ما ايرانی بی تبعيض می خواهيم

ما ايرانی بی تبعيض می خواهيم

پايگاه رسمی شبکهء جهانی سکولارهای سبز برای دموکراسی و آزادی در ايران

بازگشت به صفحهء اول

به کنفرانس بروکسل، به ميزبانی حزب دموکرات کردستان

با بهترين درودهای دوستانه، برگزاری اين کنفرانس عمومی را که برای نخستين بار از جانب يک حزب منطقه ای ايرانی برگزار می شود، بعنوان اقدامی مهم، به تک تک گردانندگان و شرکت کنندگان در آن خجسته باد می گوئيم.

شبکهء سکولارهای سبز ايران همواره اعتقاد راسخ خود را به چند اصل زير اعلام داشته است:

1. ما همگی نخست «ايرانی» و سپس کرد و ترک و فارس و بلوچ و عرب و ترکمن و لر و بختياری و قشقائی و گيلک و مازندرانی و خراسانی و مسيحی و بهائی و ارمنی و آسوری و سنی و شيعه ايم و بدين خاطر گرد هم می آئيم تا درمانی برای دردهای وطن تبعيض خورده و استبداد زده مان پيدا کنيم.

2. ايران کشوری است با ترکيب جمعيتی، جنسيتی، فرهنگی و مذهبی گوناگون و جمعيت های اين ترکيب، بهر نامی که بخوانيم شان، صاحبان اصلی اين سرزمين اند و اگر وجود حکومت های سرکوبگر مرکزی موجب تمرکز قدرت و مادر استبداد و تبعيض بوده است، اين نتيجهء تقصير و ظلم هيج يک از اجراء اين ترکيب نبوده و حاصل پراکندگی همهء آنها است که موجب شده هيچ يک از ما از مسئووليت مربوط به ايجاد حکومت های مستبد و تبعيض گر و متمرکز مبرا نباشيم. در عين حال، در مسير رهائی از اين وضعيت، هيچ يک از اجزاء اين ترکيب نمی تواند خود را صاحب تر و برتر از بقيه بداند.

3. برای غلبه بر مجموعهء تبعيض ها و استبداد زدگی ها بايد نخست بر پراکندگی های خودمان غلبه کنيم. بايد نيروئی همدل و هم هدف بسازيم که قادر باشد، نه تنها حکومت خونريز اسلامی کنونی، که اساساً تخم تمرکز قدرت استبداد و تبعيض آفرين را براندازد و حکومتی غير مذهبی و غير ايدئولوژيک را جانشين آن کند.

4. ما کبک وار سر در برف نکرده و منکر واقعيت ها نمی شويم. ما با پذيرش اينکه در بين جمعيت های تشکيل دهنده آن ترکيب پهناور و تاريخی که ايران نام دارد زنان و مردانی نيز هستندکه آيندهء خود را نه در ايران، بعنوان يک کشور و يک واحد سياسی، که در استقلال موطن خويش می دانند، بی آنکه حق انسانی آنان را انکار کنيم اما نه برای آنان حق زورگوئی به مردمان ديگر قائليم و نه خود را با آنها هم سرنوشت می دانيم. ايران در هميشهء تاريخ اش «تنوع و يگانگی» را بصورت معادله ای ظريف اما ناشکننده در کنار هم داشته است و ما اميدواريم که همين تعادل، بصورتی انسانی، منطقی و علمی به کشورمان باز گردد؛ کشوری که در زير سقف آسمان بلندش می توانيم هر يک خود را با هويت های ويژهء خويش به يکديگر معرفی کنيم اما در برابر بيگانگان فقط ايرانی باشيم.

5. ما خود را سکولار دموکرات های انحلال طلب می دانيم. حکومت غالب بر کشورمان را برسميت نمی شناسيم، قانون اساسی اش را منشاء همهء ظلم ها و تبعيدها می دانيم، و خواهان برچيدن هرچه زودتر اين بساط خونزده هستيم. ما می خواهيم که قانون اساسی آينده و ساختارهای حکومتی برآمده از آن به سه اصل سکولاريسم، استواری بر مفاد اعلاميهء جهانی حقوق بشر، و ايجاد حاکميتی يکپارچه و حکومتی نامتمرکز وفادار باشد. از نظر ما، «سکولاريسم» جدائی مذهب و ايدئولوژی از حکومت را تضمين می کند، «حقوق بشر» ماهيت دموکرات حکومت را شکل می دهد، و «ساختار نامتمرکز» حقوق جمعيت های رنگارنگ ايرانی را تأمين کرده و تنها آنچه را که به کار و بار و سرنوشت مشترک اين جمعيت ها مربوط است به دست حکومت مرکزی ـ که در تشکل آن نيز همهء جمعيت ها سهم خواهند داشت ـ می سپارد. ما خواستار قانونی اساسی مدرن و امروزی هستيم که همهء تبعيض های جنسيتی، فرهنگی، زبانی، و مذهبی و لامذهبی را براندازد و مفهموم شهروندی متساوی الحقوق را برسميت بشناسد.

ما به دوستان ارجمند برگزار کنندهء کنفرانس و رهبری «حزب دموکرات کردستان» می گوئيم که يقين داريم واژهء ايران صرفاً به ضرورت اعلام استقلال تشکيلاتی از نام حزب آنان حذف شده است.

ما آنها را مورد خطاب قرار داده و می گوئيم که امروز شما پاسخگوی اين ضرورت شده ايد که اگر ايران بدون جمعيت هايش (بهر نام که بخوانيدشان) ايران نيست پس همهء اين جمعيت ها هستند که بايد از پوستهء منطقه ای و محلی خويش بيرون آمده و ميزبان بقيهء هموطنان رنگارنگ شان باشند. اين يک توفيق تاريخی است که احزاب منطقه ای را از حاشيهء نشينی و ميهمان بودن در گردهمآئی های ديگران به صاحب خانگان فرزندان يک وطن مشترک تبديل می کند.

پس، برايتان در کار مهمی که در روزهای آينده در پيش داريد آرزوی توفيق و سرفرازی می کنيم.