NewSecularism-Article-........

«ما سبزیم، چون اراده کرده ایم از سیاهی بگریزیم، چون فصل سیاه زمستان رفته است و روسیاهی به ذغال مانده و فصل بهار آمده است و زمین می شکافد و فلک را سقف نیز و جوانه جوانه سبز می شود تمام زمین و اگر خدا نیز باران شود و بر شاخه های سبز ما قطره ای بنشاند، ما سرزمین مان را از شر سیاهی نجات می دهیم... بر دست های زهرا مچ بند سبز را می بندم تا آزادی را فریاد کند، بر شانه هایم شال سبز اهل حقیقت را نشانه می کنم تا دستی سبز از دور بر شانه هایم بنشیند از تمامی آنان که تاریخ حقیقت را در سرزمین مان سبز رنگ کردند، سبز سبز سبز... مرد سبز ما آمده است، میرحسین / ما او را بر شانه های مان می نشانیم / دست های میرحسین و زهرا در دست هم جوانه می زنند/ و سبزی خنکای خاتمی بر سر ماست...» «یک نویسنده طرفدار میرحسین موسوی»

زندگی همین دو روزِ انتخابات نیست آقای نویسنده!

چند روز بعد از انتخابات که، به قول شما، بهار سبز آمد و آقای موسوی با، مثلاً، بيست ميليون رای پیروز میدان شد، ایشان بر شانه های جناب عالی جهت انجام مراسم تحلیف و دست بوسی آقا روانهء محل اقامت حضرت شان خواهند شد. ماموران، از شما خواهند خواست که ایشان را دم درِ بیت از شانه هایتان پیاده کنید. پیاده که شدند، و در حلقهء ماموران امنیتی و کاسه لیسان و بادمجان دور قاب چینان و مسئولان فردای کشور از دیده پنهان گشتند، می توانید به خواننده تان بگویید که مچ بند سبزش را باز کند و در سطل زباله بیندازد چون ماموریت اش که تبلیغ به نفع موسوی و دادن رای بود تمام شده است. اکنون او می تواند برگردد سر درس و زندگی اش، تا ان شاءالله اگر عمری بود و در زندان نبود، در انتخابات سال 92 به کسی که قرار است شما دوباره بر شانه هایتان بنشانید رای بدهد.

سبزْبازی از همان فردای انتخابات تمام خواهد شد و سیاه‌بازی آغاز خواهد گشت. میرحسینِ سبز شما، باید با چند غول گردن کلفت پنجه در پنجه بیفکند: غول رهبری، غول مجلس، غول شورای نگهبان، غول نهادهای موازی، غول قوهء قضائیه، قاضی مرتضوی، اطلاعاتی های در سایه و غول های دیگر.

آقای نویسنده که دنبال شال سبز بر شانه ها هستید و بهار سبز را پیش رو می بینید! این غول های سیاه که متاسفانه واقعی اند و شما در نهایت خوش خیالی وجودشان را به فراموشی سپرده اید، مثل لودر، هر چه جنگل و هر چه موجود سبز است ریشه کن می کنند. خوانندهء شما هم اگر فردای انتخابات زیادی حرف بزند، یکی تو سرش می زنند که این جا دیگر زیر پل پارک وی در زمان انتخابات نیست که تو نام موسوی را فریاد می کردی و منتظر باران سبز بودی. این جا دانشگاه است، این جا اداره است، این جا مدرسه است، این جا فلان ارگان و نهاد است و در این جا اگر اراده کنیم، از آسمان بارانِ سنگ می بارد. اگر حرف زیادی بزنی تو را می فرستیم همان جا که بچه های 18 تیر را فرستادیم. آقای موسویِ تو که از آقای خاتمی قوی تر نیست؛ و فرمانده انتظامی ما از فرهاد جان‌ که در دادگاه بر سرش گل مریم ریختیم ضعیف تر نیست.

آقای نویسنده که احساسات بچه های ما را ماهرانه تحریک می کنید! کاش در کنار این نوشته های رمانتیک کمی هم از این غول های سیاه می گفتید و می نوشتید که فردا در مقابل محبوب سبزتان قد علم خواهند کرد و از همان روز نخست، در مقابل هر حرکت اصلاحی سنگ خواهند انداخت. گروه های فشار را دوباره فعال خواهند کرد، به جان دگر اندیشان خواهند افتاد، آزادی خواهان را سرکوب خواهند کرد، و میرحسینِ سبز شما، مثل خاتمیِ شکلاتی تنها نگاه خواهد کرد و حداکثر اشک خواهد ریخت؛ اشک خواهد ریخت چون طبق قانون، قدرت واقعی در اختیار او نخواهد بود. کاش از این غول های سیاه می گفتید و می نوشتید تا خوانندگان هجده نوزده ساله تان که دوران گذشته را ندیده اند و از قدرت اقتدارگرایان بی خبرند، فردا دچار ناامیدی و یاس نشوند.

آقای نویسنده محترم! وظیفهء شما روشنگری ست نه تحمیق. اگر هم سیاست‌گری را بر روشن‌گری ارجح می دانید، لااقل در سینه چاک دادن حد نگه دارید. زندگی همین دو روزِ انتخابات نیست. فردای سیاه دوباره از راه می رسد و خوانندگان از شمای نویسنده به خاطر نگفتن تمام حقیقت حساب خواهند خواست. نوشته های شما چک هایی ست که بی محل می کشید به امید پُر شدن حساب در آینده. فکر کنید که اگر حساب پر نشد چه باید بکنید. زندگی همین دو روزِ انتخابات نیست آقای نویسنده...

بخشی از کشکول خبری شمارهء 82 ـ برگرفته از گويا نيوز:

محل اظهار نظر شما:

شما با اين آدرس ها می توانيد با ما تماس گرفته

و اظهار نظرها و مطالب خود را ارسال داريد:

admin@newsecularism.com

newsecularism@gmail.com

newsecularism@yahoo.com