قدرت و مسئولیت در میان تعبیر و تغییر

یک موضوع بزرگ فرهنگی به ویژه در جامعه ما، رابطه بین «قدرت» و «مسئولیت» است. هر چه گسست بین این دو عمیق‌تر، انحطاطِ جامعه بیشتر! ما حادترین نوع آن را هر روز با صدها نمونه خبری مشاهده می‌کنیم: از «رهبر» تا وزرا و وکلا و مدیرانی که از مواهب قدرت بهره‌مند می‌شوند، ولی حاضر نیستند مسئولیتِ برخورداری از قدرت را بپذیرند، می‌خواهد در برابر حوادث طبیعی باشد یا آتش‌ گرفتن بخاری در دبستان و یا شکنجه و تجاوز و مرگ در زندان‌ها...>>>

فرایندی سیاسی که گفتگو مهمترین مؤلفهء آن است

تمامیت ارضی تفاسیر متفاوت خود را دارد. من نیز تفسیر خود را دارم. از نطر من ایران «سرزمین ِ» ساکنین اش می باشد و نه «زندان ِ» آنان. ما می خواهیم درهای زندان کنونی را بشکنیم و ایرانی با تنوع حقیقی ساکنین اش با برخورداری از ثروت، سیاست و فرهنگ در یک برابری حقوقی بر پا داریم. در این شکل و در این آرمان سیاسی، وجب به وجب خاک این کشور و همهء منابع مادی و معنوی آن از ان همهء ساکنین اش می باشد. همانگونه که حسن شرفی، معان دبيرکل حزب دموکرات کردستان ايران، در کنفرانس پراگ گفت و من نیز بارها روی این مهم در برنامه های خود تاکید داشته ام. پس ما باید در یک فرایند سیاسی، که گفتگو مهمترین مؤلفهء آن است، به حل این اختلافات بپردازیم. مشکل اپوزیسیون طی چند ماه گذشته همانا احتراز از گفتگو و تکیه بر شعار بوده است؛ شعاری که شعور گفتمان را تسخیر نموده و نیروها را به حذف یکدیگر وادار ساخته می سازد.