یک  ماه تظاهرات ممتد و روزانه ضامن پیروزی است

رضا حسین بر

حدود 11650 روز از عمر جمهوری اسلامی می گذرد. ما در تمام این 11650 روز درد کشیده و رنج برده ایم. شاید، بیش از 500 روز، به صورت های متفاوت مبارزه و تظاهرات کرده ایم؛ ولی از 500 روز، 5 روز، پشت سر هم و ممتد و پیوسته، تظاهرات نکرده ایم. یعنی حاضر شده ایم درد و رنج را به مدت 11650 روز، پیوسته و پشت سر هم، تحمل کنیم اما حاضر نشدیم، 10 روز ممتد، بطور روزانه در میدان بمانیم. ترس از درد و رنجی بود که بهر حال، آنها را در خانه می کشدیم. اگر حاضر شده بودیم که همین درد و رنج را در میدان ها و خیابان ها بکشیم، سال ها پیش، از این همه درد و رنج آسوده می شدیم و این همه، بدبختی ما و خرابی کشور و تباهی ارزش ها ادامه نمی یافت.

مردم ایران ضرب المثلی دارند که مرگ یک بار و شیون یک بار. اما ما بر خلاف محتوای این ضرب المثل، مرگ را هر روز و شیون را هر روز، در 11650 روز، با زجر فراوان تجربه کردیم. تمام این مدت، به انتظار معجزه، کمک خارجی و رهبر نامعلومی چشم دوختیم ولی هرگز فکر نکردیم که چرا ما پیروز نمی شویم و چطور، الگوهای رفتاری ما باعث بقای جمهوری اسلامی شده است.

در تمام این سال ها، قدرت سر نگونی رژیم در ما بود و ما با تمام توان از بروز آن جلو گیری کردیم. هزار بهانه اوردیم که دندان لق را نگهداریم و هر گز فکر نمیکردیم که درد کشیدن دندان لق، بسیا کمتر از دردی است که هر روز و هر ساعت، در نگهداشتن آن تجربه میکردیم.

همانطور که شاهد بودیم، تونسی ها و مصر یها دندانهای لق را در 22 روز و 18 روز کشدند. در این روز ها درد های فراوان کشدند ولی اینک، آسوده، در صدد باز سازی کشور های خود شدند. عربهای دیگر هم به اسقبال خطر رفتند، درد های ناشی از خطر را پذیرفتند و اکنون در میانه راه هستند.

ما همچنان درد می کشیم، شاید بیش از آنها؛ ولی پیروز نمی شویم. اکنون وقت آن است که بدانیم که چرا آنها پیروز شدند و پیروز می شوند و ما همانقدر درد می کشیم و شاید بیشتر ولی پیروز نمی شویم. راز در تظاهرات ممتد و روزانه است، که هر روز که بگذرد گسترده تر و عمیق تر و همگانی تر می گردد و ما را به پیروزی می رساند. مرگ یک بار، شیون یک بار. بجای درد کشیدن، به مدتی نا معلوم، فقط یک ماه، بله، فقط یکماه، خطر کنیم. پیروزی از آن ما خواهد بود.

بازگشت به خانه