بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان   |   پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو آدرس اين صفحه با فيلترشکن:  https://newsecul.ipower.com/2009/06/28.Sunday/062809-Amir-Sepehr-Upsising-and-Musavi.htm

تير   1388 ـ جون  2009

سرنوشت رستاخيز، نقش موسوی، و رفتار ما

امير سپهر

چنانچه نوشته های اخير مرا مرور کنيد، خواهيد ديد که چگونه من اين روز ها را بروشنی پيش بينی کرده ام. يعنی چند بار نوشته ام که: «هرگز نبايد نگران يک خيزش ملی بود. زيرا که اين ديگ بخار دير يا زود منفجر خواهد شد». با چنين اطمينانی هم بود که بار ها و بار ها هشدار دادم که: «بايد در انديشه ی فردای انفجار بود نه خود انفجار که وقوع آن حتمی است». نگارنده، بگونه ای حسی، آنچنان اطمينانی به فوران اين کوه آتش فشان داشتم که آنرا حتا در همين واپسين نوشته های خود نيز دستکم چهار ـ پنج بار هشدار دادم.

کما اينکه تنها ده روز پيش از اين شيادی و جنايت عريان خامنه ای، در مقاله ی «ما همان ملت هستيم. سرنگون باد جمهوری اسلامی» هم که لينک آن در پايين همين برگ است، نه تنها خود قلابی بودن آن جو، بلکه حتا سرکوب پس از اين نمايش را هم بروشنی پيش بينی کردم. در آنجا که نوشتم:

«...علی خامنه ای رئيس جمهور خود را انتخاب کرده ... تمامی اين خيمه شب بازی های مثلاً انتخاباتی و متينگ ها و شعار ها هم تصنعی است... من که ترديد ندارم همه ی اين رمالی های خامنه ای فقط برای فريب جهانيان و مردم خودمان، گرم کردن بازار اين متاع تقلبی و نشان دادن اين امر است که آری، مثلاً در جمهوری فقاهتی من نيز انتخاباتی و رقابتی و مناظره ای وجود دارد. اگر جز اين بود، شک نکنيد که چاقوکش های او در دم دهان اين سه تن را خُرد می کردند. اوباش چاقوکش های پيراهن سفيد، موتور سواران زنجير به دست، بسيجيان، امت حزب الله، فدائيان رهبر، جمعيت ثارالله، ايثارگران، فرزندان ولايت... خامنه ای که حتا چکمه پوشی خانم های محترم ما در زمستان را هم بر نمی تابند، اگر خواست ارباب شان نبود، مگر اجازه می دادند که کروبی بتواند درب دانشگاه از جای برکند؟!  پس تمامی اين سهل گيری ها از سر شيادی است. ترديد هم نکنيد که از فردای تمام شدن اين نمايش مبتذل، هر کسی حرفی از "مطالبات مدنی" و "حقوق شهروندی" و "آزادی دانشجويان"... به ميان آرد، باز سر و کارش با سعيد مرتضوی و قاضی حداد و بند و زندان و شکنجه خواهد افتاد. هر کسی هم که اندک سرسختی نشان دهده، باز در زندان خودکشانيده خواهد شد...»

بهر روی، حال اين خيزش ملی در پيش چشمان ما است؛ خيزشی که خوشبختانه دستکم تا اين زمان، با هيچ يک از ديگر خيزش های پيشين در ايران سنخيتی ندارد. اين نهال نورسته و پرنشاط اساساً از بذری متفاوت و اين زيبا کودک باهوش از تبار دگری است. از همين روی هم من آنرا يک رستاخيز ملی می نامم نه يک جنبش و يا انقلاب.

در خوش قدم بودن اين رستاخيز همين بس که اين بيداری ملی به يکباره همه ی ايرانيان را با هم يکدل و مهربان ساخته. اين جوشش و شور و التهاب در همه، اين همدلی و همراهی در مبارزه و اين شکيبايی خردمندانه در مبارزه از سوی مردم بجان آمده ی ما در درون، براستی در سراسر تاريخ ما بی سابقه است.

