کردهای سوریه در مقابل اسد

گابریل دل گراند

ترجمه مینو الوندي

در برنامه ای که در ماه اکتبر 2012 به صورت زنده از کانال الجزیره پخش شد، "ابو محمد" تأسیس یک بخش کردی در ارتش آزاد سوریه را اعلام کرد. کسی که صدای ابو محمد را شناخته بود خبر را به سرعت به بخش نظامی حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) رساند. حکومت اسد از حدود یک سال پیش ادارهء سرزمین های کردنشین سوریه را به پ.ک.ک سپرده است. قضای روزگار این که یکی از پیشمرگه های پ.ک.ک که از دوستان قدیمی ابو محمد است، توانست یک ساعت پیش از آن که مبارزان پ.ک.ک برای دستگیری او به خانه اش بریزند خودش را به او برساند و ابو محمد با همهء افراد خانواده اش به ترکیه گریخت.

ابو محمد اکنون یکی از 2700 عضو شورای نظامی کردها است که به عنوان اولین گروه کردی از دسامبر 2012 به این سو در کنار ارتش آزاد سوریه می جنگد. این شورا دو واحد رزمی دارد: گردان العدل و گردان صلاح الدین، که به نام اين رهبر نامی کرد که در سال 1187 جنگجویان صلیبی را در نزدیکی شهر امروزی طبریه در اسراییل شکست داد، نام گذاری شده است. صد ها مبارز دیگر در سلول های مخفی در شهرهای مهم کردنشین سازماندهی شده اند و آماده اند که در صورت لزوم در مقابل پ.ک.ک بایستند.

پ.ک.ک که نزدیک به یک ربع قرن است، برای ایجاد یک کردستان مستقل، مسلحانه با ارتش ترکیه می جنگد، در سوریه به عنوان متحد دیکتاتور شناخته می شود. واقعاً هم پ.ک.ک سابقهء آشنایی طولانی با خانوادهء اسد دارد. عبدالله اوجلان، بینان گذار پ.ک.ک، از سال 1980 که مجبور به ترک ترکیه شد، تا 1998 در دمشق زندگی می کرد. اوجلان سپس در کنیا توسط نیروهای ترکیه دستگیر شد. در سال های پس از دستگیری اوجلان هم رابطهء پ.ک.ک با رژیم اسد هیچگاه کاملاً قطع نشد. با شروع قیام مسلحانه مردم سوریه در پاییز 2011 که عمدتاً مردمان عرب سنی مذهب در آن شرکت داشتند، اسد برای جلوگیری از باز شدن یک جبهه جدید، نیروهای نظامی اش را از مناطق کردنشین در شمال شرقی کشور عقب کشید و کنترل منطقه را به پ.ک.ک و شاخهء سوری آن، "حزب اتحاد دموکراتیک"، سپرد.

تا کنون مردمان کرد این مناطق حضور پ.ک.ک را پذیرا بودند. به قول ابو محمد، کردهای سوری بین بد و بدتر، بد را انتخاب کرده بودند: «مردم احساس امنیت می کنند چون با حضور پ.ک.ک هواپیماهای رژیم آنجا را بمباران نمی کنند. خوب آنها با هم متحدند». اما حالا وضع تغییر کرده است. ابو محمد توضیح می دهد که: «اشرفیه، منطقه کرد نشین حلب، به شورشیان پیوسته است. یاران ما در آنجا علیه رژیم می جنگند. کردها خواهان استقلال نیستند. ما در درجهء اول سوری هستیم و بعد کرد. سوریه متعلق به همهء ماست: عرب ها، کردها، مسلمانان و مسیحیان».

فرمانده شورای نظامی کردها، ژنرال محمد خلیل العلی، هم همین نظر را دارد. او حدود 50 سال دارد، کم حرف است ولی چپ و راست فرمان می دهد. او فرمانده یک هنگ توپخانه در ارتش سوریه بوده است و جزو تودهء کارگزارانی است که از اطاعت از رژیم سرباززده اند. او اکنون فرمانده مبارزان کرد در حلب است. مرکز فرماندهی او در یک کارخانهء قدیمی بیسکویت سازی در منطقه صنعتی حلب قرار دارد.

با اندکی توجه می توان دید که کردها از همه نظر در مضیقه هستند. از برق و اینترنت خبری نیست، غذا مختصر و فقیرانه و ذخیره فشنگ رو به پایان است. در عوض روحیهء مبارزان عالی است. یکی از دلایل اش هم این است که ژنرال خلیل العلی به مردان تحت فرمان اش ماموریتی ویژه  داده است:

«ما تنها جناح نظامی کردی ارتش آزاد هستیم. ما کردها بعد از عرب های سنی، بزرگترین اقلیت کشور را تشکیل می دهیم. به همین جهت مسئولیت بزرگی بر عهده داریم. ما از برادران مسیحی مان حفاطت خواهیم کرد، از برادران دروزی مان، و از برادران علوی مان هم همین طور. پدر من با یک ارمنی و یک مسیحی دیگر شریک بود. او کردی، عربی و ارمنی صحبت می کرد. این آن سوریه ای است که من می شناسم، این تاریخ ماست». 

-----------------------------------     

* به نقل از: روزنامه آلماني تاتز ـ 5 مارس 2013        

نظر خوانندگان

محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:

توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.

کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.

بازگشت به خانه