دو زن، دو حکايت در ياد ماندنی

زندان هایی از جنس زنان: از اوین تا قرچک ورامین

آزاده دواچی

چگونه این زنان می توانند به زندگی، به فرزندانشان، به آینده ی نامشخص در كنار خانواده شان فكر كنند در حالی كه باید هر روز با ضربه های باتوم و وحشت از كتك خوردن سربر بالین بگذارند؟ سرنوشت این زنان، كه بعضی از آن ها از قضا مادر هم هستند، در لایه های تو در تو و وحشت انگیز و غیر انسانی كه حتی از كمترین امكانات اولیه برخودار نیست چه خواهد بود ؟ سوال اینجاست که دلیل انتقال این زندانیان زن به این زندان بدون کوچکترین امکانات اولیه چیست و اگر این زندان برای این همه زندانی تعبیه نشده است، چرا باید آن ها در این وضعیت نگاه داشت.>>>

خشونت و تبعیض بر زنان مهاجر کارگر

سايت قانون خانواده برابر

همسر آمنه بسیار خشن است. او سال های زیادی ست که راننده است و هنوز خودش را بیمه نکرده است و در طی این سال ها هیچ وقت به آمنه نگفته که چه قدر درآمد دارد. سال هاست که معتاد است. 20 سال به تریاک و حالا 2 سال به تریاک و شیشه با هم. او از آمنه 5 سال کوچک تر است. وقتی پول تریاک و سیگارش توسط آمنه تامین می شود کمی آرام می شود اما این آرامش دوام ندارد و ناسازگاری را از سر می گیرد. اجارهء خانهء نم دار یک خوابه شان به عهده ی آمنه است. ماهی 300 هزار تومان بابت اجاره می دهد. همسر او یارانه ها را خودش می گیرد و هیچ پولی از این بابت به آمنه و بچه ها نمی دهد. او هر روز به آمنه تهمت می زند که «تو برای کار بیرون نمی روی بلکه خانه را برای کارهای غیر اخلاقی و نامشروع ترک می کنی». این تهمت آمنه را بسیار می آزارد.>>>

تبلور مطالبه سکولاریزم درایران و موسیقی ایران

ویکتوریا آزاد

صد ها ویدئو و رفتار و واکنش اجتماعی را شاهدیم که نشانگر فاصله جدی ایرانیان از مذهب ستائی و دینمداری افراطی است؛ هر چند که منکر وجود بخشی از مردم با افکار و باورهای مذهبی افراطی در ایران  نیستم اما بر این باورم که تعداد این افراد در ایران اندک است چرا که مظاهر فرهنگی جامعه امروز ایران حاکی از آن است که تمایل مردم به منش های اجتماعی مدرن دست بالا را دارد و همانطور که مستان می گوید که "از دوزخ و شیطان نمی هراسد و جز ساغر و میخانه و ساقی نشناسد و می خواهد زیر کفن او خمره ای از باده گزارند تا در سفر دوزخ از این باده بنوشد و می خواهد که درخاک او ساقه انگور بکارند" (برگرفته ازآلبوم همای) و مردم بی انقطاع با کف های مداوم او را می نوازند.>>>

نشست اپوزيسيون سوريه برای تشکيل شورای انتقالی

گفتگوگر: صدای آمريکا

با ادامه اعتراض های ضد دولتی در سوريه، همکاری مخالفان بشار اسد در خارج از سوريه افزايش می يابد. عمار عبدالحميد، فعال سياسی سوری، می گويد هفته آينده در ترکيه گروه های اپوزيسيون سوری با يکديگر ملاقات خواهند کرد تا شورای انتقالی تشکيل دهند. عبدالحميد در گفت و گو با بخش فارسی صدای آمريکا، ابتدا در مورد ترکيب گروه های مخالف دولت می گويد: « ما مجموعه متکثری از گروه ها هستيم و اين امر در واقع منعکس کننده جامعه سوريه است. طی چند سال اخير ما موفق شديم چارچوبی طرح کنيم که نمايندگان اکثر گروه های اپوزيسيون را شامل شود و اکنون قصد داريم يک شورای انتقالی با حضور تمامی ديدگاه ها تشکيل دهيم تا منافع مردم سوريه را منعکس کند ما اميدواريم که طی چند ماه آينده رژيم سقوط کند و انتخابات آزادی برگزار شود و در آن صورت مسئوليت اين شورای انتقالی به پايان خواهد رسيد.»>>>

قلعه حیوانات؛ نظام مقدس و غیره

نیک آهنگ کوثر

بقيه در آرشيو

عباس پهلوان>>>

ناصر شاهين پر>>>

کسانیکه می خواهند در چارچوب ج.ا. بمانند، آنهائیکه (به هردلیل) دمکراسی های پارلمانی متکی به اعلامیه جهانی حقوق بشر را نمی پذیرند، به اپوزیسیون دمکرات ایران تعلق ندارند؛ چپ یا راست، فرقی نمی کند، آنها دشمنان جامعه باز هستند. پیروان حکومت دینی، یا دینی دمکراتیک، یا حکومت با یک ایدئولوژی دیگر، همگی دشمنان یک جامعه باز هستند. جدائی دین از حکومت (و نه کاربرد نادرست آن،«جدایی دین از سیاست یا دولت»)، هرچند لازم، اما کافی نیست، دین و هر نوع ایدئولوژی باید از حکومت جدا باشد. نگاه کنید به تجربهء استالینیسم یا نازیسم که در آنها «دین» از حکومت جدا بود، اما پیرو یک ایدئولوژی دیگر. یا، هرچند جمهوری خواهی، «جمهوریت» (منتج بودن قوای حکومت از اراده ملت، و نه الله یا شاه یا تاریخی - طبقاتی) اساس و پایه دمکراسی است، اما بدون اتکای آن به اعلامیه جهانی حقوق بشر (دمکراسی های پارلمانی مدرن، یا لیبرال) می تواند منتهی به فاجعه شود، که در تاریخ شد. اشکال درست ساختار حکومت وجود دارند، هیچ نیازی به «اختراع» دوباره آنها نیست و نام آنها دمکراسی های پارلمانی لیبرال است، با تعریفی که پیشتر از هریک از واژه ها گفته ام.>>>

انگیزه‌ی این جستار بازاندیشی چپ و شرایط برآمدن چپ رهایی‌خواه است. چپ، اما نه از هر نوع آن، تاکنونی و کلاسیک، بلکه چپی ‌دیگر. این بازنگری در مبانی نظری و عملی چپ را من در راستای آنی که نظریه یا فرضیه‌‌ی «سه‌ گسست» می‌نامم انجام خواهم داد. تز اصلی این نوشتار چنین است: چپ رهایی‌خواه تنها می‌تواند از فرایند سه گسست اصلی و بنیادین برون آید: 1- گسست از «سوسیالیسم واقعاً موجود»؛ 2- گسست از «سیاست واقعاً موجود» و 3- گسست از «تحزب واقعاً موجود».>>>

پرسش‌های بنيادين ما از اين قرار است: چگونه می‌توان به رابطه پرتنش ميان باور دينی و انديشه گيتاييک (سکولار) سامانی منطقی داد؟ آيا در شرايط کنونی بازگشت دين‌مداری دست‌آوردهای تاريخی عرفی شدن جوامع غربی را تهديد می‌کند؟ چگونه در نظامی گيتاييک (سکولار) می‌توان تنوع دينی را تضمين کرد؟ در برخی از محافل و نهادهای اروپايی اين باور وجود دارد که ميان ارزش‌های گيتاييک و دينی، به‌ويژه اسلام، هم‌خوانی وجود ندارد. آيا اين برداشت درست است؟>>>

اخلاق سیاسی. اخلاق و اتیک ضرورتی برای یک جامعه است. اخلاق، که از نظر فلسفهء کانت بمعنای مجموعه ای از ارزش های خوب و مثبت است که در جامعه باید برقرار باشد، و مقولهء «اتیک»، که از نگاه اسپینوزائی همچون روند رفتاری برای بهبود جامعه و جهت خوشبختی همگانی مورد توجه است، در دنیای سیاست باید اساس کار باشد. روشن است که منظور از اخلاق و اتیک، دین ومذهب نیست. سیاستمداری که با اخلاق و اتیک سر و کار ندارد، مورد اعتماد نمی تواند باشد.>>>

همهء اين ها، اعم از زن و مرد و اصلاح طلب و اصولگرا و تندرو و كندرو و نرم و نازك و سفت و زمخت، در يك امر با هم اتفاق نظر دارند و آن هم بقاي اين حكومت خونخوار و غارتگر است. حتا اگر فرض كنيم ميزان بهره بري و چپاول گروه اصلاحاتچي با مثلا گروه موتلفه، يعني باند عسگراولادي تازه مسلمان يا مصباح ها و جنتي ها و غيره، هم اندازه نباشد. ولي واقعيت آن است كه همهء اين حضرات را يك نگرانی و درد مشترك به هم پيوند مي زند؛ آن هم درد پاسخگويي به ملت است در يك دادگاه ملي - پس از فروپاشي اين رژيم ضد بشر و ضد ايراني. همهء اين عاليجنابان خوب مي دانند هر كدام به تناسب مسووليت هايي كه داشته اند پاي ميز محاكمه كشيده خواهند شد. پس مي كوشند تا پايان عمر خودشان هم كه شده بر عمر اين رژيم دوزخي بيفزايند.>>>

شکستِ فاحش اسلام سیاسی و پیامدهای غیرقابل‌انکارش

فرهاد جعفری

این گفته‌ی «حجت‌الاسلام محسن قرائتی» رئیس «ستاد اقامه‌ی نماز جمهوری اسلامی» ست که از زمان تشکیل این ستاد (یعنی از 7/7 /1369) به ‌مدت بيست و يک سال، مسئولیت اشاعه و اقامه‌ی نماز در کشور اسلامی ایران را برعهده داشته است: «متأسفانه نماز در كشور ما بیمار و زكات مرده است كه باید در این‌باره طرح نویی در انداخت».

بقيه در آرشيو

«سید، سرت سلامت و آسیب از تو دور . ما و همه ی مردم، چشم به بیت رهبرمان می دوزیم تا به یک اشاره ی حضرت ایشان، راه آزادی بر شمایان گشوده شود. گرچه چشم ما ، پیشتر به آسمان خداوند است. تا مگر ما را از بارش برکاتش متنعم سازد. که سرزمین فلک زده ی ما، امروز، بیش از هر زمان دیگر، به این برکات محتاج است. آیا رهبر گرامی ما صدای ما را می شنوند؟ این مائیم و فریاد تقاضامندی مان. ما مگر چند نفریم؟ حداقل سیزده ملیون نفر. و جمعیتی به کثرت تاریخ. و آرزوهایی که برای برآورده شدن پای می کوبند. آیا ما همین امروزها خبر خوبی از بیت ایشان خواهیم شنید؟ خدایا خامنه ای ما را محافظت کن. ما به مهربانی او بیش تر نیازمندیم. با احترام و ادب: محمد نوری زاد. 3/5/90»

آرشيو

نتيجهء اخلاقی و هفت قطعهء ديگر

حمیدرضا رحیمی

فدوی در تأملات رسانه ای خود، به جمله ای ُمحیّرالعقول برخورد: «دیوارهای دفتر این مرجع ولایی نیز این صفات نیکو را فریاد می‌کردند! برفی که روز گذشته آمده بود، آب می‌شد و سقف آزردهء بیت را سوراخ می‌کرد و بر کف اتاق می‌چکید و ما ناباورانه در این اندیشه بودیم که مگر می‌شود بیت یک مرجع تقلید به این سادگی باشد؟!» (روز ـ به نقل از فارس ـ در بارهء آیت الله نوری همدانی) فدوی از صنایع بدیعی بکار رفته در اثر درخشان فوق، از جمله تشبیه محسوس به نامعقول(!) عجالتاً می گذرد، لکن از نتیجهء اخلاقی مأخوذ از آن، نمی گذرد: «هرکس سقف اش چکه کند، مرجع تقلید است  و می تواند بجان مردم بیفتد!...»>>>