از آنجا که اينک زمان تحليل های طولانی نيست، تنها خواهشم از دوستداران و التماسم به ديگران اين است که بخاطر آن خون های پاک که بر زمين ريخته هم که شده، بخاطر آن مادران و پدران و خانواده های جوان از دست داده هم که شده، اينک و در اين مرحله از مبارزه، از هرگونه جنگ مسلکی و مرامی خودداری کنند. زيرا که هر يک واژه ی نامهربان بر زبان آوردن اينک، دامن زدن به همان جنگ خانمانسوز حيدری ـ نعمتی سی ساله و خيانت به آن مردم داغدار و به تاريخ ايران است.

آنان که خواهان رهايی کامل از چنگ اين نظام ضد ايرانی و جنايت پيشه هستند ابداً نگران مباشند. اين گروه نبايد خيال کنند که ـ چون امروز ميليون ها تن از مردم ما از تقلب انتخاباتی سخن گفته و بخشی از آنها هم نام موسوی را در شعار های خود بر زبان می آورند ـ، غايت مطلوب شان از اينهمه جانفشانی و نثار خون نازنين ترين جگرگوشگان خود، تنها و فقط تجديد اين انتخابات مسخره و نشاندن موسوی بر جای احمدی نژاد در يک پست کاملاً زائد و فاقد اختيار است.

هم ميهنان، ايمان بياوريد به از راه رسيدن بهار و تابش خورشيد که ديگر کار از اين حرف ها خيلی گذشته است. آنچه که امروز در خيابان های ايران می بينيد، همانگونه که آوردم، يک رستاخيز است نه اعتراض به يک نمايش لوطی عنتری در نظامی مسخره که از ابتدا هم پوچ و مبتذل و بی اثر بود. آن هم يک رستاخيز تمام عيار فرهنگی نه يک رستاخيز صرفاً سياسی که تنها به دگرگون ساختن ساختار سياسی چشم دوخته باشد.

اين جگرگوشگان ما دارند روشن ترين و رسا ترين واژگان زندگی را بر دفتر ايام اين روزگار خونين تاريخ ما نقش می زنند نه اينکه در يک جنبش سياسی شرکت کنند. اين رستاخيز نه محصول سی سال بلکه هزار و چهار صد سال مبارزه ی فرهنگی و سياسی ما و سر برآوردن ما از هزارتوی جهل و خرافه است. ما به نزديکی های شاهراه حقيقت رسيده ايم ای عزيزان؛ آن هم از پس چهارده سده سرگردانی در تونل های تاريک و پيچ در پيچ و وحشت زای تاريخ و برخورد به سد ها راه بن بست.

از اينروی هم حتا با شاعرانه ترين نگاه و با لطيف ترين واژگان نمی شود اين دگرگشت را چيزی نرم تر از "نجات از يک راه بندان هزار و چهارصد ساله" دانست. با باز شدن اين سخت ترين و طولانی ترين راه بندان تاريخی هم، ديگر اثری از تابلو های وحشت آفرين اسلامی وجود نخواهد داشت؛ تابلو هايی همه شادی کش و ماتم زا همچون «به منطقهء کفر نزديک می شويد»، «ايست بازرسی دينی» و ترس از ارتداد و کفر و زندقه و باغی و طاغی و اهل کتاب و اهل ذمه و شرک، و جزو ناکثین و قاسطین و مارقین بودن و هزار ديگر از اين دست تابو ها و تابلو های ضد بشری و تبعيض زا و شرم آور ديگر.

تا آنجا هم که به موسوی مربوط می شود، او ديگر، ناخواسته، به جايی پرتاب شده که خود نيز هرگز گمان نمی برد. نامبرده اينک بر سر يک دو راهی رسيده است که تنها يکی از آنها نام او را جاودان خواهد ساخت؛ راهی که وی نيز با اين رستاخيز همگام گشته و خواستار سرنگونی تام و تمام اين نظام بربريت شده و چنانچه قرار است بميرد، با شرافت بميرد و نام خود را با خون خويش، در کنار نام های همشهری های خود ستار خان و باقر خان در تاريخ ايران ثبت کند.

