جامعهء دموکرات انسان دموکرات می خواهد

مهران اميراحمدی

این روزها بیش از هر زمانی در گوشه و کنار این کره خاکی، هر جا که ایرانیان زندگی می کنند، شاهد نگرانی هایی در بارهء آینده  ایران هستیم. برخی بر طبل جدایی و تجزیهء ایران می کوبند و برخی دیگر با شور و حرارتی مثال زدنی به هر طریقی می خواهند در تقابل با زمزمه های موجود ایستادگی کنند، اما همواره گروهی هستند که، خارج از رویکردهای موجود، می خواهند راهی نوین برای حل این معضل پیدا کنند.

و اما نگارنده چرا این مطلب را نوشتم؟ اخیراً مقاله ای از دکتر نوری علا  تحت عنوان "معنا شناسی سیاسی ملت" در سایت سکولاریسم نو خواندم. عبارتی شگرف  از ایشان مرا چند روز در خود فرو برد، عین عبارت را می آورم: «مهمتر از هر کوششی، آنها که ـ همچون من ـ خواهان حفظ تماميت ارضی کشورند بايد بتوانند برای مواضع خود دليل و منطقی قوی داشته باشند و بکوشند تا به مردم ستم کشيده و تبعيض ديدهء مناطق مختلف کشور ثابت کنند که در آيندهء ايران صرفه و نفع آنها در باقی ماندن با بقيهء ايرانيان است؛ و الا، اگر در اثبات اين نظر عاجز باشيم، چرا بايد از ستم کشيده ای که اميدی در افق ديدش نمی يابد توقع وفاداری داشت؟»

به نظر نگارنده باید روی جملات یاد شده بیشتر تامل کرده  و بارها در ذهن خود آن را مرور کنیم. بخصوص عبارت آخر خیلی با اهمیت تر است، ازاین رو بار دیگر آن را تکرار می کنم: «چرا باید از ستم دیده ای که امیدی در افق دیدش نمی یابد توقع وفاداری داشت؟»

به راستی ما کی توانسته ایم افقی روشن و دریچه ای شفاف در جلوی دیدگان اقوام ستم دیدهء ایرانی بگشاییم که امروز از آن ها توقع وفاداری داشته باشیم؟ کدام دولت متمرکز در طول سدهء اخیر نگاه صادقانه به ایشان داشته است؟ آیا وقت آن نرسیده است تا کمی با خود رو راست باشیم؟ رجوع کنید به ادبیات ناسیونالیست های افراطی که به چیزی جز داغ و درفش برای حفظ یکپارچی ایران نمی اندیشند و کاری بلد نیستند جز اینکه ناکامی های امروز خود را در تاریخ پر افتخار گذشته و باستان جستجو کنند. برای این دسته از دوستان، جباریت نادر و قساوت شاهان دیگر در کشور گشایی و خونریزی بسیار جذاب تر است تا برای مثال شناخت جامعه، هنر، و دیگر زوایای زندگی اجتماعی. به باور من، ایشان جز خونریزی و قساوت، در تاریخ چیزی دیگری را نمی یابند و حاضرند  برای ارضای عقده های تاریخی خود حتی حمام خون هم براه بیاندازند.

تعجب نکنید همیشه خائن ترین افراد به هر ملکی، ناسیونالیست های افراطی بوده اند. به راستی چه کسی از هیتلر، صدام و موسولینی وطن پرست تر بوده است؟ و چه کسی از اين نام برده شده گان بیشتر به وطن اش خیانت کرده است؟ من خیانتکار تر از صدام، هیتلر و موسولینی نسبت به وطن شان کمتر در تاریخ دیده ام. همهء این افراد می خواستند تحت تاثیر عقده های درونی خود به وطن شان خدمت کنند ولی نتیجه چیز دیگری شد و آن چیزی نبود جز کشتار و نسل کشی های زجرآور و در نهایت خیانت به قاموس انسانیت.

واما روی دیگر سکه؛ گروه هایی که برخی دیگر از اقوام ایرانی را نمایندگی می کنند نیز متاسفانه، واکنشی همسان در تقابل با ناسیونالیست های افراطی در پیش گرفته اند، و درست رفتاری یکسان با ایشان را بر گزیده اند، یعنی ناسیونالیسم قومی. ین در حالی است که بشر امروزی در حال عبور از مرزهای ناسیونالیسم بوده و به درک جدیدی در مناسبات سیاسی و اجتماعی رسیده است؛ درکی که دیگر خون، نژاد، زبان و ده ها مؤلفهء دیگر کمتر در آن نقش دارند. امروزه انسان گرایی، در خارج از مرزهای شناخته شدهء کهن، در حال رشد و پاگیری است و بشر سعی می کند خارج از افق های کلاسیک به زیست جمعی خود بیاندیشد. 

و اما حرف آخر:

بگذارید این زخم های ناشی از کدورت و کینه، که بواسطه استبداد دینی در طول این سال ها عمق بیشتری یافته، با رهایی ایران از چنگ دینکاران مردم گریز، ترمیم یابند و  نه اينکه سر باز کنند و خون جاری سازند؛ که درغیر این صورت شاهد خونبار ترین صفحات تاریخ در خاورمیانه خواهیم بود که با دستان خود آنها را رقم زده ایم؛ همان طور که اروپای پیر و نحیف در سدهء پیشین بواسطهء دو جنگ ویرانگر جهانی به صلابه کشیده شد.

 آیا به فردای ایرانی پاره پاره اندیشیده اید که دچار انسان کشی مبتنی بر برادر کشی گشته است؟ براستی در جواب آن کودک اصفهانی یا تهرانی که دختر خالهء سنندجی اش را از پشت سیم خار دارهای تصنعی فریاد می زند، چه جوابی دارید؟ و یا برای دلبند گیلانی تان آغوش داغ و لالایی مادر بزگ آذری خود را در خوابی آشفته آرزو می کند چه مغلطه ای را آماده کرده اید؟  چه کسی جوابگوی  خویشاندانی خواهد بود که زمانی از هر نژاد و قومی با هم وصلت کرده اند و امروز ناچارند، برای تشفای  عقده های  ناسیونالیستی اين و آن، از دور اشک های هم را نظاره کنند؟

تار و پود خویشاوندی ما چنان در هم تنیده شده که دیگر نمی توان قالیچهء یکپارچهء زیبای ایرانی را در کار گاه های قالی بافی تبریز، کرمان  و بیجار از هم  باز شناخت. دوستان! به کودکان آینده مان،  ظلم روا ندارید. نه برای ایران بلکه برای فرزندان این دیار و انسانیت؛ برای کودکان فرداهای ما که قلب های کوچک شان  تاب کوچکترین تلنگری را ندارند تا چه رسد که نظاره گره ریختن خون خویشاوندان خویش در آینده باشند.

و اما این مطلب را نه از این جهت نوشتم که یکپارچگی ایران به هر قیمتی برایم مهم باشد؛ بلکه برای نگارنده و هزاران مثل من ، نگاه انسانی به حیات جمعی مهم تر است تا صرفاً گرد هم آمدن با جباریت و داغ و درفش!

سوی ديگر سخنم با برخی از نویسندگان  و روشنفکرانی است که در نوشته های شان از سارتر، گاندی، ماندلا و ده ها شخصیت انسانی به کرات یاد می کنند. این لحظهء تاریخی متعلق به شما هم هست. پس باید در آن وارد شوید و عقربه های طلایی آن گردید تا برای  تداوم حیات خانوادگی مان نه بر جباریت متمرکز تاریخی بلکه بر اساس مذهب انسانیت، خارج از رنگ پوست، نژاد، زبان و یا هر مولفهء دیگری راهی بيابيد. بهتر بگویم، جامعهء دموکرات انسانی دموکرات می خواهد که اعتقاد قلبی و واقعی به آن داشته باشد.

باری، فرزندان مان، نگاه به قلم های انسانی تان دارند. پس پیشقدم شوید تا آینده بصورتی دیگر ترسیم گردد.

چهارشنبه ۵ سپتامبر ۲۰۱۲

http://ghalamerooz.blogspot.no/2012/09/blog-post.html

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه