آيا براستی برای ملتی بيزار از حکومت اسلامی «فرصت» تازه ای فراهم آمده است تا انحلال طلبان، بخصوص در داخل کشور، بتوانند از آن حداکثر استفاده را کرده و حتی اگرچه در کوتاه مدت به انحلال کامل حکومت دست نيابند، لااقل امتيازات چشم گيری به سود مردم از آن بگيرند؟ پاسخ به اين پرسش کار آسانی نيست. اما من يک علامت عمده را در اين ميانه بوضوح می بينم: اسلاميست های اصلاح طلب سکوت کرده اند!

پيوند برای شنيدن و دانلود فايل صوتی با صدای سعيد بهبهانی ◄

سخنی با انحلال طلبان

ديويد اعتباری

روی سخنم "سکولار دموکرات‌های انحلال طلب" و دیگر مفردات اپوزیسیون است. با نگاهی‌ به سراسر سایت‌ها و مقاله ها و رسانه‌های اپوزیسیون می توان به سادگی دریافت که درصد عظیمی‌ از نوشته‌ها و سخن ها سرگرم به شکایت و یا افشاگری از رژیم و یا تحلیل موضع‌ها و عملکرد‌های دست اندران رژیم و سایر کشور‌ها می‌باشد. در مقابل نشانه ای از ارائهء راه حل، برنامه ریزی و سازماندهی وجود ندارد.

آقای حجت‌الاسلام حسن روحانی «انتخاب» شدند. مردم به خیال خود موئی از تن خرس کندند و به‌هلهله نشستند. صحبت با امریکا و سیاست «تعادل» با سایر ملل جهان به‌گفتهٔ ایشان «در راه» است. معلوم نیست که تکلیف زندانیان سیاسی که هنوز در زندانهای قرون وسطائی و در زیر شکنجه‌های مختلف بسر می‌برند و بسیاری از ایشان همچنان گرفتار درد و بیماری های ماندن در زندان و دور از درمان و دارو هستند، چه می‌شود؟ امروز در باغ سبز نشان می‌دهند و ده نفر را برای فریب جهانیان آزاد می‌کنند و فردا دو برابر آن عده یا بیشتر را به زندان می‌اندازند. باع سبزی در میان نیست. سر و صدای خودی‌ها هم درآمده ولی برنامه ایشان تنها برداشتن تحریم‌ها است چون منابع درآمد ایشان بسته شده است و از این جهت بدست پا افتاده‌اند.

رئیس جمهور و نقش اپوزیسیون مطالبه محور

مازیار شکوری گیل چالان

تمامی نیروهای اپوزوسیون که حضور در انتخابات را به عنوان شیوه ای در جهت تغییرات در داخل نظام کنونی پذیرفته اند خواهان تغییرات در برچیده شدن فضای امنیتی در حوزه های مختلف اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و به رسمیت شناختن حقوق شهروندان از سوی حاکمیت می باشند. برچیدن بازداشت ها و احضارهای پیاپی و غیرقانونی فعالان سیاسی و فرهنگی، همچنین آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی که به بهانه های واهی در زندان های نظام محبوس می باشند و ده ها مورد از این قبیل مصادیق که ناقض حقوق اولیه شهروندان می باشد. اما تا کنون مشاهدات بر این گواه است که امید به تغییر و تحول در جهت رفع موانع امنیتی و استقرار حقوق شهروندان کابوسی بیش نمی باشد.

رئیس جمهور منتخب مردم؟!

پیرامون یک جعل اصلاح طلبانه

همایون فرزاد

بعد از آن که کمی زمان گذشته است بهتر می توان قضاوت کرد که تصمیم به «نرمش قهرمانانه» پیشتر از آن گرفته شده بود که آقای روحانی بر صندلی ریاست جمهوری جلوس کند، تصمیم «نظام» پیش از انتخابات بود و هوشمندانه آن را به رای مردم مزین کردند تا با یک تیر دو نشان بزنند. راهی را که انتخاب کرده اند بروند و خود را از شر جنبش سبز خلاص کنند...