بی شک، هر جریان و انسان سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جدی اگر بخواهد در رابطه با سیاست ها و فعالیت های اپوزیسیون راست و همکاری هایشان با دولت های غربی، و در راس همه، دولت آمریکا بررسی و تحقیق کند آن قدر فاکت های محکم و مستند وجود دارد که نیازی به چنین سناریوهای حکومت اسلامی ندارد؛ سناریوهایی که سناریو سازان حکومت اسلامی تهیه می کنند و به عنوان «مستند» به خرد جامعه می دهند عموماً در تلاشند که با یک تیر دو نشان بزنند: هم رقبای جناحی درون حاکمیت شان را منزوی سازند و هم فشاری به اپوزیسون راست خارج کشور که به ده ها سیاست بند و بست با دولت ها و حتی جناح های حکومت اسلامی نیز آلوده هستند، بیاورند.>>>

در ماه می‌ سال جاری همایشی در شهر تورونتو در کانادا از سوی جمعی بنام "شبکه سکولارهای سبز" برگزار شد که در پرسش و پاسخی هدف‌ها و راهکارهای آن برای رسیدن به دمکراسی در ایران بیان شده است. در این نوشته بدرستی راه نهایی دست یابی به دمکراسی و پایان دادن به تبعیض‌های قومی، مذهبی و جنسی در کشور و رهایی از خرافات، جدایی دین از دولت دانسته شده است اما روشن نیست که دامنه این جدایی تا کجا ست و اصولا ٌ تا چه حد جدایی را می‌توان سکولاریزم نامید. آیا هواداران و کنش گران این شبکه مدل فرانسوی سکولاریزم "لائیسیته" را برای ایران در مد نظر دارند و یا از اشکال میانه روتری مانند الگوی آمریکا و یا هند پشتیبانی می‌کنند و یا گوشه‌ی چشمی به تجربه کشورهای مسلمانی مانند مالی، سنگال و اندونزی دارند؟>>>

اصلاح‌طلبان شعار انتخاباتی «تغییر» را به «تغییر سازنده» تبدیل کرده و آن را به سوی «مصالحه» هدایت می‌کنند. آنها مدعی‌اند مردم در خرداد هشتاد و هشت رأی دادند تا «کشور را از بلیه دروغ و خودکامگی رهایی بخشند»! ولی توضیح نمی‌دهند در حالی که حتا رأی دار و دسته خودی هم پشیزی نمی‌ارزد، اگر موسوی و یا کروبی پیروز می‌شدند، چگونه و به پشتوانه کدام قانون و در کدام چهارچوب می‌توانستند به چنین هدف عالی دست یابند؟ پس چرا خاتمی که اینک سردمدار «مصالحه» شده است، نتوانست؟!>>>

فریاد با لبان بسته؟!

شهباز نخعی

بیش از شش ماه از زمانی که جوان میوه و سبزی فروش دانشگاه دیده تونسی با خودسوزی خود آتشی را برافروخت که به سرعت دارد ریشه دیکتاتورها را در شمال افریقا و خاورمیانه می سوزاند و خاکستر می کند، گذشته است.  این آتش تاکنون ریشه دیکتاتورهای تونس و مصر را سوزانده و دیگران یعنی خودکامگان دیوانه و جنایتکار یمن، لیبی و سوریه نیز در صف نوبت قرار گرفته اند.  دراین شش ماه و اندی، به استثنای تظاهرات 25 بهمن در تهران و چند شهر بزرگ، سکوت سنگین و تماشاچی وار مردم ایران پرسش هایی بسی را برانگیخته است...>>>

شورای همآهنگی راه سبز امید

حسین باقرزاده

جنبش سبز با یک حرکت مدنی که در ذات خود یک حرکت سکولار بود («رأی من کجا است؟») شکل گرفت. («فرد» و «رأیِ» فرد تنها در یک نظام سکولار معنا پیدا می‌کند.) دغدغه این جنبش نه اسلام بود، نه امام و نه نظام یا قانون اساسی جمهوری اسلامی. در طول زمان و با سرکوب خشن جنبش سبز، شعار‌ها و خواست‌های جنبش از محدوده انتخابات آزاد فراتر رفت و تغییر ساختاری نظام را نیز در بر گرفت. رهبران اصلاح طلب جنبش نیز به تدریج خواست‌های مردم را بیشتر درک کردند و آن‌ها را تا حدی در مطالبات خود گنجاندند. آنان به خصوص بر تنوع جنبش سبز و شمول آن بر نیروهای تحول‌خواه اذعان کردند و آن را از نقاط قوت جنبش دانستند. در ماه‌های اخیر که سونامی تحول‌خواهی سرتاسر منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا را در بر گرفته است خواست تحول در جامعه ایران نه فقط در جنبش سبز عمومیت یافته و بلکه به کلیت جامعه ایران نیز سرایت پیدا کرده است. امروز اگر کسی از جنبش سبز سخن گوید و خواست تحول را پیش نکشد کمترین اعتباری در درون جنبش سبز پیدا نخواهد کرد.>>>

مسعود نقره‌کار

اين گروه در بيانيه ی خود با اشاره به نمونه هايی از جنايت های سی و دو ساله ی حکومت اسلامی , به ويژه مرگ جانگداز سيامک پورزند و قتل هاله سحابی که دو نمونه از هزاران جنايت مرتکب شده توسط اين حکومت اند، به درستی به نقش کليدی افکار و رفتار آيت الله خمينی در جنايت آفرينی ها و ويرانگری هايی که ميهنمان را آلوده و ويران کرده است، تاکيد ورزيده اند، و بدبن گونه نيزحساب شان را از اصلاح طلبانی که هنوز در حال و هوای خط "امام راحل" به تطهير امام نشسته اند، جدا کرده اند. در اين بيانيه اما دم خروس هايی بيرون زده اند که پايه های انتساب صفت روشنفکر به اين جمع را سست و لق کرده است.>>>

سوسیال دموکراسی، سوسیالیسم غیرایدئولوژیک

ناصر کاخساز

سوسیال دموکراسی یک تجربه‌ی ملی است که وجدان جهانی دارد. این اتهام که طرفداران سوسیال دموکراسی در ایران از سوسیال دموکراسی اروپایی دنباله روی می‌کنند و خود حرفی برای گفتن ندارند، با توجه به تجربه‌ی مشخص سوسیال دموکراسی در ایران، مردود است. انشعاب خلیل ملکی از حزب توده که در میانه‌ی دهه‌ی بیست اتفاق افتاد یک تجربه‌ی داخلی و ملی بود و از ضرورت جنبش مستقل عدالت‌خواهی در ایران بر می‌خاست. خلیل ملکی به محض انشعاب از حزب توده با نهضت ملی پیوند خورد و نشان داد نهضت ملی و سوسیال دموکراسی دو پایه‌ی ساختار دموکراسی در ایران است.>>>

سنگ قبر، روزنامۀ اصلاح طلبی نيست

هادی خرسندی

ببين شيردل! ما همه چيزو زير نظر داريم. تمام روزنامه ها، سايت ها، وبلاگ ها، آگهی های ترحيم و تسليت، تابلوهای مغازه ها، ديگه چه برسه به سنگ قبرها… يک عده رو مأمور کرديم بروند سنگ های همۀ اموات جمهوری اسلامی را در تمام قبرستان ها بخونن… اگه سنگ قبری از خط قرمز رد شده باشه، يا کنايه زده باشه، با ورثه برخورد ميکنيم. به قول ناصرخسرو، «گر بر زبر سنگ يکی واژه بجنبد – جنبيدن آن واژه عيان در نظر ماست!» مثلاً يک خانمی رو سنگ قبر پدرش نوشته بود «پدر آسوده بخواب»، نذاشتيم خودش آسوده بخوابه! گفتيم حرف ملوکانه روی سنگ قبر نداشتيم. مجبورش کرديم سنگو عوض کنه…>>>

اخبار شبکه و همايش تورنتو در

سايت شبکهء سکولارهای سبز>>>

===========

خواندنیها

===========

اصغر آقا

===========

الفبا