یک روز پیش از زلزله اخیر آذربایجان، خطیب جمعه تهران طی سخنانی در زمینهء نزدیک بودن زمان ظهور امام دوازدهم شیعیان، اشاره ای معنادار به یکی از برداشت های جنجالی از مفهوم "آخرالزمان" داشت. کاظم صدیقی، با تاکید بر افزایش مشکلات بشر در سرتاسر جهان، این وضعیت را "مقدمهء حضور امام عصر" دانست و گفت: "بوی پیراهن یوسف به مشام می‌رسد". اشاره به استشمام "بوی پیراهن یوسف" در آستانهء حضور امام دوازدهم شیعیان، یادآور مفهومی به نام "تحسس" (به معنای جستجوی وجود چیزی از طریق حواس) است. معتقدان به این مفهوم باور دارند که در زمان حاضر، شیعیان دیگر نه در دوره انتظار، که در دوره تحسس به سر می برند؛ یعنی زمانی که خواص، می توانند حضور امام دوازدهم را حس کنند.>>>

ناگفتنی های پایان ناپذیر مقام های ایران

مجید محمدی

در کدام نوع نظام سیاسی مقامات نمی توانند حقایق مربوط به جامعه و کشور را که اصولاً از جنس محرمانه یا تهمت نیستند (چون در آن صورت شکایت از عدم بیان آنها وجهی نداشت) بیان کنند یا از عدم بیان حرف‌هایشان در حال خفگی قرار می گیرند؟ اول نظامی که مقامات آن همانند گردهمایی گرگ‌ها علیه یکدیگر پرونده‌های فساد در اختیار دارند و برای تهدید از آنها استفاده می کنند اما اگر یکی علیه دیگری سخنی بگوید دیگری هم می تواند همین کار را با او انجام دهد. در این نظام سیاسی بازیگران از اطلاعات خود به عنوان کارت در بازی پوکر استفاده کرده و همه‌ی آنها را رو نمی کنند...>>>

دین و روشن ‌اندیشی شیوه‌های کشورداری نیستند بلکه شیوه‌های اندیشه‌اند، ولی شرع، ایدئولوژی، مردم‌سالاری و سکولاریزم شیوه‌های کشورداری یا، دست‌کم، شیوه‌هایی برای راهبرد جامعه هستند. دین مجموعه‌ای از باورهای شخصی است و نمی‌تواند بر کشور فرمان براند. باورها مانند باور به چرخش زمین به دور خورشید در زمان روشن یا ناروشنی پیش نهاده شده‌اند و اکنون باورمندان و ناباوران یا هواداران و دشمنانی دارند. نه دستور کاری برای پیکربندی جامعه دارند و نه هیچ ابزاری برای پیاده کردن آن. برای اینکه بتوان به نام هر باوری مانند دین فرمانروایی کرد، باید بر پایه‌ء آن دستورهایی را برای پیکربندی جامعه نوشت و نهادهای اجتماعی توانمندی را برای به کار انداختن دستورها و پیگیری آن‌ها پایه ‌ریزی کرد. آنگاه مقوله‌ء تازه‌ای بر بنیاد دین ساخته می‌شود که مذهب نام می‌گیرد، چارچوب نوشته‌شده‌ء آن «شرع» و نهاد اجرایی آن «آخوند» (روحانیت) است.>>>

جمهوری ‌اسلامی نتوانسته است در خارج از کشور اپوزیسیونِ سرنگونی ‌خواه را تحت کُنترلِ خود در آورد ولی توانسته که با مخارج زیادی که کرده، عمر خود را افزایش دهد و چهرهء ولایت‌جهنمی خود را بار دیگر به ایرانیان و جهانیان نشان دهد. استعفای چهار نفری از حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات) که دو نفرشان در آن حزب هیچ‌گونهِ مسولیتی را پذیرا نشده بودند و مدت زیادی هم عضو آن حزب نبودند آنچنان وسعت تبلیغاتی بخود گرفت که تو گویی پیروزی بزرگی بود برای اپوزیسیونِ خودی جمهوری‌ اسلامی علیه اپوزیسیونِ سرنگونی‌ خواه جمهوری ‌اسلامی! بادکنک اپوزیسیونِ خودی جمهوری ‌اسلامی سوراخ شده و کم‌کم فضای خارج از کشور را، همانگونه که پُر کرده بود، ترک خواهد کرد.>>>

...نباید جنگ روانی را به غرب واگذار کرد. اخبار باید گزینشی منتشر شود. مثلاً بحران اقتصادی در اروپا و آمریکا برجسته گردد به صورتی که دولت‌های اروپایی و آمریکا را در معرض سقوط نشان دهد. از سوی دیگر اخبار منفی در داخل باید حتی المقدور پریده‌رنگ منتشر شود تا مردم روحیه‌ی «مقاومتی» خود را در شرایط کنونی نبازند...ایدهء‌ اقتصاد مقاومتی یا تشبیه موقعیت کنونی به جنگ بدر نشان ‌دهنده‌ عدم تمایل ایران به مصالحه بر سر این دو مسأله‌ است؛ در حالی که عدم مصالحه می‌تواند مخاطرات پیش‌بینی‌نشده و ویران‌گری داشته باشد. رویهء‌ دیگر سیاست مصالحه ‌ناپذیری، انکار اهمیت و تأثیر تحریم‌ها، عدم شفافیت در ارائه‌ء آمار و داده‌های اقتصادی و نیز سانسور خبری مشکلات واقعی روزمره‌ مردم است. این‌که آیت الله خامنه‌ای نخواست از وضعیت عاطفی پس از زلزله‌ آذربایجان برای بالابردن محبوبیت عمومی خود بهره بگیرد، بخشی از هزینه‌ای است که او ناگزیر برای پیشبرد سیاست خارجی‌اش می‌پردازد.>>>

آرشيو>>>

مدیریت بحران پیشرفته، و...