بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان   |   آدرس اين صفحه با فيلترشکن:  https://newsecul.ipower.com/2009/07/23.Thursday/072309-Shahbaz-Nakhai-Why-need-enemy.htm

نوشته های هفتگی شهباز نخعی 1 مرداد 1388 ـ   23 جولای 2009 آرشيو

چه نیاز به دشمن؟

شهباز نخعی

snak1@live.ca

هفته ای سنگین گذشت. سنگین و رنگین. سنگین چون که رویداد اصلی آن، نماز جمعه 26 تیر ماه، به وزن خیزش و رستاخیز مردم ایران در دنیا افزود؛ و رنگین زیرا جنبشی که با رنگ سبز نماد امید به تغییر شکل گرفت و سرخی خون صدها ندا و سهراب به آن افزوده شد، به رنگین کمان زیبایی از درایت، هوشمندی، نکته سنجی، برنایی و رعنایی تبدیل شد که می رود تا آزادی خواهان و زیبا پرستان دنیا را از مرحله کنونی تحسین و اعجاب عبور داده و به وادی شیدایی و دلباختگی بکشاند!

شیدایی و دلباختگی که مانند آن را کمتر می توان نسبت به جنبش های رهایی بخش و آزادی خواهانهء دهه ها و حتی قرن اخیر سراغ کرد، و نمونه ای از آن نام گذاری شنبه همین هفته، 3 امرداد ماه، به عنوان «روز جهانی پشتیبانی از خیزش و رستاخیز مردم ایران» است.  این "کمتر" را نه از سر اغراق و گزاف گویی، بل از روی آگاهی از چند و چون جنبش هایی چون انقلاب اکتبر 1917 روسیه، استقلال هند، ملی شدن صنعت نفت ایران، ملی شدن کانال سویز، جنگ های استقلال الجزایر، بهار پراگ، همبستگی لهستان، مبارزه با تبعیض نژادی آفریقای جنوبی، میدان تیانانمن پکن، فروریزی دیوار برلین و... می گویم.

در رابطه با این شیدایی و دلباختگی، از میان رمز و رازها و "هزار نکته باریک تر ز مو" ی نهفته در آن، شاید اشاره به یک نکته خالی از لطف نباشد و آن حضور چشمگیر، اگر نه غالب، دختران و زنان در این خیزش و رستاخیز مردمی و رویارویی دلاورانه شان با نیروهای ددمنش و جنایتکار سرکوب است. از آنجا که زنان و دختران، به مقتضای طبیعت دلربای خود، رمز و رازهای دلبری و دلربایی را به مراتب بهتر و بیشتر از مردان می دانند، شاید همین خود یکی از دلیل های شیدایی و دلباختگی جهانی به خیزش و رستاخیز مردم ایران باشد.

به هر حال، هفته با حدس و گمانه زنی در بارهء چند و چون محتوای خطبه های هاشمی رفسنجانی در نماز جمعه آغاز شد. اصلاح طلبان حکومتی، که خود را چون ورشکستگان به تقصیر در آستانهء نابودی می دیدند و می بینند، همهء ته ماندهء دارایی سیاسی خود را روی هاشمی رفسنجانی، که از خودشان نیز ورشکسته تر و پرتقصیرتر است، داو گذاشتند و برای یافتن یک روزن نجات به او امیدی آمیخته به بیم بستند.  "آمیخته به بیم" زیرا بخوبی می دانستند و می دانند که این استاد اعظم معامله گری سیاسی، اگر سودی ببیند، حتی مادر خود را نیز می فروشد!

مردم نیز با هدف هایی متفاوت، به شکلی بی نظیر خود را برای حضور در این نماز جمعه آماده کردند. سرانجام روز موعود فرارسید و هاشمی رفسنجانی در فضایی که خبرگزاری فارس شمار مخالفان در آن را 700 نفر، روزنامهء کیهان 4 تا 5 هزار نفر، شهرداری تهران یک میلیون نفر و رسانه های بین المللی یک و نیم تا دو میلیون نفر برآورد کردند، به ایراد خطبه پرداخت.

