بازگشت به خانه  |   فهرست مقالات اين پايگاه

نوشته های شهباز نخعی snak2@live.ca دوشنبه 18 بهمن 1389 ـ 7 فوريه 2011

پنبه دانهء حکومت اسلامی خاورمیانه!

نخستین دیدارم با احمد مطار را هرگز از یاد نمی برم. پنج سال پیش، در بعد از ظهر یکی از روزهای ماه فوریه سال 2006 بود. پیپ در دست، در ضلع شرقی میدان رامسس (التحریر) مرکز شهر قاهره، همان میدانی که این روزها به مرکز خبر دنیا تبدیل شده، پرسه می زدم که ناگهان شعله آتشی را در برابر چهره خود یافتم.  شگفت زده سر بلندکردم و یک جفت چشم درشت که در حدقه دو دو می زد در صورتی سیه چرده به چشمم خورد. فندکی روشن در دست داشت وبا لبخندی ملایم به پیپی که در دست داشتم اشاره می کرد. جوانی ریزنقش و لاغراندام بود و 24 – 25 ساله به نظر می آمد.  تشکّر کردم و گفتم خودم فندک در جیب دارم ولی فعلاً میل به کشیدن پیپ ندارم.  به بساطی که در کنارش بود اشاره کرد و گفت یک فندک هم از من بخر. در بساط اش فقط فندک – حدود 100، 150 عدد – وجود داشت که هر یک را به قیمت یک گینی – واحد پول مصر معادل حدود 17 سنت – می فروخت.  کل بساط عبارت از یک تکّه تخته به اندازه های 50 در 70 سانتیمتر بود که بر روی یک چهارپایهء تاشوی چوبی قرار داشت.  یک فندک از او خریدم و سر صحبت باز شد.  هنوز بیش از یکی دو دقیقه از گفتگویمان نگذشته بود که ناگهان احمد مطار، مانند 20 – 30 دستفروش دوره گرد که در آن ضلع میدان سرگرم فروش کالاهایشان بودند،  بساط اش را روی سرگذاشت، چهارپایهء تاشوی چوبی را به شانه انداخت و با سرعت به سویی گریخت. من که از این حرکت مات و مبهوت شده بودم، چند ثانیه ای هاج و واج بجا ماندم تا این که سرانجام با رسیدن چند مأمور پلیس، دلیل گریز برق آسای دستفروشان دوره گرد برایم روشن شد.  بعد از ظهر روز بعد بازگشتم و احمد مطار را در همان جای دیروز یافتم.  برایم توضیح داد که با آنکه همهء دستفروشان روزانه به مأموران پلیس حق و حساب می پردازند، آنان برای آنکه وانمود کنند که وظایف شان را درست انجام می دهند، روزی یکی دو بار آن نمایش تعقیب و گریز را اجرا می کنند.

روزهای بعد باز به دیدن احمد مطار رفتم و با وجود حدود 40 سال تفاوت سن، نوعی دوستی بین مان بوجود آمد. وقتی برای دلداری و تشویق به او گفتم که من نیز در جوانی مدّتی به دستفروشی پرداخته ام، شاید برای آنکه راستگویی ام را بیازماید، از من خواست که برای چند دقیقه کار او را انجام دهم.  به جایش ایستادم و با فریاد "ایهاالناس، هذا بالگینی"، (آی مردم، این – فندک ها – فقط یک گینی) به جلب مشتری پرداختم. چهره و لهجه ام موجب جمع شدن گروهی از رهگذران و دستفروشان دیگر گرد بساط شد و بازارش رونق گرفت.  این موضوع موجب صمیمیت بیشتر ما شد.  برخی شب ها پس از پایان کار به قهوه خانه ای می رفتیم و چای می نوشیدیم و گپ می زدیم. گفت که در رشتهء تاریخ هنر از دانشگاه فارغ التحصیل شده، پدرش یک پزشک اهل اسوان در جنوب مصر بود که 8 فرزند داشت و او برای آنکه سر بار خانواده نباشد به قاهره آمده و پس از آنکه برای یافتن کار به هر دری زده و نیافته ناگزیر به دستفروشی روی آورده است. از درآمدش پرسیدم، گفت که بطور متوسط از روزی 10 گینی – حدود یک دلار و هفتاد سنت – فراتر نمی رود. چند روز بعد مقداری لباس و وسائل اضافی ام را برایش بردم، با رنجیدگی آشکار گفت که مستحق کمک نیست و از میان لباس ها و وسائل تنها یک کیف پول را به عنوان یادگاری برداشت و بقیه را در حضور من به دوستان خود داد.

چند روز بعد، هنگامی که صمیمی تر شدیم، از من خواست یک شب او و چند دوستش را در یکی از بارهای شبانه ای که در مرکز قاهره وجود دارد و زنان حرفه ای در آنها خدمت می کنند میهمان کنم.  هنگامی که از آن بارها و زنانی که در آنها کار می کنند حرف می زد، چنان حسرت و محرومیتی در صدایش موج می زد که ردّ درخواست اش برایم بسیار دشوار بود.  با این حال، از انجام درخواست اش پوزش خواستم و گفتم که فقط می توانم با خرید چند بطری مشروب هزینهء یک بزم میگساری ساده را بپردازم.  پیشنهادم را رد کرد و گفت که او و دوستانش با همان درآمد اندک، هر چند گاه یکبار پول رویهم می گذارند و با خرید مشروب دمی به خمره می زنند.

در همان زمان، با دیدن نظام امنیتی، پلیسی و نظامی که دیکتاتوری حسنی مبارک بر مصر تحمیل کرده بود، ترس و وحشتی که در میان مردم پراکنده بود، پلیس نظامی که در سر هر کوی و برزن حضور سنگین و آشکار داشت و اختناقی که بر کل جامعه حکمفرما بود، بارها و بارها از خود پرسیدم که احمد مطار و احمد مطارها که شمارشان میلیون ها نفر است تا کی می توانند این فشار و اختناق مستبدانه را تحمّل کنند و دم برنیاورند؟!

پاسخ این پرسش را حدود 6 هفته پیش، زمانی که پلیس ستمگر تونس بساط محقّر سبزی فروشی دوره گرد، ابوزید جوان 26 ساله دانشگاه رفته تونسی، را ضبط کرد و او در اعتراض خود را به آتش کشید و آغازگر شورشی شد که درچند هفته به فرار دیکتاتور تونس، زین العابدین بن علی انجامید یافتم.  از آن روز تاکنون، هرگاه که در گسترش ناآرامی ها به الجزایر، اردن، یمن و مصر جوانان خشمگین و معترض را بر صفحه تلویزیون می بینم، بی اختیار چهره احمد مطار بر ذهنم نقش می بندد.

پرسش دیگری که به ذهن می آید، این است که اگر یک ناظر عادّی در یک سفر چند هفته ای به چنین پرسشی می رسد، چگونه است که دیکتاتور و دستگاه عریض و طویل امنیتی – پلیسی و نظامی که برپا کرده چنین پرسشی را یا اصولاً از خود نمی کند و یا زمانی می کند که کاملاً دیر شده و کار از کار گذشته است؟!

پاسخ این پرسش شاید این باشد که فرد یا گروه حاکم خودکامه، بر اثر توالی استبداد یا در سنجش توانایی های خود دچار خودبزرگ بینی می شود و یا مردم را که دراز مدّتی تن به تسلیم دربرابر استبداد می دهند، چنان خرد و حقیر می بیند که حتی در ذهنش هم نمی گنجد که روزی ممکن است همین مردم آرام و برّه صفت به خروش آیند و در اندک زمانی پایه های دیکتاتوری را در آتش عصیان و خشم خود بسوزانند و خاکستر کنند.

میرحسین موسوی، که خود سال ها به سفت کردن پیچ و مهرهء یکی از مخوف ترین دیکتاتوری های تاریخ مشغول بوده و از اینرو می تواند در موضوع صاحب نظر باشد، در یادداشتی که در تارنمای "کلمه" منتشر شده می نویسد: «متأسفانه منافع پشت سر ایدئولوژی حاکم در کشور اجازه نمی دهد واقعیت ها آنچنان که هستند، خود را نشان دهند. خطیبان و تریبون های گوش به فرمان به عملکرد مفسدانه و جبّارانه فرعون مصر که با بازداشت ها، اعتراف گیری ها، پرونده سازی ها و غارت مردم از طریق باندها و اطرافیان، این شرایط انفجاری را در مصر ایجاد کرده اند توجّهی نشان نمی دهند.  اینان به "روز خشم مردم" مصر اشاره می کنند ولی نمی گویند که روز غضب، نتیجهء ناکارآمدی و فساد در بالاترین سطح حکومت و حیف و میل کردن بیت المال و همچنین بستن دهن ها و شکستن قلم ها و اعدام ها و برپاکردن چوبه های دار برای ایجاد خوف درمیان در میان مردم است. فراعنه معمولاً زمانی صدای ملّت را می شنوند که بسیار دیر شده است».

میرحسین موسوی این حرف ها را به در می گوید تا دیوار بشنود وگرنه خود به خوبی می داند که تا آنجا که به "اعدام ها" مربوط می شود، "فرعون مصر" انگشت کوچک ولی مطلقهء فقیه نیز به حساب نمی آید و او نیز در این زمینه شاگرد تنبل رهبر کبیر انقلاب یعنی آیت الله خمینی است. میرحسین موسوی این سخنان را در قالب استعاره و تمثیل می گوید تا ناگزیر نباشد توضیح دهد که با فاصلهء بسیار، شکستن رکورد "بستن دهن ها، شکستن قلم ها و اعدام ها" – چندین هزار اعدام فقط در شهریور 1367 – در زمانی رخ داده که خود او در مقام نخست وزیر در قبال آنها مسئولیت مستقیم داشته است.

میرحسین موسوی در مورد: «فراعنه – بخوانید دیکتاتورها – معمولاً زمانی صدای ملّت را می شنوند که بسیار دیر شده است» کاملاً حق دارد.  حجّت الاسلام احمد خاتمی، نمایندهء ولی مطلقهء فقیه و امام جمعه موقّت تهران، در خطبهء نماز جمعه هفته گذشته یاوه هایی بهم بافته که گفته میرحسین موسوی را تأیید می کنند: «به همهء این کسانی که واقعیات را نمی بینند می گویم که خاورمیانه اسلامی با محوریت اسلام، دین و مردم سالاری دینی در حال شکل گیری است».

امام جمعه موقّت تهران که در عین نابینایی و ناشنوایی، طوطی صفت از درون برج عاج قدرت دیگران را به ندیدن "واقعیات" متهم می کند، چنان از شنیدن صدای مردم تونس، الجزایر، اردن، یمن و مصر و درک محتوای واقعی پیام آنان عاجز است که خواب پنبه دانهء حکومت اسلامی خاورمیانه را می بیند!

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه