بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان
در صورت تمايل به دريافت «از نگاه يک زن» از طريق ای ـ ميل، لطفاً مراتب را همراه با آدرس خود به ما اطلاع دهيد
مـا را بـه دم پير نگه نتـوان داشــت در خانه ی دلگير نگه نتـوان داشت آن را که سـر زلـف چو زنجير بود در خانه به زنجير نگه نتوان داشت مهستی گنجوی	از نگاه يک زن يادداشت های هفتگی شکوه ميرزادگی www.shokoohmirzadegi.com 15 تير 1387 ـ   5 ژوئيه 2008 پيوند به آرشيو

ما هم رييس جمهور داريم، آنها هم رييس جمهور

خانم اينگريد بتانکور  Ingrid Betancourt ـ زنی که شش سال از زندگی و جوانی اش در زندان های شورشيان کلمبيايي به سختی گذشت ـ بالاخره هفته پيش آزاد شد. وقتی اينگريد دستگير شد، يا گروگان گرفته شد، در حال تلاش برای انتخاب شدن بعنوان رييس جمهوری بود. او زنی دورگه (کلمبيايي ـ فرانسوي) است، بزرگ شده ی فرانسه، که تابعيت دو گانه دارد. اما سال ها قبل به عشق آزاد کردن زادگاهش از چنگال فقر و ناامنی به کلمبيا رفته و در جريان فعاليت های سياسی اش تا پای کانديداتوری رياست جمهوری هم رسيده بود که اسير دست شورشيان شد.

در طول اين مدت اما فرانسه دقيقه ای از فکر اين شهروند خود فارغ نبود و بالاخره هم، آنطور که معلوم شده است، با اصرار و تدابير فرانسه، و به خصوص رييس جمهوری آن، او را از زندان فراری دادند. ترتيب اين فرار البته با کمک دولت کلمبيا داده شده بود؛ دولتی که، در همين مدت شش سال اسارات خانم بتانکور، کلی زندگی کلمبيايي ها را به سوی بهبود عوض کرده است. به هر حال بتانکور آزاد شد و مورد استقبال دولت و مردم کلمبيا و فرانسه قرار گرفت.

صحنه ورود اين زن به فرانسه و استقبال پر شور  رييس جمهوری اين کشور از او، با همه ی زيبايي و شادمانگی اش، برای ما انسان های خاورميانه ای ـ و به خصوص ايرانی ـ يادآور درد بزرگی هم هست. چرا که بالاخره ما هم، مثل هر انسان ديگری، حق مقايسه داريم. براستی چرا بايد بهترين زن های ما يا در زندان ها باشند يا از ترس و هراس در کنج خانه ها، يا مورد تجاوز و فروش قرار گيرند، و يا در تبعيد و مهاجرت؟ و رييس جمهورمان هم هر روز سر در چاه چمکران کند و از انوار الهی سخن بگويد و حداکثر فکری که در مورد زن ها دارد اين که «بهتر است بيشتر بزايند، و بزايند و بزايند تا امت اسلام بزرگتر شود»؛ و نيز چادرشان را کمی بيشتر روی صورتشان بکشند تا امت اسلام تحريک نشود.

 

نگذاريم هانا ها و روناک ها هر روز زيادتر شوند

 هزاران تن از فعالان جنبش زنان و مدافعان حقوق برابر، عليه حکمی که برای «هانا عبدی» صادر شده، زير نامه ای را امضا کردند که خطابش به «همه نهادهای مدافع حقوق بشر و فعالان اجتماعی و نیز هموطنان شریف ایرانی» است؛ با آرزوی اين که مردم نسبت به اين نوع برخوردهای غير انسانی بی تفاوت نباشند. شايد خيلی ها فکر کنند که لابد اين هانا خانم جرم بزرگی مرتکب شده وگرنه چطور ممکن است که يک دستگاه قضايي، آن هم دستگاهی که بر اساس دين و مذهب و مرامی ساخته شده و قرار است راستگو ترين و عادل ترين نهاد های يک جامعه  باشد، می تواند به دروغ ادعا کند که هانا عليه امنيت ملی تبانی کرده است؟ اما کافی است تا هر انسان عاقل و بالغی از خود بپرسد که اگر اين اتهام درست است چرا دادگاه علنی نبوده؟ چرا حتی بستگان اين دختر در دادگاه حضور نداشته اند؟ چرا به وکيل اجازه نداده اند که در کنار موکلش باشد؟ و ده ها چرای ديگر.

و ما تا وقتی نتوانيم به اين چراها پاسخی منطقی و درست بدهيم هر لحظه بايد منتظر باشيم که يک هانای ديگر را به شکنجه و زندان و تبعيد بکشانند؛ درست همانگونه که اکنون روناک صفازاده نيز منتظر اجرای يک حکم غير انسانی ديگر است.

 

ما سوگند بخور نيستيم

چندی پيش نيويورک تايمز مقاله ای داشت درباره سنتی به نام «سوگند بکارت» که قبل از برقراری برابری حقوق زن و مرد در برخی از کشورهای اروپايي و به خصوص بخش هايي از روسيه و اروپای شرقی وجود داشته و مربوط به برخی از زن های برابری خواه بوده است ـ زن هايي که دلشان می خواست مثل مردها زندگی اجتماعی داشته باشند، کار کنند، زندگی خانواده شان را اداره کنند، آزاد رفت و آمد کنند، سفر کنند، تفنگ به کمرشان ببندند، از خودشان دفاع کنند، مشروب بخورند، بلند آواز بخوانند و بی خيال برقصند و همه ی آن چه را که در آنزمان مردانه محسوب می شد داشته باشند. جامعه و سنت های موجود به اينگونه زن ها می گفتند که: «باشد، حرفی نيست، می توانی اين کارها را بکنی اما... اين کارها يک امای بزرگ دارد و آن اين که سوگند بخوری، سوگند به اينکه نه تنها بکارت خود را نگاه داری بلکه تا آخر عمر ارتباط جنسی نداشته باشی. نه عشق، نه زناشويي، و نه مادر شدن».

در واقع زن های برابری خواه، برای استفاده از آزادی های مردانه، اينگونه سخت جريمه می شدند.

از آن زمان سال ها گذشته است و اکنون فقط تعدادی از کسانی که زنانگی خويش را قربانی آزادی شان کردند زنده مانده اند که مشهورترين آن ها زنی از اهالی آلبانی است به نام پشه ککی، هفتاد و هشت ساله، با صدايي دورگه، رفتار و حرکاتی مردانه، و حسرتی بزرگ برای زنانگی از دست رفته اش.

او می گويد: اگر حالا بدنيا آمده بود و زنانی را می ديد که نه تنها چيزی از حقوق و برابری از مردها کم ندارند بلکه از آن ها نيز خوشبخت تر و قوی ترند، هرگز زنانگی اش را به سوگندی نمی فروخت.

اما او به طور قطع خبر ندارد که هنوز بر اين کره ی خاکی سرزمين هايي هستند که زن ها شان لباس مردانه می پوشند و با ترس و لرز از ميان ده ها پاسدار و حراستی می گذرند تا فقط بروند و کنار مردها بنشيند و مسابقه ی فوتبال تماشا کنند.

اما خوبی قضيه اين است که اين زن ها آنقدر قوی شده اند که حاضر نباشند تن به سوگند فروش زنانگی شان بدهند.

برگرفته از سايت نويسنده:

www.shokoohmirzadegi.com

بازگشت به خانه

محل اظهار نظر شما: شما با اين آدرس ها می توانيد با ما تماس گرفته و اظهار نظرها و مطالب خود را ارسال داريد: admin@newsecularism.com newsecularism@gmail.com   و يا مستقيماً از وسيله زير استفاده کنيد: (توجه: اين ایميل ضميمه نمی پذيرد) تنها اظهار نظرهائی که نکتهء تازه ای را به بحث بيافزايد در پايان مقالات ذکر خواهد شد   نام شما: اگر مايل به دريافت پاسخ هستيد آدرس ای - ميل خود را ذکر کنيد: پيام شما: بازگشت به خانه

New Secularism - Admin@newsecularism.com - Fxa: 509-352-9630