مشائی: محمود ديدی حزب توده حساب همه شون رو يکجا رسيده؟

محمود: يعنی چی؟ چه جوری؟

مشائی: نخوندی؟ نوشته «سکولارهای سبز» رو مشائی راه انداخته و جفتی قراره رضا پهلوی رو شاه کنن؟

محمود: راست ميگی؟ کجا؟

مشائی: تو سايت شون؛ اينجا>>>

محمود: اينکه ممکنه تو انتخابات آينده به نفع ما نموم بشه.

مشائی: ده همين ديگه. حرب توده زده تو خال. اما من فکر می کنم حالا که آوردن منشور کورش نگرفته، تو بهتره بذاری آخوندا منو بگيرين و به جرم ارتباط با سکولارهای سبز محاکمه کنين.

محمود: بابا تو ديگه کی هستی؟ نکنه اون هفت ميليون دلار پريروز رو هم می خواستی بدی به توده ای ها.

مشائی: حيف پول. اونا سلف سرويس کار می کنن. فعلاً افتادن تو مالوندن سکولارها... تو کاريت نباشه. برو دنبال اينکه اتمت رو بسازی.

«دولت در تبعید» با لفطره بد نمی تواند باشد. شما می گویید وجودش جنبش سبز را تضعیف می کند بی آنکه هیچ فاکتی برای این ادعا داشته باشید. كجای این کار ایراد دارد که از تجربیات ایرانیان خارج از کشور مدلی برای ادارهء کشور ارائه گردد؟ بد بود، می اندازند دور، و یا اینکه اصلاحش می کنند. چنین دولتی ‌در تبعید می تواند وحشت آشکار ایرانیان داخل و خارج را از شرایط فردای فرو ریزی جمهوری اسلامی کم تر سازد. اگر این آلترناتیو ممکن، بتواند یکی دو دولت را حامی خود سازد بهتر است یا اینکه شما قلم به دست منتظر ظهور معجزه در ایران شوید؟>>>

رسیدن به اين نقطه که طرحی عنوان شود تا از طریق آن ایرانیان ساکن خارج کشور بتوانند، هم از سوی خود و هم به نمایندگی سمبلیک از سوی مردم در بند ایران، طی یک وزن کشی سیاسی، افرادی را انتخاب نمایند تا اهداف و صدای آنان را به گوش جهانیان برسانند چیزی جز تبلور سازمان یافتگی و بلوغ تمامی آن زجر و شکنجه ها و خواسته های بر حق مردم ایران نیست؛ خواسته ای که طی آن حتی اشخاص و افراد مورد نظر و تایید شما ـ که تا کنون همدلی و همراهی و همکاری نکرده اند ـ نیز می توانند در ادارهء امور کشور شرکت کنند. در این رابطه من یک قدم از شما فراتر برمی دارم و از دیر جنبیدن روشنفکران و رهبران سیاسی مخالف واقعی رژیم ضد بشری حاکم در ایران انتقاد می کنم، بدلیل سهل انگاری در طول تمامی این سال ها در ایجاد یک اتحاد فراگير علیه ظالمین حاکم بر ایران و بابت بی عملی در برابر تمامی زجرها و دردهائی که بر این ملت رفته است.>>>

تنها گزینه و بدیل نهایی:

همبستگی ملی و اتحاد برای دموکراسی و حقوق بشر

عباس خرسندی

در شرایط کنونی این سوال اساسی مطرح می شود: آیا باید  در وضعیت غیر متعارف کنونی از وحشت تکرار ناسازه های تاریخی از مسئولیت اتحاد و همبستگی ملی بین ایرانیان صرفنظر کرد، دست روی دست گذاشت و نظاره گر ویرانی و تکه پاره شدن کشور شد؟! همبستگی و اتحاد ملی بین تمام ایرانیان مسیری است برای پایان دادن به این معضلات ملی، توافق ملی بر سر آزادی، دموکراسی و حقوق بشر، قوانینی بر کشورحاکم شود که در پس از نظام استبداد جمهوری اسلامی منافع تمام مردم کشور رامورد حمایت قراردهد. این مقطع تاریخ  پایان استبداد در ایران را رقم خواهد زد و اتحاد و همبستگی با تمام زوایای تاریک و روشن عرصه سیاسی و اجتماعی کشور، میدانی است برای آزمون تاریخی دیگر، اما این بار با دیدی ژرفتر نسبت به تمام تحولات ملی، منطقه ای و بین المللی.>>>

آقای کدیور به هنگام بزرگ سازی منبری ِ آیت الله منتظری از حضار می پرسد آیا کسی سکولاری سراغ دارد که در حد آیت الله منتظری پایبند حقوق بشر باشد؟ و پاسخ به این سؤال که نشان ازکینه ی طبیعی و قابل فهم آقای کدیور به سکولارها و سکولاریسم دارد، به گمان من منفی ست . اگر سکولاری در حد آیت الله منتظری به حقوق بشر وفادار باشد دیگر سکولار نیست ! وانگهی اصلن مقایسه سکولار ها با آیت الله منتظری، شخصیتی که نظریه پرداز " ولایت فقیه " در حکومت اسلامی بود، مقایسه ای ناسنجیده و نارواست .>>>

اعتراف به شکست سیاست‌های فرهنگی؟

فرج سرکوهی

در سی سال گذشته سانسور کوشیده است تا تنوع فرهنگی و رقبای فرهنگ حکومتی را از جامعه حذف و خلاقیت هنری و ادبی را هدایت کند اما جز چند اثر انگشت شمار هیچ اثر باارزشی در همراهی با مکتب حکومتی خلق نشده و اغلب استعدادهای هنری و ادبی معتقد به مکتب حکومتی نیز به صف منتقدان پیوسته یا به آن سوی رانده شده اند. شکست فرهنگ فرمایشی، شکست سیاست گذاری دولتی در عرصه خلق هنری و ادبی در ایران تجربه بلوک شرق سابق را تکرار کرد اما عمق این شکست در ایران به جائی رسیده است که رهبر جمهوری اسلامی نیز بدان اعتراف می کند.>>>

از انقلابیون گذشته تا دیکتاتورهای امروز

و فردایی روشن‌تر از امروز

بهمن زاهدی

آغاز دوره جدیدی را نظاره می‌کنیم که تجربه دو جنگ جهانی، چهل سال جنگ سرد، بیست سال دوره آگاهی بی‌واسطه و تجربه دیکتاتوری‌های مذهبی، ایدولوژیکی، نتیجه نظام‌های جمهوری و سلطنتی را در کوله‌بار خود دارد. هدف نهائی این روند روزافزون را در کوتاه مدت رسیدن به جامعه‌ای آزاد با اندیشه‌ های پویا و فراوان می‌‌‌تواند تعریف کرد که انسان در مرکزیت آن قرار خواهد داشت. بهترین راه برای رسیدن به این هدف را برقراری "لیبرال دموکراسی" نامیده‌اند. در لیبرال دموکراسی اندیشه‌های متفاوت با گفتگو از قالب مطلق‌گرای خود خارج می‌شوند و رواداری رمز موفقیت جوامع برای رسیدن به جامعه مدنی خواهد بود.>>>

فدوی به دیکتاتوران گرامی خاورمیانه، از سیدعلی(ع) تا بن علی(ع) و قذافی و ... پیشنهاد می کند که منطقه ی زیبا و خوش آب و هوائی از هر نقطه از جهان را که می خواهند، بطریقه ی دانگی یا مشاع خریداری فرموده و به آن منطقه، نقل مکان فرمایند. مثل فدوی هم که بعون الله مشکل مالی ندارند  که ناگزیر شوند بروند "بر درِ  ارباب  بی ُمرّوت دنیا " و تقاضای وام کنند، چرا که خودشان بانک اند!.. پیشنهاد فدوی، ویژگی های مثبت دیگری نیز البته دارد؛ از جمله اینکه چون همگی بحمدالله دیکتاتور و لذا مسلمانند، جامعه ای که تشکیل خواهند داد، لامحاله یک "جامعه ی بی طبقه ی توحیدی " خواهد بود. یعنی، همان چیزی که مدت ها دنبالش بودند که به مردم تنقیه کنند.>>>