محتوای خطبه ها نه فقط مورد قبول، که فراتر از حد انتظار اصلاح طلبان حکومتی بود و با تمجید و تحسین آنان روبروشد. در این خطبه ها، هاشمی رفسنجانی ضمن تاکید بر ضرورت «مردمی بودن جمهوری اسلامی»، گفت:

«ما باید به گونه ای عمل کنیم و فضایی بوجود آوریم که همه اطراف بتوانند آنجاحرفشان را بزنند... البته کار عمده در این زمینه مربوط به صداوسیماست.

«لازم نیست در این شرایط ما افرادی را به این نامی که الان است در زندان داشته باشیم.  اجازه بدهیم این ها بیایند و به خانواده هایشان برسند.

«با آسیب دیدگان حوادثی که اتفاق افتاده همدردی و دلجویی شود.  آنهایی که عزادارند هم به آنها تسلیت بدهیم و هم دل آنها را دوباره به نظام نزدیک کنیم.

«مراجع ما که همیشه پشتیبان و حقیقتاً بدون توقع در حوزه های علمیه در خدمت بودند، چرا باید بعضی از آنها برنجند؟

«اگر انشاالله بتوانیم این یکپارچگی را فراهم کنیم، امیدوارم این خطبهء نماز جمعه شروع تحولی درآینده باشد و بتوانیم از این مشکلی که می شود متأسفانه اسم بحران روی آن گذاشت، به خوبی عبور کنیم و دوباره شاهد همدلی، همرزمی و همراهی و رقابت سالم، و هر کس را مردم خواستند، باشیم».

سخنان هاشمی رفسنجانی حتی با کف مطالبات خیزش مردمی، که در شعارهایشان بازتاب می یابد، فاصله بسیار دارد. حتی خانم شیرین عبادی، که از نظر فکری به اصلاح طلبان نزدیک است، نیز به این امر اذعان دارد: «رفسنجانی انتقاداتی کرد، اما این انتقادات کامل و کافی نبود. او فقط نیمی از واقعیت را بیان کرد. او باید صریح تر حرف می زد». (مصاحبه با اشپیگل، 20 جولای).

فزون براین، حتی شنیدن همین سخنان نیز از زبان او شگفت انگیزاست. زیربنای آنچه که امروز در ایران می گذرد و به آن نام "کودتا" داده شده را همین هاشمی رفسنجانی پایه گذارد.  او بود که چند سال پیش با نظریهء «با 15 و حتی 10 درصد از رأی مردم نیز می شود حکومت کرد» پایهء نظری این "کودتا" را بنا کرد و، بنابراین، امروز آخرین کسی است که حق دارد دربارهء مردمی بودن حکومت در صدر اسلام حدیث و روایت نقل یا جعل کند، حتی اگر اصلاح طلبان حکومتی، از زور پسی، به دامن قبای او بیاویزند و یا قلم به مزدانی که پیش از این نیز به او لقب «سردارسازندگی» دادند، بکوشند با شامورتی بازی از او یک "قهرمان ملی" بسازند!

انتظار اصلاح طلبان این بود که پس ازخطبه های هاشمی رفسنجانی، در جبههء ولی مطلقهء فقیه نرمش و انعطافی مشاهده شود که بتوان از آن به عنوان مواد اولیه برای تقسیم قدرت، که اصلاح طلبان بسیار نیازمند و تشنه آن هستند، استفاده کرد. سید محمد خاتمی، که در نماز جمعه حضور نیافته بود، روز یکشنبه 28 تیرماه گفت: «توصیه های آقای هاشمی حداقل هایی است که می تواند فضای عمومی را تلطیف کرده و اعتماد از دست رفته را برگرداند و من در اینجا نکته ای را اضافه می کنم و به صراحت می گویم راه برون رفت از بحران فعلی، اتکا به آرای مردم و برگزاری رفراندوم قانونی است... باید از مردم پرسید آیا وضعیت پیش آمده مطلوب است و از آن راضی هستند؟  اگر اکثریت مردم این وضع را قبول داشته باشند ما تسلیم هستیم!»

کاش این رهبر شجاع جبههء اصلاحات، که آنقدر جرات و جسارت یافته که هم "نکته ای را اضافه" کند و هم "به صراحت راه برون رفت از بحران" را بگوید، زحمت می کشید و توضیح می داد که در چه حالت و وضعیتی ایشان "تسلیم" نخواهد بود؟!  با قیاس بر گذشته، می توان به این پرسش برای آینده پاسخ داد!

واکنش جبههء ولایت به پیشنهادهای "خیرخواهانه" ی هاشمی رفسنجانی، "مطلقه" و تحقیرآمیز بود. روز شنبه 27 تیرماه، آیت الله محمد یزدی، رئیس پیشین قوهء قضاییه و نایب رییس مجلس خبرگان، پاشنهء دهانش را کشید و با گفتن: «شما چه کاره هستید که این حرف ها را می زنید؟» آب پاکی را روی دست رفسنجانی ریخت: «حق حاکمیت در نظام جمهوری اسلامی ناشی از مبداء اعلی و خداوند است... مشروعیت حاکمیت در اسلام از طرف خدا و مقبولیت از سوی مردم است و مشروعیت و مقبولیت با هم تفاوت دارد!»

دو روز بعد، دوشنبه 29 تیرماه، ولی فقیه نیز سر از لاک سکوت سنگین چند هفته ای خود به در آورد و در دیدار با مسؤلان نظام و جمعی ازقشرهای (؟!) مردم حرف آخر خود را زد:

«رواج فضیلت های اخلاقی در جامعه همچون هوای لطیفی است که زمینهء زندگی سالم را فراهم می آورد و انسان را از حرص ها، جهالت ها، دنیاطلبی ها، بغض های شخصی و سوء ظن به یکدیگر باز می دارد و به همین دلیل است که در اسلام تزکیه و رشد اخلاقی بر تعلیم مقدم است

«ملت ایران در 30 سال گذشته نشان داده است که ملت وفادار و با گذشتی است و در قضایا و حوادث اخیر بعد از انتخابات ریاست جمهوری نیز، این ویژگی ملت ایران بار دیگر آشکار شد!

«البته رسانه های استکباری به منظور حمایت از اغتشاش گران آنها را مردم می نامند در حالی که مردم، آن جمعیت میلیونی است که به محض دیدن این اغتشاش گران و مفسدان، خود را کنار می کشد و آنها را با دیده ی نفرت و انزجار نظاره می کند!»

شنیدن این سخنان از رهبر معظم چماق داران و آدم کشان، بی اختیار این پرسش را به ذهن می آورد که نکند او، همانند گماشتهء محبوبش محمود احمدی نژاد، از کهکشان دیگری به زمین آمده و با چشمی متفاوت با چشم های زمینی به رویدادها می نگرد؟!  شباهت گفته های احمدی نژاد در همان دیدار، این ظن را تقویت می کند: «برگزاری آزادترین، پرشورترین و بی نظیر ترین انتخابات و برگزیدن راه پرافتخار انقلاب اسلامی، نوید بخش آینده ای روشن برای ملت ایران و بشریت است!»

ولی مطلقه فقیه در درفشانی های خود از تکرار تهوع آور ترجیع بند مورد علاقه اش ـ «دشمن»ـ نیز غافل نماند: «این حوادث، این تجربه و درس را به همراه خود داشت که حتی در زمانی که حرکتی بزرگ در کمال آرامش و ثبات انجام می گیرد، نباید از نقشه و کید دشمن غافل ماند!»

او که گویا خود را نماد "حیا" می داند، در رد ادعای دشمنان مبنی بر دخالت نکردن در مسایل داخلی کشور گفت: «در حالی که دخالت دشمنان، بویژه نقش رسانه های آنها، کاملاً آشکار است، این ادعا نشانه بی حیایی آنهاست!»

شعر زیبای سعدی: "با سیه دل چه سود گفتن وعظ  -  نرود میخ آهنین در سنگ" به خوبی وصف حال ولی فقیه برج عاج نشین و بریده از واقعیت است.  اگر جز این بود، باید دست کم در خلوت از خود می پرسید: با وجود دوستانی چون شیخ محمد یزدی، مصباح یزدی، سردار سرلشگر فیروزآبادی، دیگر سرداران ریز و درشت سپاه پاسداران، و بویژه محمود احمدی نژاد، چه نیازی به دشمن؟!

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه