ادامه حیات در چهارچوب مرزهای ایران برای ملت کرد غیر ممکن شده!

بیانيهء جمعی از آزادیخواهان و فعالین مدنی کردستان

جهت گیری خصمانهء اپوزسیون پان ایرانیست، از راست و چپ و کمونیست و اسلامی، نسبت به این توافقنامه نشان داد که ضدیت با ملت کرد و سرکوب جنبش آزادیخواهی این ملت مبارز در صدر برنامهء این جریانات قرار دارد، و هنگامی که بحث بر سر حقوق ملت کرد باشد، همگی اختلافات گذشته خود را کنار نهاده و سرکوب مبارزات حق طلبانهء ملت کرد تبدیل به هدف مشترک و مقدسی خواهد شد که بهانه اش حفظ تمامیت ارضی ایران است! بدین دلیل ما به این نتیجه رسیده ایم که ادامهء حیات در چهارچوب مرزهای ایران برای ملت کرد غیر ممکن شده است، چرا که ملت کرد هم از طرف رژیم جمهوری اسلامی و هم از طرف اپوزسیون این رژیم مورد تهدید است. این بدان معنی است که با فروپاشی رژیم جمهوری اسلامی، دور دیگری از سرکوب ملت کرد از طرف اپوزسیون امروزی و حاکمان فردای ایران شروع خواهد شد. لذا ما امضا کنندگان این بیان نامه بر حق تعیین سرنوشت ملت کرد و حاکمیت کرد بر سرنوشت خود تأکید کرده، و برای جلو گیری از تکرار فجایعی که در مدت هشتاد سال اخیر در کردستان رخ داده است، خواهان برگزاری رفراندوم در کردستان با نظارت سازمان های بین المللی و مجامع بشر دوست به منظور تعیین حاکمیت سیاسی آینده کردستان هستیم.>>>

نه ‌التزام به‌ «تماميت ارضی» که ‌تعهد به‌ «حق تعيين سرنوشت»

دربارهء ‌بيانيه‌ء جمعی از فعالين ايرانی پيرامون ‌موافقتنامه‌ احزاب کردستان

ناصر ايرانپور

ايران متعلق به يک درک معين سياسی نيست، همه محق اند باورهای سياسی و دستگاە فکری و واژەای خود را داشته باشند. اما آنچه امضا کنندگان بيانيه مطالبه می‌کنند، صرف‌ نظر از محتوای آن، به لحاظ منش نيز ضد دمکراتيک می‌باشد؛ آنها از احزاب کردستان می‌خواهند به‌ خود سانسوری و خود انکاری مبادرت ورزند و در ضديت با آنچه هائی درآيند که دليل وجودی‌شان را تشکيل می‌دهد! بايد تصريح کرد که جنبش کردستان يک «جنبش رهائی ‌بخش ملی» می‌باشد، کرد به مثابه يک ملت، برخوردار از ارادەء سياسی در شمايل احزاب متفاوت، از حق ذاتی تعيين سرنوشت خود برخوردار می‌باشد و صد البته اين حق شامل تشکيل حاکميت ملی کردستان می‌باشد. اين حق از نظر هيچ نيروی کردی ـ از چپ تا راست، از دمکرات تا سوسياليست ـ مصالحه ‌پذير نيست.>>>

اتهام «تجزيه طلبی» به دو حزب سیاسی کردستانی؟

گفتگو با بابک اميرخسروی، عبدالله مهتدی و رضا عليجانی

گزارشگر: بیژن برهمندی

عبدالله مهتدی، دبيرکل حزب کوملهء کردستان ايران، می گوید «حق تعیین سرنوشت» که از جانب معترضین مورد انتقاد قرار گرفته مطلقاً ابداع توافقنامهء مشترک نیست. تمام اسناد بیست، سی، چهل و پنجاه ساله گذشته هر حزب کردستان به این حق اشاره کرده است... او سپس توضیح می دهد که قدیم تر ها شعار کرد ها "دموکراسی برای ایران و خود مختاری برای کردستان " بود. الان ده سالی است که کردها شعارشان را به فدرالیسم تغییر داده اند. به این دلیل که اولاً ساختار دولت را در ایران دموکراتیزه می کند و دوم این که بهترین ضمانت برای تأمین وحدت ایران است. >>>

اميدواريم برسد آ‌ن روزی‌ که‌ هیچکدام خود را ایرانی تر از دیگری‌ ندانیم

گفتگو با مصطفی هجری، دبیرکل حزب دموکرات کردستان ایران

چرا نمی توان بر اساس "قواعد دمکراسی"

با "اپوزیسیون ایرانی" به گفتگو نشست؟

بهزاد خوشحالی

این نوشتار در پی آن است که با تبیین هفت جنبهء دمکراسی، یعنی "برابری"، "روابط"، "تبادل نظر"، "دانش"، "تنوع"، "دمکراسی درونی" و "دمکراسی به مثابه زنجیرهء تشکیل دهندهء جامعه"، در نهایت نشان دهد که اپوزیسیون ایرانی نمی تواند، با رویکرد کنونی، قواعد دمکراسی را به طور کامل در مناسبات، گفتگوها، تصمیم سازی ها و اقدامات لحاظ کند و بدین ترتیب نمی توان به چارچوبی ضابطه مند برای گفتگوی ملیت های ایرانی بر اساس "قواعد دمکراسی" با "اپوزیسیون ایرانی" امیدوار بود.>>>

آیا شما هم «نیمکت» دارید؟

مطلب وارده

روزی لویی شانزدهم در محوطه ي کاخ خود مشغول قدم زدن بود که سربازی راکنار یک نیمکت در حال نگهبانی دید؛ از او پرسید «تو برای چی اینجا قدم می زنی و از چی نگهبانی میدی؟» سرباز دستپاچه جواب داد «قربان من را افسر گارد اینجا گذاشته و به من گفته خوب مراقب باشم!» لویی، افسر گارد را صدا زد و پرسید «این سرباز چرا این جاست؟» افسر گفت «قربان افسر قبلی نقشهء قرار گرفتن سربازها سر پست ها را به من داده من هم به همان روال کار را ادامه دادم!» مادر لویی، پسرش را صدا زد و گفت «من علت را می دانم. زمانی که تو 3 سالت بود این نیمکت را رنگ زده بودند و پدرت به افسر گارد گفت نگهبانی را اینجا بگذارند تا تو روی نیمکت ننشینی و لباست رنگی نشود! و از آن روز 41 سال می گذرد و هنوز روزانه سربازی اینجا قدم میزند!» آری، هميشه چنين است، علت وجودی تاریخی یک عمل، دلیل و ضرورت انجام آن، تمام می شود ولی عمل ِ فاقد منطق، به صورت یک تکرار بی معنی، شاید به صورت یک عادت و یا سنت، همچنان ادامه می يابد! براستی، آیا شما هم این نیمکت را در رفتار خود، خانواده و جامعه مشاهده می کنید؟

آرشيو