این اعلامیه را در جیب داشته باشید!

محسن ذاکری

من اعلامیهء شورای هماهنگی سکولارهای سبز ايران را چند بار خوانده و به فکر رفته ام که چرا آن را متفاوت می يابم؟ با کلک نویسندهء آن که سال ها ست خو گرفته ام، آمادهء دیدن اعلامیه نیز بوده ام، روح و نفس حرکت آقای پهلوی نیز در اقدام شان پیش از این همانند و همتا داشته است، حرکت و حمایت های از حرکت نیز بعید است جان تازه ای را به کالبد موجود اپوزیسیون بدمند؛ پس ایراد و یا امتیاز این اعلامیه در چیست که مرا بخود مشغول می دارد؟

 این اعلامیه در نخستین بخش خود می گوید که شبکه سکولارهای سبز ایران شکایت آقای رضا پهلوی را در راستای همهء کوشش های قبلی کسانی میداند که نگران عدول از حقوق بشر در ایران هستند. اگر بخش اول این اعلامیه را مقدمه آن بدانیم، قدم اول در بیان موضع چالش و افق مبارزاتی این شبکه، حقوق بشر و بویژه برای ایرانیان است. به بیانی دیگر، شبکه اعلامیه می دهد تا حمایت کننده و پویشگری برای نیل به هدف غایی باشد: حقوق بشر.

بخش دوم این اعلامیه از کنار آرمان کلان شبکه، حقوق بشر، دست به شناخت و بها دادن به روش ها و ابزارها می یازد. می گوید ایرانی سرشناسی چون آقای پهلوی که بیش از دیگران به رسانه ها و مراجع بین الملی دسترسی دارند می توانند در رساندن صدای مردم ستمدیده ء ما بگوش افکار عمومی جهانیان مفید باشند. شبکه در این فشرده، سه مهم را برای ما در راه مبارزه به مکان تقدم می کشاند: 1) شخصیت های ایرانی شناخته شده،   2) دسترسی به رسانه ها و 3) مراجع بین المللی و تماس با افکار جهانیان. به بیانی ديگر، بارز ترین نکتهء این ترکیب بندی آرمان کلان و روش ها، همان نیل به هدف نهایی یعنی تماس با افکار جهانیان است. آیا این کار تاکنون نشده است؟ آیا دیگران این کار را نکرده اند؟ چرا اینکه جایگاه شخصیت سیاسی و امکان او برای تماس با افکار جهانیان مهم بر شمرده می شود؟

سپس، بدون از دست دادن فرصت، اعلامیه محکم به بخش سوم وارد می گردد که هرگز خامنه ای، که او نیز یک شخصیت سیاسی است، هدف غایی نیست. هدف دست یابی به آن است که در مقدمه گفته شد: حقوق بشر! و از راه تغییر کامل رژیم، انحلال حکومت اسلامی و دست یافتن به آزادی. شخص ها، جناح ها، کمپین ها، وعده ها و توافق ها پوستهء کندهء خود را باید فراموش کنند و به دنبال پوسته دیگری نباشند. راه پیدا است: آزادی ایران از حکومت دینی و اسلامی .

و در مصاف چهارم این اعلامیه، هشداری بلند با کلکی استوار نگاشته شده است که افکار جهانیان را بطرف خود بگردانیم، بی اعتنایی مراجع را آماده و چاره گزین، منتظر باشیم و در برابر بازی های جمهوری منسوب به اسلامی و غلط فهمی های عمدی دول غرب و قدرت، هشیار، و باز در کنار هم، بمانیم تا مردم فراموش نشوند. این اعلامیه با حقوق بشر آغاز شده و در آخرین قدم ها، عشق و هشیاری به اتحاد اپوزیسیون و همرای بودن برونمرزی ها را برای آزادی مردم ایران، به شراکت می گذارد. در آخرین سطور، همانگونه که همیشه رسم است، یاد آوری می شود که راه نجات ایران گرد آمدن همهء ما در کدام باغ فراخ و پر گنجایشی هست جز سکولاریسم  و دموکراسی و بپا داشتن همآوردی قدر و پر توان برای حکومت اسلامی حاکم بر ایران.

من از این پس با این جدول کار خود را راحت تر می کنم:

بازگشت به خانه