«کنگره ملی» صدایی متفاوت با صدای موسوی و کروبی نخواهد بود!

گفتگو با مجتبی واحدی

گفتگوگر: مهدی تاجیک ـ برای سايت «ندای سبز آزادی»

گروه هایی که تاکنون به مساله کنگره ملی اندیشده اند اکثرا به نکاتی انگشت می گذارند که آقای کروبی و موسوی هم با آن همراه هستند. خواسته مورد اجماع گروه های اپوزسیون این است که باید انتخابات آزاد در ایران برگزار شود. آنها همچنین با آقای کروبی و موسوی در این ایده هم نظرند که نیروهای نظامی نباید به این صورت کودتا گونه در همه مسائل اقتصادی و سیاسی اشغالگری کنند. یک نفر نباید برای کل مردم و کل کشور تصمیم گیری کند. بنابراین من کنگره ملی را یک صدای متفاوت از آقای موسوی و کروبی تلقی نمی‌کنم اگرچه صدای متفاوت هم هیچ ضرری ندارد.>>>

رضا عليجانی، از ملی مذهبی های

 نهضت آزادی نيز از ايران خارج شد

بی.بی.سی

بی.بی.سی:رضا علیجانی، روزنامه نگار و پژوهشگر ایرانی، پس از گذشت 10 سال، جایزهء «آزادی مطبوعات» سازمان گزارشگران بدون مرز را که در سال 2001 به او تعلق گرفته بود، دریافت کرد.آقای علیجانی دهمین برندهء این جایزه بود، اما در سال 2001 در ایران در زندان به سر می‌برد و کاظم کردوانی، روزنامه نگار و عضو کانون نویسندگان ایران، به نیابت از او در مراسم اعطای جوایز حضور یافت. رضا معینی، مسئول بخش ایران سازمان گزارشگران بدون مرز، ضمن تائید اهدای این جایزه به آقای علیجانی در فضای مجازی فیس بوک نوشت: «در این ده سال این جام بلورین زینت بخش میز من بود و در هر جا به جایی آن را با خود می‌کشیدم. برخلاف گفتهء همیشگی من به همکارانم که این جایزه اینجا می‌ماند تا در دفتر گزارشگران در ایران به آقای علیجانی اهدا شود، آقای علیجانی هم به تبعید و به فرانسه آمدند.»

اگر تا چند سال پیش مرزبندی‌های تصنعی مانند داخل و خارج، چپ و راست، جمهوری خواهی و مشروطه طلبی، مخالفان رژیم را از هم جدا می‌کرد، اینک دو نظر تعمیر یا تغییر جمهوری اسلامی، نه تنها بین گروه‌ها بلکه گاه درون آنها به جدایی دامن می‌زند! چه در داخل و چه در خارج، چه در چپ و چه در راست، چه در میان جمهوری خواهان و چه در میان مشروطه طلبان،  و حتا درون و پیرامون خود رژیم، «نظریه» و ترفند اصلاح رژیم به چوب لای چرخ تغییر رژیم و مهم‌ترین مانع اتحاد عمل مخالفان جمهوری اسلامی تبدیل شده است.>>>

فکاهی مبتذل!

حتی با پذیرش این که سازمان ملل متحد در عمل چیزی جز یک باشگاه بین المللی برای گردهمایی حکومت ها و سیاست پیشگان دنیا و محلی برای بده بستان، زد و بند و ساخت و پاخت های سیاسی- اقتصادی نیست، باز رو در روی این واقعیت قرار می گیریم که هر باشگاهی شرایطی برای پذیرفتن عضو قایل می شود و اگر عضوی به این شرایط گردن ننهد او را توبیخ، تنبیه، تعلیق و در نهایت اخراج می کند. آنچه که سازمان ملل را به این حد از ناتوانی و ناکارآمدی – و در نتیجه ریاکاری و فساد – کشانده این است که عملاً از داشتن ابزارهای دارای ضمانت اجرایی برای ایجاد نظم و انضباط در میان اعضاء خود محروم است و در نتیجه کسی – ازجمله حکومت اسلامی – برایش تره هم خرد نمی کند.>>> 

چرا احزابی که خود را «سراسری» می خوانند به احزاب «منطقه» ای به ديده شک می نگرند و حتی از آنها می ترسند؟ چرا هر کس که به نقشهء گربه شکل ايران عشق می ورزد فکر می کند که احتمال آن هست که اين خاک تکه تکه شود و چند کشور کوچک از آن بيرون آيند و اين کار ممکن است به دست اقوام و مليت هائی که اکنون در مناطق مرزی اين سرزمين زندگی می کنند انجام گيرد؟ چرا کسی (از هر تيره که باشد) می تواند خود را از يک کرد و آذری و عرب و ترکمن و بلوج ساکن آن سرزمين «ايرانی تر» بداند؟>>>

این اولین بار نیست که این دسته از «کارشناسان» بطور هماهنگ وارد عمل می شوند. این افراد، در هر مورد و مقوله ای که جمهوری اسلامی مورد اتهام قرار گیرد، بطور منسجم وارد عمل می شوند و اظهارات و موضعگیری هایشان نیز بطور شگفت انگیزی به یکدیگر شبیه است... هر بار که مسئلهء جدیدی علیه رژیم ایران مطرح می شود و سر و کله این کارشناسان در رادیو و تلویزیون های بزرگ پیدا می شود، من از خودم سوال می کنم که با وجود این همه شخصیت دلسوز نظام در آمریکا، آیا رژیم ایران به سفارت خانه و دفتر و دستک هم نیاز دارد؟>>>

هستند کسانی که می گویند «هر جا نام اسلام دیده می شود رنگ سبز هم دیده می شود، پس، ما سکولار  اسلامی که نمی توانیم باشیم! این ادغام و بد تفهیمی به ضرر ماست!» ما سکولارهای سبز پند و اندرز دیگری نیز می گیریم که: «این بند انحلال جمهوری اسلامی را از اساسنامه تان بردارید، تعداد هواداران تان صد برابر می شود! امکان تبادل نظر با دیگر طیف های خواهان دگرگونی در ایران هم راحت تر می گردد! تدبیر باید داشت!» راستی! چرا سکولار سبز؟ چرا سکولار انحلال طلب؟>>>

يک پرسش

شهرام همايونی

صدام قبل از اینکه عراق را در معرض حمله کشورهای خارجی قرار بدهد و هزاران هزار عراقی بد بخت را به کام مرگ و نابودی بفرستد، در جلوی دوربین ها شجاعانه از شهادت دم می زد. اما پاهگاهش آن سوراخی بود که در آخرین روز، با حقارتی که براستی برازنده اش بود و مانند موشی کثیف از آن بیرون کشیده شد. همین سرنوشت را در مورد دیوانهء لیبی می بینیم که بالاخره او هم سوراخ فاضلابی که لیاقتش را داشت پیدا کرد. از نظر شما سوراخ علی خامنه ای و رفسنجانی کجا خواهد بود؟ قذافی تا ده ماه پیش بخواب هم نمی دید که سر از این سوراخ در بیاورد! از نظر شما علی خامنه ای، رفسنجانی، مصباح، جنتی و... چه فکری می کنند؟ آیا شما براستی در خصوص سرنوشت این موش های موذی شکی بخود راه می دهید؟ (ويدئوی دستگيری قذافی>>>)

عوام زدگی سياست

حمید راد ـ از ايران

بعد از فتنهء انقلاب اسلامی در ایران و، پس از آن، وقوع فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ـ که اولی برکینه ورزی و انتقام جوئی و تشفی خاطر از ستمی که تصور می کردیم برما رفته است، و دومی بر عقلانیت و ناگزیری استوار بود ـ سال هاست که باخود اندیشه می کنم که واقعاً معیاری برای ایجاد و وقوع انقلابات و تشخیص زمان مشخصی برای دست یازیدن به آن و تحریک و تشجیع مردم برای حضور فعال در صحنه سیاست وجود دارد؟ اگر پاسخ آن مثبت باشد چرا ما در شناخت موقعیت و ضرورت تاریخی آن دچار اشتباهات فاحش بنیان کن و غیر قابل جبران شدیم؟>>>

این حکومت در این مدت سی و دوسال، رقمی حدود بیست هزار ایرانی را اعدام کرده است که اگر هر نفر از این اعدامیان هزار نفر وابسته و دوست و هم اندیش داشته باشد، رقم بیست میلیون به دست می آید که به صورت طبیعی دشمن و مخالف این حاکمیت اند. عدد بالائی نیز کشته و زخمی و علیل و فلج جنگ هشت ساله داریم که فراموش شده اند؛ و اگر بستگان و دوستان شان را جمع کنیم، و به این تعداد گروه بی کار و کار از دست داده و دانشجو و درسخوانده و حقوق بگیر ناراضی را بیافزائیم، در یک جمع بندی سرانگشتی، تعداد و میزان مخالفان حکومت به دست می آید که در حدود ۹۰% شهروندان بالغ را می سازد.>>>

آقای خامنه ای در دو گفتگوی رسمی و جداگانه ابتدا نارضایتی خویش را از نهاد دولت، که مسولیت اجرایی قوانین حکومتی را بعهده دارد، ابراز داشته است و اضافه نموده است که در صورتی که مدیران این نهاد نتوانند نیازهای حکومت اسلامی را اجرا سازند بر کنار خواهند شد. در گفتگوی دیگر، ایشان هر شخص یا جمعیتی را که بخواهد در مقابل" آرزوهای انقلاب" (بخوانید "آرزوهای حکومت شیعه") مخالفتی  داشته باشد با بسیج مسلح شده تهدید نموده است. به عبارتی دیگر ایشان می گوید نهاد ولایت فقیه گروهی از جوانان ایرانی  را مسلح ساخته، منابع اقتصادی در اختیار این اشخاص قرار داده است، آنها را توسط متخصصین سپاهی سازماندهی نموده و با این پشتوانه به مردم ایران که مخالف جنگ با دیگر کشور ها و همچنین اجرای قانونی حقوق  شش فصلی درج شده در سند گزارشگر  سازمان ملل هستند اعلام جنگ میدهد.>>>

حکومت اسلامی به خوبی با ماهیت نظام سکولار آشناست اما، از آنجایی که خود یک حکومت ایدئولوژیک و تبعیض آمیز است (که نشانه آن را می توان به وضوح در تبعیض های قومی، دینی، نژادی، جنسیتی که رژیم همواره بر مردم روا می دارد مشاهده کرد)، هیچگاه تحمل یک نظام مبتنی بر خواست و ارادهء آحاد مردم را نخواهد داشت؛ و از این روست که در تعریف خود از یک حکومت سکولار در ذهنیت افراد نا آگاه، و به خصوص آن عده که تفکر مذهبی در وجودشان پر رنگ تر است، پرچم دین ستیزی حکومت نوع سکولار را علم می کند.>>> 

در «استبداد دینی» صفت دینی صرفاً جنبه توصیفی و فرعی ندارد، یعنی استبدادی که بر ما حکومت می‌کند تا اندازه‌ای این خصلت و ماهیت را دارد. نکته این‌جا است که اگر تأکید‌مان را منحصراً روی صفت «دینی» بگذاریم، ممکن است این‌گونه برداشت شود که مبارزه با استبداد باید خصلت «غیر‌دینی» داشته باشد و این مبارزه تنها توسط افراد غیر‌دینی و سکولار می‌تواند صورت بگیرد و مؤثر شود. اما این نتیجه‌گیری درست نیست، یعنی همه انسان‌های آزاده و آزاداندیش استبداد را به مبارزه می‌طلبند، خواه متدین باشند، خواه نباشند. در نتیجه، برای حل مشکل عاجل‌مان، باید تأکید را بر خود «استبداد» گذاشت و مبارزه با استبداد، سکولار و غیر‌سکولار هم ندارد.>>>

وقتی جملات محکم و استوار اما سادهء استیو جابز را در مورد آزادگی و آزاده بودن و احترام گذاشتن به آرا و اعتقادات دیگران شنیدم به یاد حکم اعدام شهروند ایرانی یوسف نذرخانی افتادم که از یک آیین به آیین همسایه هجرت کرده و قرار است غرامت پایداری بر فکر و اعتقادات اش را با جان عزیزش بپردازد. راستی چگونه می توان ادعای اعتقاد به یک آیین الهی و کتابی آسمانی را داشت، اما رحم و شفقت را از دیگرانی دریغ داشت که حاضرند اعدام شوند اما دست از اعتقادات شان بر ندارند؟>>>

به مناسبت دهم اکتبر روز جهانی “نه به اعدام”، جلسه ای با حضور جمعی از پناهندگان و پناهجویان ایرانی درترکیه و با حضور نمایندگانی از «انجمن همبستگی فعالان تبعیدی» و «کنگرۀ دمکراسی خواهان سبز ایران»، در شهر نوشهیر، برگزار شد... در این نشست، آقای شاهزاده رضا پهلوی و خانم علاسوند، مادر محمد و عبدالله فتحی که چندی پیش اعدام شدند، به دعوت انجمن و کنگره و پناهجویان از طریق ویدئو کنفرانس در جلسه شرکت داشتند.>>>

در سال های اخیر، به دنبال سرکوب شدید خلق های ایران و نادیده گرفتن حقوق ملی آنان، برخی از فعالین سیاسی و روشنفکران حل مسئله خلق ها را در استقلال و ایجاد یک کشور مستقل می‌دانند. این نوع دیدگاه در میان برخی از فعالین کرد، آذری و عرب های خوزستان و بلوچ‌ها مشاهده می‌شود، اما واقعیت این است که بر سر راه ایجاد چنین کشورهایی موانع بسیار جدی و بزرگی قرار دارد که در آینده منجر به بحران‌های عمیقی در منطقه خواهد شد. و پرسش اساسی این است که آیا تأسیس و برپایی چنین کشورهایی در جهت بهروزی و استقلال این ملت‌ها خواهد بود و آیا آرزوهای دیرینه و بر حق خلق ها را بر آورده خواهد کرد؟>>>

گودنشین سابق: آره، بجان خود سید خندان راست میگی والله! این استکبار از بام تا شام، هی مسائل ناچیزی رو مثل  میکونوس، بختیار، کتیبه، فرخزاد و...رو بهانه میکنه که خواب «ما» رو بهم بزنه!>>>

«اين شهر هزار رنگ و لعاب من اين روزها جان ندارد نيمه جان شده است شايد هم مرده است نمی‌دانم فقط می‌دانم همه شهر چشم شده‌اند سر راهتان... اصلا قرار نيست مرثيه بخوانيم و توی سرمان بزنيم فقط می‌خواهيم بگوييم که دلتنگيم؛ دلتنگ برای آقايمان، برای رهبرمان، بغض گلويمان را گرفته شايد هم راه نفس‌مان را، آخر عادت داريم نه بهتر بگوييم دل بسته‌ايم به نفس‌های پيرِ شهرمان، به رهبرمان. شده ايم مثل آنهايی که منتظرند کسی برگردد؛ سه روز است شما رفته‌ای و اين سه روز يک عمر صد ساله شده است برای ما، ثانيه‌ها لنگان لنگان می‌روند و انگار قرار نيست به مقصد برسند و ما حال که فهميده‌ايم سفرتان يک هفته ديگر ادامه دارد عجيب دلتنگ شده‌ايم برای خودتان، برای بيتتان، برای ديدارتان، برای روزهايی که لطف خدا قسمت ما می‌شد و نماز می‌خوانديم پشت سرتان... اينجا تهران است سه روز بدون حضور شما... اين شهر هزار رنگ و لعاب من اين روزها جان ندارد نيمه جان شده است شايد هم مرده است نمی‌دانم فقط می‌دانم همه شهر چشم شده‌اند سر راهتان...» (جهان نيوز)

زياد سفر نرو مضطرب می‌شم

"آقا"جان، زياد سفر نرو والّا مضطرب ميشم. هيچ ميشم. آخه تو مغزمی، تو دست‌می، تو پر و پاچه‌می. مغز نباشه آدم چيه؟ هيچی! دست نباشه آدم چيه؟ هيچی! پر و پاچه نباشه آدم چيه هيچی. نشد انگار. آقا من سخت افزارم تو نرم افزار. تو ويندوز سِوِنی. من باشم، تو نباشی، هيچ ميشم. يک شیء مرده. يک جنازه. يک لگن. يک ابوطياره. مثلا: کی به من بگه برو تو خيابون اين فتنه گرا رو بزن؟ تو نباشی کی بگه احمدی نژاد خوبه، و من از کجا بفهمم خوبه؟>>>