بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

ارديبهشت   1388 ـ آوريل  2009

پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو

کليد آزادی ايران در دست ما است

امير سپهر

عده ای اين اصل نااصل را ملکهء ذهن پاره ای از هم ميهنان کم آگاه ما ساخته اند که گويا «سرنوشت ايران را بايد ايرانيان درون رقم زنند». اما، از ديد من، سرنوشت ايران را نه آن هفتاد و اندی ميليون هم ميهن ما در درون، بلکه همين ما چند ميليون گريختگان بايد رقم زنيم. يعنی اگر خرد و اراده داشته باشيم می توانيم رقم زنيم.

اينکه "خارج نشينان نمی توانند برای ايران نسخه صادر کنند"، اصلاً همان سخن انحرافی و خواست رژيم جمهوری اسلامی است که بخش بزرگی از ما گريختگان هم با باور بدان، در اين جهان آزاد و با اين همه امکانات، دست روی دست گذارده و شاهد نابودی ميهنمان هستيم. از اين روی هم، روی سخن من در اين نوشته تنها با هم ميهنان خارج نشين است نه با مبارزان درونی.

وقتی در درون، اعتراض به عدم دريافت يک سال حقوق از سوی کارگران نگونبخت که سهل است، حتا تحقيقات در مورد بيماری ايدز، اعتراض به داشتن چند هوو از سوی زنان و حتا رژلب ماليدن و چکمه پوشی آنان هم کار هايی در رديف براندازی محسوب می شوند، پس اين مردم در اسارت کامل، اصلآ با برخورداری از کدامين آزادی مدنی و از راه تشکيل چه نهاد هايی خواهند توانست که خود را متشکل ساخته و با انسجام و برنامه، اين رژيم جاسوس پرور و وحشی و سرکوبگر را به زير کشند؟!

دامنه جاسوسی و دخالت جمهوری روضه خوان ها در زندگی مردم تا بدان اندازه گسترده است که سازمانهای جاسوسی آن، ديگر حتا در اطاق خواب و توالت سرسپردگان و گماشتگان خودشان هم دوربين و ميکرون مخفی کار می گذارند. فراموش نکنيد که بر اساس نوشته رسانه های خود رژيم، در آخرين نمايش انتخاباتی مجلس روضه خوان ها، شورای نگهبان، صلاحيت دو کانديد نمايندگی را با اين دلايل رد کرد که يکی از آن وفاداران به رژيم، در شب تاسوعا با همسر خود سکس داشته، و آن ديگری در توالت خانه خود ايستاده ادار کرده بود.

بنابر اين، در چنان فضای کاملآ بسته و جاسوسی و پر از مزدور که همگان در خانه های شيشه ای می زيند، انتظار برنامه ريزی از مبارزان درون، کاری تشکيلاتی و جمعی برای مبارزه با رژيم از سوی هر کسی که باشد، بدانيد که يا آن آدم فردی است که از سر کوی شعور هم عبور نکرده و يا شيادی که بگونه ای پنهانی برای رژيم کار می کند.

درست است که ضربه ی نهايی به اين رژيم و هر نظام فاشيستی ديگری بايد در درون و بوسيله مردم زده شود، ليکن وقتی در درون حتا حق نفس کشيدن نيز نباشد، نهاده فرماندهی و هماهنگی بايد در بيرون از کشور تشکيل شود. مادام هم که چنين نهاد مورد پذيرش دستکم در صدی از مردم داخل، در همينجا و بيرون از کشور تشکيل نيابد، کوچکترين اميدی به درون نبايد داشت.

البته ممکن است که گهگاهی جنبش های اعتراضی از سوی مردم بجان آمده به وجود آيد که تا کنون هم چند بار به وجود آمده، ليکن از آنجا که آن حرکات، فاقد سازماندهی، بدون برنامه و رهبری و از اينها مهم تر، بدون پشتوانه و استمرار خواهد بود، به زودی و به آسانی سرکوب شده و جز خسارت و گرفتار گشتن دلير ترين نيرو های خط اول مبارزه، هيچ دستاورد ديگری نخواهد داشت. کما اينکه تمامی جانفشانی های گذشته ی مبارزان درون تا کنون جز گرفتاری و مرگ خودشان، هيچ دستاورد ديگری نداشته.

با اين توضيح، پس اميد بستن به درون، بی وجود نهادی در بيرون، نه تنها بی حاصل، بلکه اصلآ کاری نابخردانه و بسيار بسيار خطرناک هم هست. زيرا در چنان فضای گورستانی، در بهترين حالت هم تنها يک انفجار همگانی بی برنامه به وجود خواهد آمد که هيچ فرد و نهادی هم قادر به سمت و سو دادن و مهار آن نخواهد بود. انفجاری از خشم اما بدون هدف که تنها می تواند کشور را دچار هرج مرج و آشوب و انتقام گيری و حتا جنگ داخلی ساخته، در پی آمد آنهم اصلآ يکپارچگی ايران را از ميان برد. و شک هم نکنيد که اين انفجار بزرگ دير يا زود از راه خواهد رسيد.

از اينروی، کار اساسی و مشکل اصلی ما در همين بيرون است نه درون. زيرا اگر ما بتوانيم در همين خارج يک نهاده منسجم و پرقدرت مردمی به وجود آوريم که هر دستگيری و ظلم و سرکوب و حبس و اعدامی را در درون برای رژيم بسيار هزينه دار سازد، ترديد نکنيد که هم رژيم ديگر نخواهد توانست که هر بلايی را که خواست بر سر مبارزان و مردم ما بياورد و هم اينکه خود آن مبارزان و مردم خودشان را به اين نهاد متصل خواهند نمود که از حمايت آن برخوردار گردند.

از همه ی اينها حياتی تر هم اينکه، آن انفجار در راه، فرمان و کنترلی خواهد داشت و به سوی هرج و مرج و خواهر و برادر کشی نرفته و در نتيجه به تجزيه ی ايران منجر نخواهد شد. بگونه ای که ما حتا حسرت همين روز های نگونبختی را هم بکشيم که ايران همچنان يکپارچه بوده و دستکم در جوی شهر ها خون جاری نبوده است.

مسئله ديگر اينکه، در صورت تشکيل چنين نهادی، هر اندازه که ما در بيرون نيرومند تر عمل کنيم، به همان ميزان به مردم درون دل و جرات بيشتری خواهيم داد. وقتی هم که هزينه ی مبارزه کاهش يابد، شک نکنيد که روز به روز تعداد بيشتری وارد ميدان کارزار شده، مبارزه آشکار تر گشته و همه گير تر خواهد شد. از اين رهگذر هم، هر روز بيش از روز پيش، معادله قدرت به نفع مردم داخل بهم خورده، پيروزی ما در اين پيکار ملی حتمی خواهد بود. آنهم با کمترين هزينه ی جانی و مالی و امنيتی.

با بودن چنين نهادی، اصلآ مقامات ميهن دوست بريده از رژيم هم ديگر آدرسی مشخص برای پيوستن به جبهه ی مردمی خواهند داشت. کسانی که لازم هم نيست که پست خود را رها سازند، بلکه بايد با دادن تضمين هايی بدانان بوسيله اين نهاد رهبری، از ايشان خواست که همچنان در پست های خود بمانند و پايه های اين رژيم ضد ايرانی را از درون پوک کنند.

اين سخن از اينروی آوردم که دير سالی است که عده ای آدم غيرسياسی، ناسنجيده و با شعار و داد و فرياد به آرتشيان و پاسداران و بسيجيان می گويند که:«آی، بياييد به مردم بپيونديد!». اما اين عناصر ناآگاه، اصلآ خودشان هم نمی دانند که آدرس تشکيلات و دفتر و دستک اين «مردم» که می گويند، کجاست.

گرفتم که اصلآ فردا چهل ـ پنجاه افسر، چهار وزير، پنج وکيل و شش فرمانده هم خواستند که به مردم بپيوندند. خوب، اين جبهه مردم کجاست و آن بيچاره ها بايد به کدام آدرس مراجعه کنند؟ آنان بايد به کدامين آدمها اعتماد کنند که به رژيم لو داده نشوند؟ آن فلکزده ها بايد از چه کسانی تضمين بگيرند که فردا پس از آزادی ايران اعدام نشوند و هزاران پرسش بی پاسخ ديگر.

اينکه ديده می شود تمام بريدگان و فراريان از دست رژيم به دولت امريکا يا به دولتهای اروپايی پناهنده می شوند و تمامی اطلاعات ارزنده ی خود را هم در اختيار دولتهای اجنبی قرار می دهند، بخاطر اين است که آنها اصلآ حنا يک آدم مورد اعتماد هم در اين اپوزيسيون هفتصد و هفتاد و هفت رنگ هميشه در حال جنگ با يکديگر پيدا نمی کنند. بنابر اين، در فقدان يک اپوزيسيون شناخته شده و مورد اعتماد، برای آنها چاره ای جز اين نمی ماند که به يک دولت اجنبی بپيوندند و از آنها تضمين امنيتی بگيرند.

با آنچه به شکلی فشرده آوردم،  پس نجات ايران در دست ما بيرونيان است نه در دست درونيان اسير و دربند. حال اين بر ما است که يا همچنان به اين مقاله نويسی ها، ايميل پراکنی ها، مبارزات تلويزيونی، پرونده سازی ها، داد و بيداد ها، نفرت پراکنی ها، دشمن تراشی ها و اين جنگ های فرسايشی سی ساله با همديگر ادامه دهيم، يا از همين امروز ديگر دست از اين کار های دشمن شادکن و سفيهانه برداشته و به نيروی راستين سياسی بدل شويم.

يعنی به کاری سياسی بپردازيم که هدف و برنامه ی مشخص و پشتوانه و تداوم داشته باشد. به همان کازار خردمندانه و ميهنی که چهارچوب آن را آوردم و ترديد نداشته باشيد که در چنين مبارزه ی هدفمند و سياسی، پيروزی از آن ما و باخت و فروپاشی با رژيم خواهد بود. نه همان کار های بی حاصل و فرعی که هيچ به کار آزادی ايران نمی آيد.

کم کمک دارد حتا تمامی گورستانهای غرب هم از مردگان ايرانی پر می شود و عده ای همچنان در اين غربت دلخوش به اينکه مثلآ پاسخی دندان شکن در برابر مقاله فلان تجزيه طلب نوشته اند. يا بر روی آنتن فلان راديو و تلويزيون رفته و شعار مرگ بر جمهوری اسلامی سر داده اند يا اينکه در حال باز کردن مچ تريتا پارسی و هوشنگ امير احمدی و ولی الله نصر... هستند.

چه خوب است که آقای حسن داعی و ديگر افشاگران از اين پس در مورد لابی کردن خود باراک حسين اوباما و وزير خارجه اش خانم کلينتون و ديگر وزرای دولت آمريکا و نمايندگان کنگره ی آن کشور هم افشاگری کند. زيرا حال خود مقامات درجه اول دولت آمريکا هستند که در حال جوش دادن رژيم روضه خوان ها به دولت آمريکا هستند نه امير احمدی و پارسی و ديگران.

من البته هرگز نمی خواهم که کوشش های آقای داعی و ديگر مبارزان را به زير پرسش برم. بحث من بر سر بی فايده بودن اين روش های مبارزاتی است. همچنان که سی سال شعر سرودن و شعار و داد و فرياد و برای احمدی نژاد و خامنه ای و خاتمی و رفسنجانی ... جوک و شعر ساختن و آنرا با ايميل به اينسو و آنسوی جهان فرستادن و مثلآ افشاگری هيچ فايده ای نداشته.

همانگونه که اين نزاع های سفيهانه ی اينترنتی و جنگهای راديو تلويزيونی هم پشيزی ارزش نداشته و ندارد. کار سياسی در همه جای جهان يعنی بگونه ای فيزيکی در ميدان مبارزه بودن. يعنی از جای گرم و نرم و از پشت ميکروفون و کامپيوتر به خيابان و ميدان و جلوی نهاد ها رفتن و اعتراض کردن، تظاهرات راه انداختن، فرياد زدن و متحصن شدن. نه ايميل پراکندن و راديو تلويزيون گوش دادن و با اين و آن چت کردن.

چه بسيار ايرانيانی که اصلآ از سر ميهن پرستی و از روی راستی تمام شبان و روزان عمر خود را صرف همين مبارزات کرده و سرانجام هم آرزوی ديدن دوباره ی ميهن خويش را با خود به گور بردند. بسيار هم طبيعی بود که آنان در همين غربت از دنيا بروند. چه که آن مبارزات دُن کيشوتی و مجازی اصلآ مبارزه نبوده که به آزادی ايران هم بيانجامد.

بايد از سرنوشت اين عمر به هدر دادگان عبرت گرفت و به خود آمد. سی سال بيراه رفتن و مرتب رفوزه شدن آيا کافی نيست؟! آيا ما نيز می خواهيم با همين کار های بی فايده روزگار بگذرانيم و  در همينجا به خاک سپرده شويم؟ مگر نمی بينيم که حتا پس از سی سال مثلآ مبارزه کردن هم همچنان در اين تونل ظلمانی کوچکترين کور سويی از اميد رسيدن به روشنايی از دور پيدا نيست.

حاصل اينکه، مادام که ما يک تشکيلات رهبری ـ آنهم در همين خارج ـ نداشته باشيم، تا زمانيکه ما از پشت کامپيوتر و جلو تلويزيون و راديو بلند نشده و به ميدان حقيقی مبارزه نياييم، مادام که ما عمل سياسی را جايگزين شعار و مقاله نويسی و ايميل پراکنی نکنيم، آب از آب تکان نخورده و هيچکدامی اين تلاش های مجازی ما پشيزی هم فايده نخواهد داشت.

و حال در اينجا اين پرسش اساسی پيش می آيد که رهبر بايد چه کسی باشد؟ من پاسخ اين پرسش را [در ادامهء اين مقاله که بزودی خواهد آمد] بروشنی خواهم داد.

پيش از آن اما، بايد تکليف خود را با شاهزاده رضا پهلوی روشن کنم؛ بدين شکل که باز و بی پرده بنويسم که او در اين راهکاری که من به توفيق آن صد در صد باور دارم، هيچ نقشی ندارد، مطلقآ هيچ!.. من دلايل اين عدم علاقه ی خود را هم قبلآ توضيح داده ام، بويژه در مانيفست خود...

ادامه دارد

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه