بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

بهمن   1387 ـ فوريه  2009

در مذاکرات آمريکا با ايران،

اروپایی‌‏ها می خواهند بگویند ما هم هستیم!

گفتگو با ابوالحسن بنی ‏صدر

گفتگوگر: مریم محمدی

پرسش: تصمیم اتحادیه‌‏ی اروپا را در شرایط فعلی به لحاظ سیاسی، چگونه تحلیل می‌‏کنند؟

پاسخ: نه به اقبال و نه به ادبار غرب، نباید اعتماد کرد. بنا بر نوشته‏ی «لوموند»، فرانسه و انگلستان، آلمان و ایتالیا را هم با خود موافق کرده‏اند و در کار تشدید مجازات‏‌ها علیه ایران هستند. به ترتیبی که آقای اوباما، از یک‌سو در مذاکره با ایران دستش پر باشد و از سوی دیگر هم تنها با ایران معامله نکند. اروپایی‌‏ها بتوانند بگویند ما هم هستیم. چند سال هم در حال گفت و ‏گو با آن رژیم بوده‌‏ایم و حالا نمی‏‌خواهیم به حاشیه رانده شویم. در چنین شرایطی است که اتحادیه‏ی اروپا این تصمیم را گرفته است.

پرسش: عراق اعلام کرده بود که مجاهدین باید از خاک عراق خارج شوند و حتی احتمال تحویل ‏‏‏‏‏آن‌‏ها به ایران را مطرح می‏‌کند.

پاسخ: هیچ ایرانی نباید راضی باشد که افراد آن اردوگاه به ایران تحویل داده شوند. زیرا آنان به عنوان انسان صاحب حقوق انسانی هستند که از جمله‏‌ی آن‌‏ها، حق حیات و آزادی عمل است. به این جهت هم برای آقای طالبانی، رییس جمهور عراق، دو نوبت پیام فرستادم که شما رضا به این کار ندهید که این‌‏ها را به ایران برگردانند. حتی رضا ندهید که آن‌‏ها در عراق سرگردان شوند.

پرسش: ولی دولت عراق اعلام کرده است که آن اردوگاه را تخلیه خواهد کرد.

پاسخ: بله، و علاوه بر آن، این گروه را متهم کرده که تدارک ترورهای انتحاری را در عراق می‏‌بینند که اتهامی برای ‏‏آسان کردن تخلیه‏ی آن اردوگاه است.

پرسش: با این حکم اتحادیه‏ی اروپا، آن‏‌ها می‏توانند به اروپا بیایند؟

پاسخ: اگر اروپایی‏ها پذیرفته‌‏اند که این‏‌ها تروریست نیستند، چه بهتر که آن‏‌ها را در کشورهای خودشان بپذیرند و مشکلشان حل شود. در حال حاضر مسأله این است که حکومت عراق بنا بر روابطی که می‌‏خواهد با رژیم ایران داشته باشد، همین‏‌طور آمریکا، بنا بر سیاستی که آقای اوباما در پیش گرفته، می‏‌خواهند آن اردوگاه را برچیند. این عده سرنوشت نامعلومی پیدا می‏‌کنند. طبیعی است که سرنوشت آنان باید بر مبنای حقوق ذاتی انسان معلوم باشد.

پرسش: البته، شما از منظر سیاسی تصمیم اروپا را بررسی کردید. ولی دو نظر دیگر هم وجود دارد؛ یکی این‌که این یک راه حل بشردوستانه در رابطه با اتفاقی که در عراق ممکن بود برای مجاهدین بیفتد، بوده و دیگری، الزام اتحادیه‏ی اروپا به پذیرش رأی دادگاه استراسبورگ. در این موارد چه نظری دارید؟

پاسخ: اروپا نگران سرنوشت اعضای این گروه در بغداد نیست. اروپا می‌‏خواهد به رژیم ایران فشار بیاورد. برای این‌گونه آرای قضایی در غرب هم پشیزی ارزش قائل نیستم. برای این‏‌که فراوان دیده ‏ام، این‌‏ها آنچه رعایت نمی‏کنند، حق انسان است. وقتی لازم باشد، دستگاه قضایی‌‏شان آن‏‌جور که می‌‏خواهد رأی خواهد داد. یک مورد استثنا هست و آن هم آلمان است که قانون اساسی این کشور به قوه‌‏ی مجریه امکان زیاده‌‏روی در فشار به قوه‏‌ی قضاییه را نمی‌‏دهد. آلمان نسبتاً یک استقلال قضایی دارد.در فرانسه، قوه‌‏ی مجریه اگر مصلحت ببیند، به قوه‏ی قضاییه فشار می‌‏آورد و رأی‌‏ای که می‏‌خواهد از این قوه می‌‏گیرد. خیلی از ماجراها، مثل همین محاکمه‌‏ی قاتلان دکتر بختیار، بازگرداندن دو متهم به قتل به ایران و محاکمه‌‏های دیگر، همه سَنبل شدند. یا در مورد قتل قاسملو و دو همراهش در وین، با این‌که شاهد آمد و چند بار هم خواستند بیایند شهادت بگیرند، ولی در عمل نیامدند که آن شاهد، شهادت خود را بدهد.

پرسش: به این ترتیب، به نظر شما، موقعیتی که برای مجاهدین به دست آمده، می‌‏تواند پایدار نباشد؟

پاسخ: این درس و تجربه‏‌ی مهمی برای عموم هم‌وطنان ما است. نگاه کنید، از روز اولی که شورای ملی مقاومت تشکیل شد تا کنون، غرب با آنان چگونه رفتار کرده است. دوره‏‌ی اول، دوره‌‏‏ی استقبال از آنان است. دور دوم، دوره‏‌ی ورود به معامله با رژیم است و قرار دادن این‌ها در لیست سازمان‏‌های تروریستی. حال دوره‏‌ی سوم برخورد با این سازمان را می‏بینیم. آدمی باید به استقلال خود بیاندیشد. وقتی آن را از دست داد، می‏‌شود وجه‌‏المصالحه. یک روز معامله می‌‏کنند، می‏‌شود سازمان تروریستی، روز دیگر از لیست تروریستی خارج می‌‏کنند. حال اگر فردا معامله انجام گرفت، تکلیف چیست؟ لابد باز بلای جدیدی بر سر آنان خواهند آورد. هر گروه سیاسی و هر انسان مبارزی، باید اول به استقلال خود بیاندیشد. اگر این را از دست داد و وسیله‏ی کار قدرت‏‌های خارجی شد، این وسیله روزی به‏کار می‌‏آید، روز دیگر هم به کار نمی‌‏آید.

http://zamaaneh.com/analysis/2009/01/post_872.html

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه