چرا جنبش سبز رويين تن است؟

رسا

در ماه های گذشته حوادث بسياري در كشور ما رخ داده است و جنبش سبز با رويدادهای مختلفی روبرو شده است. اگر حوادث پس از انتخابات را مرور كنيم مشاهده می كنيم كه جنبش سبز با انبوه تحديدها و خشونت هائی مورد حمله قرار گرفته است كه در تاريخ معاصر ما تقريباً كم نظير است. شهادت ده ها نفر، بدرفتاری با مردم در زندان ها، زندانی شدن بسياری از فعالان سياسی و مردم عادی، اعترافگيری ها، تلاش رسانه های دولتی برای توجيه جنايات، و سركوب تجمعات مردم با خشونت بسيار نمونه ای از اين فشارها ست. يقيناً در طول اين مدت حتی يك روز نيز به مردم اجازه داده نشد تا تجمع مسالمت آميز برگزار كنند. با مرور سريع اين حوادث، سوالی در ذهن نقش می بندد: «چرا، با وجود به كارگيری حد اعلای خشونت و سختگيری، جنبش سبز متوقف نگرديد؟» يعنی، عليرغم آنكه هر يك از اين رويدادها می توانست مردم را نااميد و از پیگيری مطالبات و حضور در خيابانها دلسرد كند، اينگونه نشد و حتی روز قدس نشان داد كه مردم هنوز اميدوار و پرشور هستند. اما به راستی چرا هيچيك از كارت های طرف مقابل، بازی را به نفع او رقم نزد؟

برای پاسخگویی به این سوال لازم است تا ابتدا جایگاه طرفین را در این بازی مشخص كنیم. انتخابات ریاست جمهوری دهم جایگاه و موقعیت دو گروه را به طور كامل مشخص ساخته و آنها را از یكدیگر متمایز كرد: گروهی كه با تقلب و دروغ نتیجهء انتخابات را عوض كرد، و گروهی كه نسبت به این دروغ اعتراض كرد و در پی حقیقت رفت. حوادث پس از 22 خرداد، ادامه جبهه بندی و تقابل میان این دو گروه بود. در حقیقت برگزار كنندگان انتخابات ابتدا یك دروغ بزرگ به مردم گفتند و نتیجه را به نفع خود اعلام كردند.

پس از این دروغ بزرگ بود كه اعتراض های خیابانی شروع شد و طرف مقابل نیز مجبور شد یك سلسله دروغ های دیگر بگوید و حوادث دیگری را رقم بزند. در واقع مردم با حضور در خیابان ها ابتدا به دروغ بزرگ واكنش نشان دادند اما، چون سازندهی دروغ نمی خواست دروغ بودن ادعای خود را بپذیرد و به آن اذعان كند، مجبور شد برای توجیه دروغ نخستین و نیز حوادث بعدی دروغ های تازه ای بگوید. در این راستا بود كه ابتدا حركت مردم را نادیده گرفت و تعداد آنها را ناچیز دانست، سپس این حركت ها را آشوب و اغتشاش خطاب كرد، در مرحله بعد كشتار مردم را انكار كرد و نام و مشخصات افراد كشته شده را دروغ خواند، سپس بدرفتاری با زندانیان را اساساٌ غیرممكن دانست و غیره.

می بینیم كه هرچه از دروغ بزرگ گذشت دروغ های دیگری نیز به آن اضافه شد. در هر مرحله با پافشاری مردم طرف مقابل مجبور به واكنش شد و چون واكنش ها خشونت آمیز بود فجایع بسیاری را رقم زد و برای توجیه این فجایع دروغ های جدیدی نیز ساخته شد. كم كم مجموعه ای از دروغ شكل گرفت كه بسیار پیچیده، مبهم و گاه متناقض بود. تشخیص دروغ بودن كلیت این مجموعه اكنون بسیار آسانتر از روزهای اول پس از انتخابات است.

از طرف دیگر، جنبش سبز ابتدا بر حقانیت ادعای خود و بر حق بودن رای خود اصرار ورزید و با گذشت زمان نیز این پافشاری بیشتر شد. در واقع این پیگیری بود كه باعث شد «دروغ پرداز» مجبور شود برای پوشاندن دروغ اول، مجموعهء دروغ ها را بسازد. در نتیجه زمان نشان داد كه جنبش سبز در جایگاه حقیقت قرار دارد و طرف مقابل در جایگاه دروغ. با دقت بیشتر می توان مشاهده كرد كه ادعاهای جنبش سبز بسیار روشن و شفاف و پاسخهای طرف مقابل بسیار مبهم است.

مثلاً، جنبش سبز تصاویر و اسامی كشته شدگان را منتشر می كند، اما طرف مقابل برای آنكه این ادعا را رد كند مجبور است یك سلسله حرف های مبهم و پیچیده ارائه كند. مثلاً بگوید كه این افراد وجود ندارند، یا ما آنها را نكشته ایم، یا اینكه در ایران یك عده نیروی مسلح خودسر و ناشناخته، همراه با امكانات و تجهیزات كامل وجود دارد كه از ما فرمان نمی گیرد و مردم را می كشد! مشخص است كه ادعای مبتنی بر حقیقت چقدر شفاف و ساده و ادعای مبتنی بر دروغ چقدر پیچیده و مبهم است.

اگر به تفاوت جایگاه جنبش سبز و جایگاه گروه مخالف آن توجه كنیم می توانیم بفهمیم كه چرا هیچیك از ترفندهای به كار رفته علیه جنبش موثر نبوده است. آنچه جنبش سبز خواهان آن است و علت به خیابان آمدن مردم، مساله ای ناحق، دروغ یا باطل نیست. مردم در جایگاه حقیقت هستند و طرف مقابل در جایگاه دروغ قرار دارد.

اما حقیقت چیست و چه خصوصیاتی دارد؟ حقیقت به زبان ساده چیزی است كه وجود دارد، هستی دارد و دروغ چیزی است كه وجود ندارد، هستی ندارد.

مردمی كه بر حقیقت (رأی خود) تاكید می كنند به چیزی متوسل شده اند كه واقعاً وجود دارد. مردم واقعاً رای داده اند و انبوه افرادی كه به خیابان می آیند را نمی توان انكار كرد و، مثلاً، نمی توان گفت كه آنها وجود ندارند و خیالی هستند. اما دروغ وجود خارجی ندارد. در عالم واقع تعداد آرای احمدی نژاد چندین برابر آراء دیگر كاندیداها نیست. گرچه هستند كسانی كه به وی رأی داده اند اما تعدادشان آنگونه كه ادعا می شود زیاد نیست.

دستكم در شهر تهران تعداد آنها آنچه وزارت كشور اعلام کرده، یعنی 2میلیون نفر، نیست. اگر این تعداد صحیح بود آنگاه باید مردم طرفدار او به صورت خودجوش در این سه ماه برنامه یا تجمعی را برگزار می كردند. به علاوه كه آنها مشكل مجوز ندارند و می توانند از اماكن دولتی نیز استفاده كنند. اما در این مدت چنین تجمعی برگزار نشده. حتی در مواردی كه جنبش سبز و گروه مقابل در یك مكان تجمع داشتند (مانند روز قدس) نیز تعداد افراد گروه مقابل چندین برابر هواداران جنبش سبز نبود.

بنابراین، اكنون مردم بر مساله ای واقعی و حقیقی تاكید دارند، در نتیجه هر حركت طرف مقابل نیز كه بر اساس دروغ باشد نقش بر آب می شود. طرف مقابل كه در جایگاه دروغ است نمی تواند بر حقیقت تاثیر بگذارد. تنها می تواند دروغ بزرگ خود را با دروغ های بیشتر بپوشاند و توجیه كند. هرچه مردم بیشتر بر برحق بودن ادعای خود تاكید كنند، او مجبور می شود دروغ های بیشتری بگوید و هرچه بیشتر دروغ بگوید بیشتر رسوا می شود. دروغ نمی تواند حقیقت را نابود كند. طرف مقابل هر سحر و جادویی كه از آستین خارج كند به وسیله حرف و سخن حق نابود خواهد شد. رأی مردم واقعی است و حقیقت این رای مانند عصای موسی بر انبوه سحر ساحران (سركوب، زندان و شكنجه) پیروز شده است. جنبش سبز در برابر اسلحه ی دروغ رویین تن است.

شنبه، 25 مهر 1388

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه