=======================================================
شماره 215 ـ
پنج شنبه 20 تير 1387 ـ
10 ژوئيه 2008
مثل اينکه قرار است دوباره من رئيس جمهور
شوم...
=======================================================
صلح،
بدون حقوق بشر، آغاز جنگی ديگر است
سخنی با اعضای کميته صلح تهران
شکوه ميرزادگی
اين سخنان در نظر من سخت نگران کننده می نمايد،
چرا که با حيرت تمام می بينم که در اين منشور هيچ اشاره ای که به
نقض حقوق بشر در ايران، و تمايلات ماجراجويانه و جنگ افروزانه ی
حکومت اسلامی باشد وجود ندارد و تنها اشاره ای که به نام حقوق بشر
می شود خواستاری «ترویج
و تقویت فرهنگ انسان‌دوستی، صلح‌طلبی و حقوق بشر در ایران»
است؛ گويی که نقض حقوق بشر در سرزمين ما ناشی از کمبود و ضعف
فرهنگ انسان‌دوستی، صلح‌طلبی و حقوق بشر در نزد مردم ايران است!
=======================================================
بررسی
اجمالی محدودیت های اهل قلم در ایران
کميته گزارشگران حقوق بشر
حق آزادی بيان و عقيده، به عنوان يکی از اساسی ترين حقوق بشر به
رسميت شناخته شده است، با اين حال پس از گذشت
۶۰
سال از زمان نگارش اعلاميه جهانی حقوق بشر، هنوز در برخی کشورهای
جهان، افراد به دليل اعتقادات خود مورد تعقيب قرار می گيرند و در
اين ميان اهل قلم بيش از ساير گروه ها مورد تهديد واقع می شوند.
نويسندگان، روزنامه نگاران، ناشران، کسانی هستند که به دليل
محدوديت ها و عدم وجود آزادی در جامعه دچار بازداشت و يا متحمل ضرر
و زيان های مالی می شوند.
=======================================================
ما
تاکنون با «منافع دولتی» سروکار داشته‌ایم؛ نه منافع ملی
گفت‌و گو با مهرداد مشایخی
ملتی که خود را به واقع «صاحبخانه» بداند و احساس از خودبیگانگی
شدیدی نسبت به حکومت نداشته باشد؛ و در عین حال، قادر باشد از
مجرای افکار عمومی بر امر سیاست‌گذاری تأثیرگذار باشد، طبعا، در
شرایط مداخله‌ی نظامی، آماده‌ی مقاومت و دفاع همه جانبه از مملکت
خواهد بود. بــه همان نسبت که سیاست‌های حذفی و تبعیض گرایانه‌ی
حکومت بخش‌هایی از «ملت» را «غیرخودی» بداند، طبیعی است کــه ضریب
مقاومــت ملی هم در برابر تهدیدات کاهش پیدا کند.
=======================================================
چرا اپوزیسیون در مقابل جمهوری اسلامی ناتوان است؟
دانا الف
آن چه در این نوشته به آن اشاره می کنم، نقاط قوت رژیم هستند. اما
پیش از آن، باید بر دو نکته تاکید کنم. اول این که موارد مذکور از
جهت حفظ حکومت «قوت» محسوب میشوند، و گرنه از لحاظ آرمانی، یک رژیم
مطلوب باید فاقد این نقاط «قوت» باشد. نکته دوم این که خواه
خوانندگان با نظر من در خصوص مثال های یاد شده هم عقیده باشند یا
نه، توجه به نقاط قوت حریف و کسب آمادگی برای مقابله با آن، اصلی
است که در صورت بی توجهی به آن، راهی به جز شکست متصور نخواهد بود.
=======================================================
