=======================================================

شماره 298 ـ  سه شنبه 9 مهر 1387 ـ  30 سپتامبر 2008

=======================================================

اينجوری خيال بردران امر به معروف هم راحت تر است...

به قلم لرد کين راس

فصل چهلم ـ اسميرنا در آتش

با رسيدن شب کل شهر در آتش می سوخت و شعله های آتش به نزديک ساحل دريا رسيده و ساکنان و پناهندگان را به سوی دريا می راند. به طوری که به زودی هزاران نفر در باتلاق ها و آبگيرهای نزديک دريا بی پناه و بيچاره گرد هم آمدند. در کار تخليهء بيمارستان ها افراد مريض و سالخورده را روی برانکاردهای ژنده به آنجا می آوردند. در اواسط نيمه شب تمام خانه هايي که رو به دريا بودند همزمان دچار حريق شدند. کاپيتان تسیگر صدای برخاسته را به وحشتناک ترين فريادی که آدمی می تواند تصور کند تشبيه کرده است. جمعيت از کنارهء خانه ها به سوی دريا دويدند و بسياری از آنها يا خود به داخل آب پريدند و يا ديگران آن ها را هل دادند. اگرچنين نکرده بودند فاجعه آنقدر عظيم که شد نمی شد. چرا که خانه ها به سرعت سوختند و نياز به آنگونه فرار نبود. اما مردم وحشت زده بودند و به جای حرکت به موازات خط ساحل مستقيماً به سوی دريا فرار می کردند.

آقای احمدی ‌نژاد! من آزاد هستم؟

مسيح علی نژاد

فخر فروشی رئيس جمهور ايران در مقر سازمان ملل تکرار می شود و سکوت ما در برابر اين افتخار غيرواقعی نيز. به گمانم برای آنکه او را ياری کنيم تا به واقعيت نزديکتر شودتا هم او و هم ما با صداءی مشترک فخر اين آزادی را به جهان بفروشيم بايد کاری بکنيم. هر يک از ما بيايد به سهم خويش گوشه ای از اين قبای نزار آزادی که به تن مان زار می زند را بالا بکشد تا ديگر وقتی احمدی نژاد يا هر کس ديگر از ميان مردمی از سرزمين های ديگر، نام ايران را در کنار آزادی و رعايت حقوق شهروندی زمزمه می کند، شرمگين پرسش های سادهء چند خبرنگار خارجی نباشيم و خداقل خودمان ماری کرده باشيم...

=======================================================

=======================================================