار و بنیادگرای مذهبی شوند و برای رساندن آنان به قله خلیفه گری اسلامی در منطقه و جهان، این بار عفونت زای مردم کش را به سر منزل مقصود برسانند؟ با کدام منطق؟ 

http://www.nawidakhgar.com/

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه