هفته ی گذشته، جشن «آبپاشان» یا «آبریزان» یا «ستایش باران»، که یکی از جشن های زمینی و غیر مذهبی ایرانی در ماه تیرگان است، با یک فراخوان فیس بوکی در روزهای نخستين ماه امرداد و با حضور تعداد زیادی (خبرها از صدها تا هزارها را حکايت می کنند) در تهران برگزار شد. تقاضای اجرای این مراسم برای نیمه تیر، که همزمان با جشن آبپاشان است، به شهرداری رفته و شهرداری هم با آن مخالفت کرده و، در نتيجه، درخواست کنندگان اجرای آن را دوباره و این بار بمناسبت نیمه ی شعبان، که روزی مذهبی است، تقاضا کرده بودند و موفق به اجرای آن هم شدند. در واقع، آن ها از همان روشی استفاده کردند که طی چهارده قرن پدران و مادرانشان برای حفظ  جشن ها و نمادها و نشانه های ملی خود به کار برده اند.>>>

نوک پیکان حمله به سوی زن‌هاست

به بهانه تجاوز دسته جمعی به گروهی از زنان در خمینی شهر

لیلا موری

در جامعه‌ای که بدن زنان ملک مردان خانواده و یا مردان حکومت پنداشته می‌شود هر گونه تخطی از قانون پدرسالار می‌تواند به عنوان دستاویزی عمل کند برای توجیه خشونت علیه زنان. مردان متجاوز از آن رو طبق قانون به اشد مجازات هم ارز مجازات قتل محکوم می‌شوند که به ملک و دارایی مرد دیگری تجاوز کرده‌اند و در چنین شرایطی می‌توان گفت که زنان حتی مالک بدن‌های «هتک حرمت» شده‌شان هم نیستند. و زنان مورد تجاوز قرار گرفته از آنجا مورد ننگ خانواده و جامعه هستند که «مردانگی» مردان شان در محافظت و کنترل بدنهای زنان مخدوش شده است.>>>

دمکراسی بدون آلترناتیو شباهت به بانکی‌ دارد که پس انداز و ذخیره در خزانهء خود ندارد؛ یا همانند اتوموبیلی است که چرخ پنجم یا زاپاس نداشته باشد. در هر دو صورت در موقع احتیاج قادر به اقدام مستقل نخواهد بود، به وابستگی کشانیده خواهد شد، و دیگران برایش تصمیم خواهند گرفت. پس نباید تلاش های همسازی اپوزیسیون و اندیشهء بدیل سازی را بی فایده انگاشت،  کسی‌ که در تلاش عملی‌ ساختن این دو نیست، بی‌ گمان نسبت به امر بر زمین زدن حاکمیت اسلامی مستقر در ایران در اوتوپی بسر می برد، شاید بد نباشد که از کنشگری و مسئولیت سیاسی کنارگیری کند و اگر توانایی علمی، فرهنگی و پژوهشی دارد از اين طريق به جامعهء خود کمک رسانی کند.>>>

آقای اسماعيل نوری علا در نوشته خویش «به نام چه کس سخن بگویند؟» به یکی از معضلات و موانع جدی که رویاروی اپوزسیون به طور کلی و طیف ها و نحله های مختلف در درون آن قرار دارد اشاره کرده اند، و آن هم بحران یا نقصان مشروعیت یا اساساً عدم آن در میان این بخش های مختلف اپوزیسیون است. مسأله ای که چه بسا در این بین مطرح نشده یا مورد اغفال قرار گرفته، یا از پیش مفروض و مسلم گرفته شده و یا به گونه ای متعمدانه از سوی بخش هایی از کنار آن عبور شده است. و در این میان نمی توان فرق اساسی بین این بخش ها و طیف های متفاوت قائل شد.>>>

آقایان ابوالحسن بنی صدر، عبدالکریم سروش، ماشاالله شمس الواعظین، یوسف اشکوری، محسن کدیور، عباس عبدی! شما در بارهء حمایت از لائیسیته و حقوق بشر و در نقد استبداد حاکم بسیار گفته اید، در اینجا و در رابطه با بحث های برشمرده در این نوشته نیازمندیم تا از سایه روشن های فکری آگاه شویم. با توجه به آنچه در این نوشته آمده آیا حکومت لائیک را شما هم به همینگونه تعریف می کنید؟ آیا شما نیز با صراحت رجوع به معیار های قرآنی و شیعه و فقه را رد می کنید یا نه؟>>>

در حال حاضر اعزام یگان های رزمی وابسته به قرارگاه «حمزه» سپاه پاسدارن و واحدهای ارتش و غیره به نوار مرزی هم چنان ادامه دارد... در نتیجه این حملات مردم زیادی بر شمار آوارگان تاکنونی افزوده شده است. در دامنه های کوهستان قندیل واقع در منطقه پشدر در کردستان عراق، درگیری هایی بین چریک های «حيات آزاد کردستان - پژاک» و واحدهای حکومت اسلامی در جریان است. اعزام این همه نیرو با سلاح های سنگین و سبک، توپ و تانک به مرزهای کردستان و حتی بمباران روستاهای مرزی کردستان عراق، ظاهرا به بهانه سرکوب چریک های سازمان پژاک است. اما همه شواهد نشان می دهند که حکومت اسلامی، طرح و نقشه بزرگی را در این لشکرکشی دنبال می کند.>>>

در ایران اما این بازوی نظامی نه صرفاً ابزاری در دست طبقهء حاکم، بلکه (به دلیل جایگاه اقتصادی ویژه اش) خود بخشی از بلوک مسلط در طبقهء حاکم است. اینک با اطمینان می توان گفتن سپاه پاسداران راهبری این بلوک مسلط در دل طبقهء حاکم را در دست گرفته است و قدر مسلم آن است که سپاه پاسدارن و الگوی سرمایه داری ایرانی لازم و ملزوم یکدیگرند. اما در این فرآیند «صعود مقاومت پذیر سپاه » سهم مردم و کشور چه بوده است؟: سرکوب بیشتر و سیستماتیک تر توسط دستگاه نظامی- امنیتی "خوب" پرورده شدهء سپاه؛ هزینه شدن درآمدهای اصلی کشور در مسیر پروژه های نظامی و امنیتی و  خرید بی پایان تسلیحات؛ ویرانی فزاینده و جبران ناپذیر محیط زیست و نابودی چشم اندازهای آینده؛ و البته در کنار اینها، افتخار داشتن مقام پر طمطراق «دومین سد ساز دنیا» (پس از جمهوری خلق چین)!>>>

امروز بیشتر از دو هفته از بازداشت غیرقانونی و ربودن سید احمد رضا احمد پور روحانی شجاع و پرشور اصلاح طلب در قم می گذرد. فشار بی امان جمهوری اسلامی و ناجوانمردی های حکومت کودتا بر فرزندان شایسه ی ستایش ایران عزیز و کسانی در قامت "احمدرضا" برای من که از نزدیک این روحانی نواندیش و اصلاح طلب آزادی اندیش را می شناسم و در همسایگی اش ماه ها زندان سیاه زندان بان اعظم را در "لنگرود قم" تجربه کرده ام، قابل درک و قابل پیش بینی است؛ آن چه در این مدت برای من سنگین و غیرقابل درک شده، سکوت کم سابقه و بی توجهی آشکاری است که برخی از جریان های اصلاح طلب و نیروهای منتصب به جنبش سبز نشان داده اند. انگار زندانی های جنبش سبز و جریان های تحول خواه اگر شهرستانی باشند، اگر سکولار باشند، اگر منتقد برخی از جریان های دینی باشند، و اگر دربست در خط اصلاح طلبان معطوف به قدرت نباشند، غیر خودی اند و باید به محرومیت ها و محکومیت های مضاعف دچار شوند! بسیاری از رسانه های خارجی نیز از آن رو که از آن ها مشق می گیرند، متاسفانه و ناخواسته به گاف های آن ها گرفتارند!...>>>

فدوی نمی داند که چرا برخی از شهروندان، بعضی نکته های باریک تر از مو (به شرطی که زیر روسری باشد) را در نمی یابند و توجه ندارند که مثلاً گذشت زمان و پیشرفت های شگفت انگیز تکنولوژی، در کاربرد ابزار زندگی، دگرگونی هائی رابناگزیر سبب می شوند؛ فی المثل، جرثقیل که تعهد نکرده است که در همه ی زمان ها کاربرد یکسان و مشابهی داشته باشد! خب، زمانی اقتضا می کرد که منحصراً در کارهای خسته کنندهء آبادانی و ساختمان سازی بکار رود لکن امروزه، در ظلّ توجهات حضرت بقیة الله الاعظم ارواحنا روحی فداه و نایب برحق اش، اعلیحضرت الُعظما سید علی(ع) خامنه ای دامّ الذله و نیروهای تحت فرمان او، کاربرد مترقی اعدام را هم، پیدا کرده است.>>>