تفاوت رژیم های شيعی ايران و سوریه

با رژيم های سنی عرب

رضا حسین بر

یک مقایسه ساده بین فرهنگ علوی خاندان اسد و فرهنگ صفوی و علوی جمهوری اسلامی، از یک طرف و فرهنگ تسنن کشور های عربی از طرف دیگر، تفاوت های عمده ای را در قدرت گیری و قدرت داری و در برخورد با مردم نشان می دهد. بطور کلی، حاکمان اهل تسنن از روحیهء مدارای بیشتری برخوردارند و حاضر هستند در شرایط اضطراری از قدرت کنار بروند و حاضر نیستند دست به کشتار بی رحمانهء مردم خود بزنند؛ در حالیکه حاکمان علوی و شیعه سوریه و ایران، حاضرند دست به قتل عام بزن‌ند و ممالک خود را به تباهی بکشانند تا سر قدرت بمانند.

تلویزیون الجزیره گزارش داد که 103 نفر فقط در روز جمعه بیست و دو آوریل در سوریه کشته شدند ولی در یمن از آغاز مبارزات تا کنون 123 نفر کشته شده اند؛ آن هم در وضعی که بیش از سه ماه است که تظاهرات بطور روزانه در این کشور ادامه یافته است. در تمام این مدت، وسایل ارتباط جمعی در یمن آزاد بودند و روزانه گزارش های خود را به جهان می فرستادند. در مصر و تونس هم همین طور بود. در ایران و سوریه وسایل ارتباط جمعی ممنوع هستند و تا آنجا که بتوانند از زور و اسلحه و خشونت استفاده کرده و از کاربرد راهکارهای سیاسی پرهیز می کنند.

رییس جمهوری یمن حاضر شده است که میانجیگری کشورهای شورای خلیج فارس را قبول کند و اکنون بحث روی جزییات خروج او متمرکز شده است. در بحرین که اکثریت شیعه هستند بی رحمی ایران و سوریه از سوی دولت سنی دیده نمی شود. تا زمان ورود هزار نفر از نیروهای امنیتی سعودی در بحرین، مدارای قابل توجهی از سوی این مملکت عربی نسبت به معترضان شیعه مشاهده می گردید. ولی همانطور که می دانید هنگامی که شهروندان سنی ایران در مناطق بلوچستان، کردستان و اهواز تظاهرات می کنند، با کشتار و سرکوب و سپس دستگیری و شکنجه و اعدام روبرو می گردند. کشتار و سرکوب مردم عرب ایران در چند روز پیش شاهد این ماجرا است.

تفاوت دیگر در این دو فرهنگ، استفادهء ابزاری از کلیه نهاد های جا افتاده در این ممالک است. رژیم های ایران و سوریه از تمامیت ارضی، اسلام، ملیت، وطن دوستی، حقوق بشر، دمکراسی و اخلاق برای حفظ قدرت و مشروع بودن خود و باطل بودن دیگران استفاده ابزاری می نمایند. مدارک سری هر دو رژیم که به بیرون درز نموده، به خوبی نشان می دهد که حاکمان هیچ گونه ایمان مذهبی و ملی ندارند ولی مردم را بنام آنها شکنجه و اعدام می کنند.

استفادهء ابزاری از اصول و نهاد های مثبت موجب تباهی نسبتاًً کامل جامعه ایرانی شده است و کار را به آنجا کشانده است که هرچه مورد احترام جمهوری اسلامی است مورد تنفر مردم است. با تمام این جنایات، رژیم های سوریه و ایران خود را بر حق می دانند و با اطمینان به حقانیت خود، حق هر کسی را که در مقابل حق کشی آنها بایستد، از پای در می آورند.

تفاوت دیگری که در میان حاکمان سنی و شیعه وجود دارد استفاده از کلک و دروغ های عریان است. در یک بخشنامهء سری درز کرده به خارج، دولت سوریه به عوامل خود دستور می دهد که مردم و سایل ارتباط جمعی را منحرف کنند و در واقع به آنها کلک بزنند. برای مثال دستور می دهند که چون تلویزیون ها در سوریه حضور ندارند و از شاهدان عینی استفاده می نمایند، لذا، نیروهای امنیتی، باید بعنوان شاهدان عینی، خود را به تلویزیون ها معرفی کنند و حقایق را تحریف شده ارایه دهند. همانطور که نیروهای جمهوری اسلامی تقریباً در تمام رسانه ها نفوذ کرده اند و بنام مردم عادی، از رژیم ایران دفاع می کنند.

نفاوت دیگر بین ایران و سوریه و بقیه کشور ها، انحصار طلبی آنها در قدرت است. آنها هیچ کس را در قدرت شریک نمی کنند ولی از هر کس که بتوا‌ند به مدت کوتاهی استفادهء ابزاری می نمایند و لاجرم مسوول تمام جنایاتی هستند که در طول تاریخ خود مرتکب شده اند.

با توجه به شناخت این دو فرهنگ، مردم ایران باید هوشیار باشند که راهکارهای مبارزاتی خود را به گونه ای تنظیم نمایند، که مجدداً در دام جمهوری اسلامی و صد ها تن از مأموران آن در داخل و خارج کشور قرار نگیرند. سوریه در یک مرحلهء بحرانی قرار دارد و این بحران با توجه به استمرار تظاهرات و روزانه شدن آنها، هر روز شدیدتر می گردد. هر ضربه ای که به رژیم اسد بخورد، یک ضربه به جمهوری اسلامی به حساب می آید.

بنا بر این، باید از مبارزات مردم سوریه با تمام قوا حمایت کنیم. با سرنگونی رژیم سوریه، مردم ایران شانس بیشتری برای سرنگونی جمهوری اسلامی خواهند داشت.  جمهوری اسلامی آمادهء فروپاشی است. این بستگی به مردم ایران دارد که زمان آن را تعیین کنند و هیچ زمانی مناسب تر از زمان کنونی نیست. خاورمیانه آمادهء تغییر است. تمام جهان از این تغییرات پشتبانی می کند. ما باید در کنار دنیای عرب، فوریت مأموریت خود را درک کنیم و یک سری حرکت های دامنه دار و مستمر را آغاز کنیم و تا پایان جمهوری اسلامی ادامه دهیم.

تاریخ این فرصت را بما داده است؛ تا ما از آن چه گونه استفاده کنيم!

بازگشت به خانه