چه که راه ديگر، يعنی راه سازش، از او چهره ای حتا پليد تر از مقتدايش خمينی پليد و محسن رضايی بزدل و پست خواهد ساخت و نامش نيز در تاريخ ايران در کنار همان خمينی ضحاک و رضايی و لاجوردی و خلخالی...  ثبت خواهد شد. ضمن اينکه حتا در صورت مماشات هم ای بسا که مجازات مرگ در انتظار او باشد. اما مرگی خفت بار و ننگين. برای موسوی، چه خوشش بيايد و چه نه، اسلام سياسی در ايران ديگر لاشه ی متعفن يک هيولا و ديو است که دير يا زود به دست اين ملت جوان از دست داده به گور سپرده خواهد شد.  

با فرو ريختن ديوار اين هراس هزار و چهارصد ساله از اتهام کفر و زندقه و دشمنی با اسلام و سپس هم از فقه و فقيهان...، بويژه با ريختن ترس مردم از اين جو وحشت بی همتا در اين سه دهء «النصر بالرعب»، محال است که ديگر اين ملت به چيزی کمتر از يک سيستم سکولار تمام عيار رضايت دهد. از اين قرار او نيز يا بايد اين حقيقت را پذيرفته و در کنار مردم باشد يا همچنان همان شاگرد خمينی ضحاک بماند که زنده ماندن و مرگش به هر شکلی که باشد هردو ننگين و خفت بار خواهد بود.

با آنچه آوردم، از آنجا که ما نمی دانيم آيا اين دگرگونی ها براستی موسوی را هم دگرگون ساخته يا نه، همچنانکه اين را نيز نمی دانيم که اگر هم دگرگون شده باشد، او خواستار استفاده از چه روش هايی برای رسيدن به مقصود است، و ـ از همه مهم تر ـ با در نظر گرفتن اين که موسوی اينک براستی تنها و در محاصرهء اوباش خامنه ای است، آن هم با هزار تنگنا و روبروئی حتا با خطر مرگ، رسم شرف و دادگری اين است که اگر حتا از او پشتيبانی هم نمی کنيم، ديگر به هيچ روی وی را تضعيف نکنيم تا روشن شود که اوضاع از چه قرار است.

در پايان می خواهم اين مهم را نيز گوشزد کنم که ما اصولاً در حال حاظر و در اين مرحله بايد گام به گام و بسيار خردمندانه و هشيارانه پيش رفته و حتا سخن بگوييم. چون اين جنبش به نهال کوچک و کم جانی می ماند که کوچکترين تندبادی ـ يعنی هرگونه تندروی ـ و يا فشاری فوراً آن را از جای برکنده و ريشه ی آنرا خواهد خشکاند.

برای مثال کافی است که در تظاهرات بعدی، فقط صد نفر از ميان نيم ميليون تظاهر کننده يکباره شروع به دادن شعار سرنگونی کنند، در اين صورت ترديد نداشته باشيد که رژيم اين جنبش را به خونين ترين شکلی سرکوب خواهد کرد و اين جنين در نطفه خفه شده و همه ی اين جانفشانی ها و اميد ها هم برباد خواهد رفت. اساساً خامنه ای اوباش، که حال ديگر رسماً و بروشنی سرکرده ی چاقوکشان و باج خوران شهر نو شده است، هم اصلاً به دنبال چنين بهانه هايی می گردد که همه را قلع و قمع کند. ترديد نداشته باشيد که نود و نه در صد از مبارزان درون هم، مانند ما، خواهان سرنگونی کامل هستند. ليکن آنها فعلاً چاره ای جز دست به عصا راه رفتن ندارند؛ که کار منطقی هم همين است. خامنه ای خونخوار و شيره ای هم به خوبی اين را می داند. برای همين هم هست که از ترس، ديگر بی پرده پوشی رسماً قمه کش های خود را به خيابان ها فرستاده است.

 پس، شرط خرد آن است که اجازه داده شود از سويی اين نهال نورسته ريشه دار تر و نيرومند تر گردد، و از سوی ديگر هم، عناصر جمهوری اسلامی، خود همديگر را بدرند و رژيم شان را پوک تر سازند. اطمينان داشته باشيد که با هر چه سست تر شدن پايه های اين نظم اهريمنی، به خودی خود، سطح مطالبات مردم ما هم در درون بالا تر و بالاتر خواهد رفت و به خواست سرنگونی کامل و بی چون و چرا خواهد رسيد.

www.zadgah.com

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه