نظام‌های طایفه‌ای خطرناک هستند

در ایران متاسفانه بحث از فدرالیسم همیشه نگرانی‌هایی را به همراه داشته که این نگرانی‌ها حاصل وضعیت جغرافیایی و سابقهء تاریخی و به خصوص عدم موفقیت یک الگوی ادارهء متمرکز و ناسیونالیستی مبتنی بر قوم واحد و زبان واحد و مذهب واحد بوده است. ناسیونالیسم تمرکزگرا در شکل نظام سیاسی و اداری از زمان رضا شاه به تقلید از کشور‌های اروپایی و ترکیه در ایران پا گرفت. هرچند ایران در آستانه فروپاشی با ترویج این گفتمان ملی‌گرا و در سایه برقراری نظام سیاسی و اداری دوران پهلوی توانست به پیشرفت‌های شایانی دست یابد ولی عدم انکشاف ناسیونالیسم خاک و خونی به دموکراسی ِ شهروندمحور در طول پنجاه و هفت سال قبل و سی و سه سال بعد از انقلاب گسل مرکز ایران را با پیرامون آن دائماً عمیق‌تر نموده و باعث حاد شدن بحران هویت گردیده است.◄

تنوع قومی و وحدت ملی؛ امکان یا امتناع؟

چگونگی حل مسئلهء اقلیت های قومی پرسشی بنیادین برای ساختن یک ایران با ثبات، دموکراتیک و مرفه است. ایران کنونی میراث دار امپراطوری چند ملیتی کهنی است که همیشه همچون پلی استراتژیک آسیا و اروپا را به هم پیوند می داده و معرف تمدنی تاریخی است که تنوع استثنایی توام با فرهنگ غنی و پیچیده شاخصه آن بوده است. ملت ها و اقوام ساکن در این امپراتوری گاه غالب بوده اند و حکمران و گاه تحت سلطه و حکمرانی دیگری، حاکمان و رعایایی که سالها و در نقش های مختلف در کنار هم زیسته اند، برخی دهه ها در متن قدرت و حاکم بودند و برخی تنها در حاشیهء قدرت نقش آفرینی کردند.◄

«اوجالان» فرمان صلح صادر کرد

چه می شود که سیاستمداران جدید ترکیه از میراث آتاتورک فاصله گرفته اند؟ شاید سخنان اردوغان جواب مناسبی به این سوال باشد. او در یک سخنرانی با کردهایی که از دولت های پیشین آزار دیده بودند همدردی کرد و گفت ما هم زمانی به جرم اسلام گرابودن آزار دیدیم؛. شاید همین حس همدردی یکی دیگر از دلایل اردوغان برای پایان دوران خشونت باشد. هر چند او بهتر از دیگران می داند اگر کردها هم به صف حامیان اش بپیوندند عبور از مسیر دشوار آینده آسانتر می شود و مخالفان اش بیش از پیش به حاشیه می روند. «نیت» اردوغان، هرچه باشد، عزم دو طرف برای پایان خشونت «جزم» است.◄

همه اشتباهات میرحسین موسوی، از كاندیداتوری تا حصر خانگی

او بعد از انتخابات در بیانیه‌هایش از ادبیات ابهام‌آلود و رمزگونه دست نكشید و باعث شد كه طیف گسترده و نامتجانسی از حامیان، از آیت‌الله صانعی و آیت‌الله دستغیب تا گوگوش و سروش، پشت وی صف بكشند. اطلاق واژهء «مردمی خداجوی» در بیانیه‌ی شمارهء هفده از معترضانی كه در روز عاشورا به خیابان‌ها ریخته بودند، نشان از نخواستن یا نتوانستن ارائهء تصویری واقعی از معترضان به نتایج انتخابات دارد. افراد متعددی از شركت كنندگان در این راهپیمایی اعتراضی را می‌شناختم كه هیچ گونه گرایش‌ مذهبی نداشته و ندارند و ادعایی نیز در این زمینه ندارند و صرفاً هدف شان استفاده از فضای ایجاد شده در روز عاشورا برای بیان اعتراض به وضع موجود بوده است. قرار دادن همهء معترضان تحت عنوان «مردم خداجوی» مشابه همان كاری است كه حاكمیت در مصادره به مطلوب واژه‌ی «مردم» به نفع خود می‌كند.◄

آخرين انتخاب

من آخرين انتخابي كه توي اين مملكت كردم منتخبم هنوز توي حصره و برادرم به خاطر حمايت از اون زنداني شد و لخت مادر زادش كردن كه تحقيرش كرده باشن. مادرم داشت دق مي كرد از شدت غصه ي حبس برادرم. خودم هم كتك اش رو خوردم. خواهرم يه شب تو خونهء يكي از مردم بعد از تظاهرات گذرونده بود و يكي از دوستام رو مردي توي مغازه اش پناه داده بود كه دستگير نشه.از روي يكي از دوستام با موتور گذشتن و آقاي ابطحي توي تلويزيون اعتراف كرد. همكارم رو با لباس باتوم به دست در حال كتك زدن مردم ديدم و ديدم كه نيروهاي لباس شخصي زني رو با نوزادي توي بغل به باد فحش ناموسي و كتك گرفتند. ديدم كه پيرمردي رو سه مرد تنومند گوشهئ ديوار تنها گير آوردن و كتك زدند. استاد سابقم از رياست دانشگاه براي مدت يك روز استعفا داد و چهرهء واقعي خيلي ها مشخص شد. ديماه بعضي همكارانم حماسهء 9 دي رو خلق كردند و من فقط نگاه كردم. خيلي ديدم و از آخرين انتخابم توي اين مملكت ياد گرفتم كه انتخابي در كار نيست. بهتره خودم رو مسخره نكنم.

(آرشيو)