يادی از همابانو

ف.م. سخن
"مينو احمدسرتيپ درگذشت..."

بانويی بزرگ را از دست داديم؛ بانويی که به حق در نزد پرسنل هما (هواپيمايی ملی ايران) «همابانو» ناميده می شد. مينو احمدسرتيپ زنی بود نمونه ی زنان پيشرو. زنی دارای جايگاهی والا نه تنها در شغل خود که در عرصه ی فرهنگ ايران. زنی که به رغم خدمات بزرگ اش متاسفانه ناشناس مانده و درگذشت او در هيچ يک از خبرگزاری ها انعکاس نيافته است.

اتوماسيون هما، سال ها پيش از انقلاب به همت اين زن کاردان صورت گرفت. آن چه امروز از هما باقی مانده است، بقايای همايی ست که او ساخته است. اتوماسيون هما در زمانی صورت گرفت که به ضرورت آينده‌نگرانه‌ی آن کم‌تر کسی توجه داشت.

مينو احمدسرتيپ از مقام ‌يافتگان بی ريشه و تازه به دوران رسيده نبود. ريشه ی او در خاندانی اصيل بود و دانش و اتوريته ی ذاتی اش، او را شايسته ی مقام اش می کرد. بسيار جدی بود، بسيار دلسوز بود، و بسيار علاقمند به پيش‌رفت و تکنولوژی نو.

در سال هايی که امثال من سنگ سوسياليسم را به سينه می زديم، با قاطعيت تمام می گفت که عمر کشورهای کمونيستی کوتاه است و کوتاهی عمرشان نه به خاطر تحرکات بيرونی، بل که به خاطر تضاد اين سيستم ها با ذات و منش انسان است. انسان ماشين نيست و نمی تواند تن به تصنع کمونيسم بدهد. پيش بينی او درست از آب در آمد. آن‌چه می گفت نه بر اساس احساس، که بر اساس دانش و خِرَد بود. اين خرد از مشاهده ی جهان و مطالعه ی کتب بسيار به دست آمده بود.

بعد از انقلاب، فشارهای بسيار زيادی را تحمل کرد. بزرگ ترين فشار اما، نه فشار حکومت، که فشار بی‌کاری بود. حتی چند بار حمله ی عوامل حکومت به منزل ايشان به اندازه ی بی‌کاری برای ايشان دردناک نبود. بی‌کاری برای چنين زنی حکم مرگ داشت. اما در اين دوران نيز زندگی پر حاصلی داشت. دست به ترجمه و نگارش کتاب های متعددی زد که يکی از آن ها، "تمدن ها و بازسازی نظام جهانی" ساموئل هانتينگتون بود. به اين کتاب در مطلب ديگری زير عنوان" گفت‌وگوی تمدن‌ها يا برخورد تمدن‌ها؟" اشاره کرده ام.

همابانو چند سال با بيماری سرطان دست و پنجه نرم کرد. ماه ها در بيمارستان و منزل بستری بود. عاقبت بيماری سرطان بر اين زن مقاوم غلبه کرد و او را در شب 14 خرداد از پای در آورد. همکاران او در هما طی مراسمی يادش را گرامی داشتند.

بازگشت به خانه